Σκέφτομαι να δώσω την επιμέλεια των παιδιών στον πατέρα τους για να τον εκδικηθώ!

Καλή σας μέρα,

Είμαι μητέρα δύο παιδιών και τον τελευταίο καιρό με το σύζυγο έχουμε μεγάλο πρόβλημα επικοινωνίας. Τα προβλήματά μας τα έχουμε από το 2009 που συγκατοικήσαμε και παντρευτήκαμε, αλλά όσο κι αν τα συζητάμε λύση δεν μπορούμε να βρούμε. Φταίει λίγο ο τρόπος που μεγαλώσαμε, φταίει ο εγωισμός μας, η υπερηφάνειά μας, οι κόκκινες γραμμές μας. Γνωρίζω ότι φταίμε και οι δύο. Το τελευταίο καιρό όμως έχουμε απίστευτα μεγάλες εντάσεις, εκρήξεις θα έλεγα, δυστυχώς και μπροστά στα παιδιά. Από μεριά μου έχω συμβιβαστεί με αυτό , όσο κι αν με πνίγει, κι αυτό για χάρη των παιδιών. Δεν του μιλάω πολύ, αποφεύγω κάποια θέματα, θέλω ησυχία στη ζωή μου. Ηρεμία για τα παιδιά μου.

Ο σύζυγός μου από την άλλη, έχει ‘τρελαθεί’. Δεν ήταν παλαιότερα έτσι, αλλά τελευταία έχει γίνει πολύ νευρικός. Είναι σε διαρκή ένταση, παρεξηγεί τα πάντα, βρίζει, φωνάζει και στα παιδιά και σε εμένα. Έχει γίνει πολύξερος, εμένα μου μιλάει άσχημα μπροστά στα παιδιά, με προσβάλει, με ακυρώνει και το μόνιμο πρόβλημά μου μαζί του, με υποτιμάει.

Είμαι γυναίκα εργαζόμενη, με το δικό μου πορτοφόλι, με το δικό μου σπίτι, πάντα στο σπίτι με τα παιδιά και τις ανάγκες της οικογένειας. Κι αυτός είναι μορφωμένος, έχει πολύ καλή δουλειά, αν μας δει κάποιος έξω πραγματικά πιστεύει ότι είμαστε πολύ ευτυχισμένοι. Μέσα στο σπίτι όμως είμαστε αλλιώς. Αυτός υποτιμάει τον τρόπο με τον οποίο μεγάλωσα, τη δουλειά μου, τον κύκλο μου, και όλα αυτά ξεκινάνε από τους γονείς του, οι οποίοι όλοι μαζί έχουν ένα απίστευτα αρρωστημένο κόμπλεξ ανωτερότητας. Με αμφισβητεί ως μάνα, ως σύζυγο, ως νύφη, ως υπάλληλο, όλα τα κάνει αυτός καλύτερα. Κι όλα αυτά γιατί με συγκρίνει με τη μάνα του η οποία δεν εργαζόταν και τους τα είχε όλα στο χέρι, ενώ εγώ αντιθέτως χρειάζομαι βοήθεια στην καθημερινότητά μου. Να σημειώσουμε ότι δεν ασχολείται καθόλου με το σπίτι και την κουζίνα, με τα παιδιά ασχολείται αλλά το κάνει με αγγαρεία. Προτιμάει να παίζει play station ή να βλέπει τηλεόραση.

Φτάσαμε σε σημείο να μιλάμε για χωρισμό. Θα βρει λέει ένα σπίτι πολύ κοντά μας για να είναι κοντά στα παιδιά του. Του αναγνωρίζω ότι είναι καλός και στοργικός πατέρας, θέλει να είναι κοντά στα παιδιά του. Πόσο πολύ όμως τον βολεύει αυτό. Θα έρχεται όποτε θέλει, χαρούμενος, ξέγνοιαστος και εγώ θα τρέχω ακόμα πιο πολύ μέσα στην ημέρα. Επειδή όμως θα ήθελα να αναγνωρίσει την αξία μιας εργαζόμενης μητέρας, συζύγου, νοικοκυράς, αν φτάσουμε εκεί, σκέφτομαι να του δώσω την επιμέλεια, κηδεμονία (λυπάμαι δεν γνωρίζω την ακριβή ορολογία) των παιδιών και εγώ να διατηρήσω απεριόριστο δικαίωμα να βλέπω τα παιδιά μου όποτε θελήσω. Με αυτό τον τρόπο τα παιδιά μου θα βλέπουν μια μαμά ευχάριστη, ξεκούραστη με καλή ενέργεια. Και ο μπαμπάς θα ψάχνει να βρει τρόπο για όλα τα άλλα. Κάποιο είδος τιμωρίας δηλαδή.

Δεν ξέρω πως ακούγεται αυτό, τα παιδιά μου τα λατρεύω και θα τα βλέπω κάθε μέρα, όσο θέλω εγώ και αυτά, αλλά όλα τα άλλα θέλω να τα πάρει πάνω του. Τόσο πολύ θυμό έχω μέσα μου.

Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας,

Γεωργία

Απαντάει η  Σύμβουλος Σχέσεων κυρία Βίκυ Κάουλα

Αγαπητή Γεωργία,

Διάβασα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το μήνυμά σου. Τολμώ να πω ότι ήταν σαν να έρρεε χείμαρρος. Ο λόγος σου ήταν καταιγιστικός. Από αυτό πιθανολογώ ότι είσαι πολύ πιεσμένη και φορτισμένη συναισθηματικά, διακρίνω επίσης πίεση και ανυπομονησία να ξεκαθαρίσει μία μπερδεμένη και δυσάρεστη κατάσταση.

Από το 2009, επτά χρόνια ήδη, αναφέρεις ότι υπάρχουν προβλήματα με το σύζυγό σου, τα οποία όμως δεν αντιμετωπίστηκαν. Έτσι, με το πέρασμα του χρόνου τα προβλήματα διογκώθηκαν, οπότε αυτή να είναι και η εξήγηση για την έντονη τωρινή αντίδραση του συζύγου σου και την έξαρση της άσχημης συμπεριφοράς του προς εσένα. Τα θέματα που ανακύπτουν στις σχέσεις μας, δυστυχώς, εάν δεν αντιμετωπιστούν δεν εξαφανίζονται, αλλά επανέρχονται σταδιακά και πιο έντονα όσο περνάει ο καιρός. Ποτέ δεν είναι αργά, όμως, να λυθούν, εάν το πάρουμε απόφαση, να δεσμευτούμε να προσπαθήσουμε ειλικρινά να τα λύσουμε και δεν συνεχίσουμε να εθελοτυφλούμε. Η απόφαση είναι αποκλειστική ευθύνη του καθενός μας για το αν θα προσπαθήσει ή όχι.

Επιπλέον, όσον αφορά την υποτίμηση και τα απαξιωτικά σχόλια του συζύγου σου και το κόμπλεξ ανωτερότητας που αναφέρεις θεωρώ ότι βαθιά μέσα σου κι εσύ νιώθεις ότι κάτι δεν κάνεις καλά, ότι θα μπορούσες ίσως να προσπαθήσεις περισσότερο. Είμαστε φορτωμένοι με πολλά στερεότυπα για το ρόλο της γυναίκας και του άντρα, που δύσκολα απενοχοποιούμαστε όταν παρεκκλίνουμε από την πορεία που μας έχουν διδάξει ότι είναι η «σωστή». Είναι δική μας επιλογή, όμως, να εντοπίσουμε τα στερεότυπα και τις περιοριστικές πεποιθήσεις που κουβαλάμε, ώστε να δούμε τι δυσλειτουργίες μας προκαλούν στη ζωή μας γενικότερα και σταδιακά να τις εξαλείψουμε και να τις αντικαταστήσουμε με άλλες που είναι λειτουργικές για εμάς. Εάν εσύ ήσουν σίγουρη και πεπεισμένη ότι αφού είσαι εργαζόμενη και ο χρόνος σου περιορισμένος δικαιούσαι να έχεις βοήθεια για τις δουλειές του σπιτιού και τα παιδιά και ότι αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είσαι επαρκής στο ρόλο σου, τότε κανένα σχόλιο του συζύγου σου ή των πεθερικών σου δεν θα σε κλόνιζε. Από το μήνυμά σου διακρίνω ότι ναι μεν θεωρείς λογικό να έχεις βοήθεια, αλλά παράλληλα το χρεώνεις στον εαυτό σου που δεν μπορείς να τα καταφέρεις μόνη σου.

Έτσι, έχει συσσωρευθεί θυμός μέσα σου και απέναντι στον εαυτό σου, που δεν τα καταφέρνει, αλλά και απέναντι στο σύζυγό σου, που σου το επισημαίνει. Όμως, ο θυμός δεν είναι καλός σύμβουλος όταν παίρνουμε αποφάσεις και μάλιστα τόσο σοβαρές όσο το να παραχωρήσουμε την επιμέλεια των παιδιών μας για να δώσουμε ένα μάθημα στο σύζυγό μας.

Σε περίπτωση που αποφασίσετε να χωρίσετε αντί να προσπαθήσετε να μείνετε στο γάμο σας και να βελτιώσετε τη σχέση σας -είτε μόνη με το σύζυγό σας, είτε με τη βοήθεια κάποιου συμβούλου- ο γνώμονας για την επιμέλεια των παιδιών θα πρέπει να είναι το όφελος των παιδιών και μόνο και πώς για αυτά θα είναι πιο ομαλό το διαζύγιό σας. Μπορεί να γίνει μία πολύ ξεκάθαρη διευθέτηση με το σύζυγό σας για τις ευθύνες και τις αρμοδιότητες του καθενός σας, ώστε και οι δύο σας να έχετε και κάποιες ευθύνες της καθημερινότητας και κάποιες χαλαρές μέρες και ώρες, όπως π.χ. η κοινή επιμέλεια και η συγκατοίκηση των παιδιών τις μισές ημέρες με τον ένα γονιό και τις μισές με τον άλλο, με προϋπόθεση την ομαλή επικοινωνία μεταξύ τους και την σταθερή περιοχή διαμονής των παιδιών.

Κλείνοντας θα ήθελα να σας πω να αναλογιστείτε πολύ σοβαρά τι πραγματικά θέλετε να κάνετε και να πάρετε τις όποιες αποφάσεις σας ψύχραιμα και όχι εν θερμώ.

Να είστε καλά!

Βίκυ Κάουλα
Life & Business Coach
Σύμβουλος Διαπροσωπικών Σχέσεων
Προσωπικής Ανάπτυξης & Ενδυνάμωσης
Εκπαιδεύτρια Διαζυγίου
Κινητό: 6936-820600
Email: Vicky.Kaoula@gmail.com

Μπορείς κι εσύ να υποβάλλεις το ερώτημά σου, στους ειδικούς του Singleparent.gr εδώ ενώ καλό είναι προηγουμένως να ρίξεις μια ματιά στο νέο μας ευρετήριο εδώ, γιατί υπάρχει πιθανότητα να έχει ήδη απαντηθεί!