Παντρεμένα ζευγάρια σε σπίτια χωριστά: Μια νέα μορφή οικογένειας;

Πολλά ζευγάρια επιλέγουν πλέον να ζουν χώρια και να μην τολμούν το βήμα της συγκατοίκησης ή του γάμου-συγκατοίκησης ακόμα κι όταν είναι χρόνια μαζί. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως αρνητικό στη περίπτωση που οι δυο τους έχουν αποφασίσει από κοινού ότι είναι ικανοποιημένοι με την κατάσταση στην οποία έχουν επιλέξει να βασίσουν τη σχέση τους. Ο γάμος και η συγκατοίκηση «σκοτώνουν» σε κάποιο βαθμό κομμάτια της σχέσης και σε κάποιες περιπτώσεις αφαιρούν την γοητεία και την «αγωνία», με την καλή έννοια, μιας σχέσης.

Η συμβίωση όμως ενός ζευγαριού δεν σχετίζεται μόνο με τον γάμο και το κοινωνικό στερεότυπο που λέει ότι ‘δύο άνθρωποι που παντρεύονται πρέπει να μένουν κάτω από την ίδια στέγη’. Η συμβίωση ενός ζευγαριού «δοκιμάζει» τους δυο τους σε καθημερινές ή απρόοπτες δύσκολες καταστάσεις που χρειάζεται να αντιμετωπίσουν μαζί και να ξεπεράσουν, για να επιβιώσει η σχέση σε άλλα πιο δύσκολα που μπορεί να έρθουν.

Και θα πει κανείς, ‘Εντάξει και τι πειράζει να ζούμε σε χωριστά σπίτια; Δε μπορούμε έτσι να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον;’ Ως ένα βαθμό ναι. Μπορεί να στηρίξει ο ένας τον άλλον. Η απόσταση όμως που σας χωρίζει, διαχωρίζει αυτόματα και το πόσο θα στηρίξετε ο ένας τον άλλον. Γιατί το να μένετε χώρια σημαίνει ότι από τη στιγμή που φεύγει ο ένας από το σπίτι του άλλου και πάει στο δικό του, κλείνοντας τη πόρτα πίσω του κλείνει και απέξω ότι αφορά τον άλλον μπαίνοντας σε ένα δικό του, άσπιλο από τον άλλον σύντροφο χώρο και κόσμο, στον οποίον ζει με τον εαυτό του και είναι το σύνορο, το όριο που θέτει στο πόσο κοντά θέλει να είναι με το σύντροφο του.

Δείτε σχετικά: Κρίση στο γάμο χωρίς τέλος

Άρα, η σχέση σας έχει όρια πολύ συγκεκριμένα, καθώς η άρνηση του να συμβιώσετε σημαίνει ότι δεν είστε έτοιμοι να αφιερώσετε ένα κομμάτι σας εξ’ ολοκλήρου σε έναν άλλον άνθρωπο. Αυτό θα σας δυσκολέψει ιδιαιτέρως αν αποφασίσετε, είτε προγραμματισμένα, είτε τυχαία, να φέρετε στο κόσμο ένα παιδί.

Ο ερχομός ενός παιδιού ανατρέπει πολλά δεδομένα σε μία σχέση. Το ζευγάρι δεν είναι πια μια απλή δυάδα, αλλά οι απόλυτα υπεύθυνοι να αποφασίσουν για μια νέα ζωή. Έτσι λοιπόν οι αποφάσεις τους δεν έχουν την ελευθερία και την ανεξαρτησία που είχαν μέχρι τώρα. Πρέπει να σκεφτούν σαν τριάδα και όχι σαν δυάδα. Αυτό αλλάζει πολλά.

Ένα παιδί που μεγαλώνει με γονείς παντρεμένους ή σε σχέση που ζουν σε χωριστά σπίτια στερείται την ύπαρξη και των δύο ταυτοχρόνως, κάτι που επηρεάζει καταρχήν την εικόνα προτύπου που σχηματίζει στο μυαλό του. Όταν μεγαλώνει και αρχίζει να κοινωνικοποιείται έχει να αντιμετωπίσει τα κοινωνικά στερεότυπα, γύρω του και τα πρέπει μιας κοινωνίας που έχει ανάγκη να ακολουθήσει σαν ασφάλεια και σταθερότητα μέσα στο κοινωνικό σύνολο, τα οποία αναζητά μέσα στο σπίτι του, την οικογένεια του και δεν τα βρίσκει.

Επίσης μπερδεύεται και τα ερωτήματα είναι πολλά όσο μεγαλώνει για το κατά πόσον τελικά οι γονείς του είναι όντως αγαπημένοι και σε σχέση ή γάμο, καθώς τα παιδιά γύρω του έχουν μια μαμά κι ένα μπαμπά κάτω από την ίδια στέγη, ενώ στην αντίθετη περίπτωση οι γονείς που δεν συγκατοικούν είναι χωρισμένοι. Οι δικοί του γονείς τι είναι τελικά; Ένα διαφορετικό μοντέλο ή δυο άνθρωποι που του λένε ψέματα ότι αγαπιούνται και ζούνε χώρια; Για ένα παιδί αυτό είναι δυσνόητο μέχρι μεγάλη ηλικία.

Επίσης η επικοινωνία και η συμβίωση με τον γονιό που δεν μένει μαζί του πως καλύπτεται; Μια εβδομάδα ο μπαμπάς, μια η μαμά, ή σαν χωρισμένοι γονείς με τον «γονιό του Σαββατοκύριακου»; Και πόσα πράγματα τελικά χάνει ο ένας γονιός από την ανάπτυξη και το μεγάλωμα του παιδιού του που τον καθορίζουν και τον ίδιο σαν άνθρωπο αλλά και βελτιώνουν/εξελίσσουν τη σχέση του με το παιδί του;

Οι σχέσεις αλλάζουν διαρκώς μέρα με τη μέρα στην εποχή που ζούμε και πολύ πιθανόν να δούμε ποικίλα μοντέλα σχέσεων και γάμων στο άμεσο μέλλον. Οι άνθρωποι αλλάζουν, κάποιες ανάγκες όμως της ζωής και της ανάπτυξής της παραμένουν σταθερές δια μέσου των αιώνων.

Ίριδα Κρέμερ
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Πηγή: http://lifemade.gr/