Ο σύντροφός μου αγαπάει τα παιδιά μου αλλά δεν έχει επαφές με το παιδί του

«Είμαι χωρισμένη εδώ και 12,5 χρόνια μαμά με δύο παιδιά 14 ετών (το αγοράκι μου είναι ΑΜΕΑ με ποσοστό αναπηρίας 90%) και συμβιώνουμε με τον σύντροφό μου με τον οποίο σκοπεύουμε να παντρευτούμε έως τον Ιούνιο του 2015.

Ο σύντροφός μου είναι χωρισμένος και έχει ένα αγοράκι 14 ετών, ενάμιση μήνα πιο μικρό από τα δικά μου. Από την πρώην σύζυγό του χώρισε όταν ο γιος του ήταν 6 μηνών. Η πρώην σύζυγός του του ζήτησε να χωρίσουν, λόγω εξωσυζυγικής σχέσης που διατηρούσε, ενώ από την ημέρα που γεννήθηκε ο γιος τους, του έλεγε ότι το παιδί δεν είναι δικό του.Κατά τη διαδικασία της έκδοσης του διαζυγίου, του ανέφερε το όνομα κάποιου πιθανού πατέρα του παιδιού, με αποτέλεσμα ο σύντροφός μου να προβεί σε αίτημα για τη διενέργεια εξέτασης DNA, όπου αποδείχθηκε ότι το παιδί είναι δικό του.

Το παιδί του το έβλεπε έως την ηλικία των 4 ετών, όταν η πρώην σύζυγός του εγκατέλειψε τη χώρα χωρίς τη συναίνεσή του, μαζί με το παιδί. Από το εξωτερικό όπου βρισκόταν, επικοινώνησε μαζί του και του ζήτησε να της στείλει έγγραφη άδεια ότι επιτρέπει την παραμονή του παιδιού στη χώρα όπου είχε καταλήξει. Του επέτρεψε μάλιστα να επικοινωνεί τηλεφωνικά με το παιδί έως να της στείλει το έγγραφο το οποίο ζητούσε, το οποίο είχε συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης ισχύος. Έκτοτε, τα ίχνη του γιου του, χάθηκαν.

Το καλοκαίρι τον έπεισα να αποταθούμε σε ιδιωτικό αστυνομικό, κάτι το οποίο κάναμε, όμως σταματήσαμε όταν η πρώην σύζυγός του επικοινώνησε ξανά μαζί του (μετά από σιωπή πολλών χρόνων) για να του ξαναζητήσει ένα ίδιο έγγραφο όπως το προηγούμενο. Εκείνος την έστειλε στον δικηγόρο του (λόγω του ότι έχει μετακομίσει από την πόλη που έμενε), ο οποίος της ζήτησε να επιτρέψει την επικοινωνία του πατέρα με τον γιο. Εκείνη εγκατέλειψε έξαλλη το γραφείο του και έκτοτε τα ίχνη της αγνοούνται.

Και εδώ έρχεται ο προβληματισμός μου. Ο σύντροφός μου είναι σαν δεύτερος πατέρας στα παιδιά μου. Άλλωστε λέει και ο ίδιος ότι τα θεωρεί παιδιά του και αυτό είναι εμφανές στην καθημερινότητά μας. Η κόρη μου συνήθως σε εκείνον εξομολογείται τους προβληματισμούς της, ενώ ο γιος μου (μαθητής ειδικού σχολείου) διαβάζει συνεχώς μαζί του. Τον αγαπάνε πολύ και τα αγαπάει και εκείνος πολύ. Κάθε φορά όμως που αναφέρω τον γιο του, βλέπω μια απροθυμία στο να κάνει οποιαδήποτε προσέγγιση. Όταν τον ρώτησα αν του λείπει, μου είπε ότι υπάρχουν φορές που τον σκέφτεται, αλλά τις περισσότερες όχι και ότι δεν τον έχει ζήσει σχεδόν καθόλου για να βιώσει την έλλειψή του.

Και εδώ θα ήθελα τη βοήθειά σας. Βλέπω τη συμπεριφορά του απέναντι στα παιδιά μου και την αγάπη που τους έχει και αδυνατώ να αντιληφθώ τη στάση του απέναντι στο φυσικό του παιδί. Ζητώ λοιπόν τη γνώμη του ψυχολόγου της ιστοσελίδας σας για να με βοηθήσει να αντιληφθώ και να κατανοήσω τη στάση του συντρόφου μου απέναντι στο φυσικό του παιδί και τον δισταγμό του να προβεί σε οποιαδήποτε κίνηση προκειμένου να το βρει και να επικοινωνήσει μαζί του. Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας!»

Απαντάει η ψυχολόγος – Παιδοψυχολόγος – Συγγραφέας κυρία Αλεξάνδρα Καππάτου  

Η σχέση των γονιών με το παιδί τους  είναι σχέση αλληλεπίδρασης , δυναμική και διαχρονική που αρχίζει να δημιουργείται από την στιγμή της σύλληψης . Κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης της γυναίκας ο ρόλος του μέλλοντα πατέρα είναι ιδιαίτερα σημαντικός γιατί  στηρίζει τη σύντροφό του  και μοιράζονται από κοινού τη χαρά της αναμονής κάνοντας σχέδια για το πως θα είναι το μωρό τους , σε ποιον θα μοιάζει, πως θα το φροντίζουν κλπ.

Με τη γέννηση κορυφώνεται η χαρά και η ευτυχία τους . Σταδιακά αναπτύσσεται ο δεσμός του βρέφους μαζί τους, πρωταρχικά με τη μητέρα μέσα από τη διαδικασία του θηλασμού  η οποία  αποτελεί βασικό και σταθερό σημείο αναφοράς για την ικανοποίηση των βασικών του αναγκών. Ο πατέρας  αποτελεί το δεύτερο εξίσου σημαντικό πρόσωπο στη ζωή  του βρέφους . Από την στιγμή της γέννησης οι νέοι μπαμπάδες πλέον συμμετέχουν ενεργά  στην διαδικασία της φροντίδας του μωρού και κατόπιν στη διαπαιδαγώγησή του .

Στην περίπτωση του συντρόφου σας , αναφέρετε ότι  χώρισε από την σύζυγό του , όταν το βρέφος τους ήταν 6 μηνών. Μετά την αναχώρηση από το σπίτι δεν γράφετε πόσο συχνά το συναντούσε , πόσο χρόνο πέρναγε μαζί του , τι σχέση είχε αναπτύξει με την πρώην σύζυγο , αν εκείνη υποστήριξε το πατρικό ρόλο κλπ. … Το παιδί ήταν αρκετά μικρό και ενδεχομένως δεν το έπαιρνε για διανυκτέρευση . Αυτό είναι σημείο κομβικής σημασίας για την σχέση πατέρα παιδιού ,για το οποίο  δεν δίνετε πληροφορίες ..

Αξιολογώντας  τα λίγα στοιχεία που μας αναφέρετε υποθέτουμε  ότι ο πατέρας δεν είχε προλάβει να  αναπτύξει δεσμό με το παιδί του. Επίσης δεν θα πρέπει να υποβαθμιστεί η σημασία της αμφισβήτησης της πατρότητας  από τη μητέρα κατά τη διαδικασία του χωρισμού ,  που ασφαλώς επενέργησε αρνητικά στο ψυχισμό του ίδιου , ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του DNA που επιβεβαίωσε ότι εκείνος είναι ο πατέρας. Αυτή η στάση ενδεχομένως αποτέλεσε ένδειξη για τις προθέσεις της μητέρας για λόγους που δεν γνωρίζουμε .  Τέλος καθοριστικό ρόλο έπαιξε και η απόσταση που τους χώριζε ,εφόσον η μητέρα με το παιδί διέμεναν σε άλλη χώρα γεγονός που δεν διευκόλυνε  να δημιουργηθεί αυτή η σχέση την οποία αναρωτιέμαι  αν ο πατέρας διεκδίκησε  .

Ο σύντροφός σας όπως φαίνεται  παραιτήθηκε από το παιδί , αποστερώντας  αρχικά από τον εαυτό του τη χαρά της πατρότητας  , αρνούμενος παράλληλα  και τις ευθύνες που απορρέουν από το πατρικό ρόλο. Αποξενώθηκε  από το παιδί του ,το οποίο πιθανά   μεγαλώνει με ένα ξένον άνδρα , τον νέο σύντροφο της μητέρας του …

Έχει ενσωματωθεί στη δική σας οικογένεια κάνοντας με τα παιδιά σας αυτό που δεν έκανε με το δικό του παιδί . Αυτό  ίσως του δίνει χαρά  γιατί  ανακαλύπτει συναισθήματα που είναι βαθειά κρυμμένα μέσα του για ένα ρόλο που δεν είχε ζήσει . Ίσως με τη στάση του προς τα παιδιά σας του δίνεται η ευκαιρία να αντιμετωπίσει  τη πίκρα και τις ενοχές που ίσως τον κατατρέχουν.  Δεν υπάρχει λόγος να τον πιέζετε να επικοινωνήσει με το παιδί . Επιτρέψτε του να σκεφθεί και να αποφασίσει ο ίδιος. Αν κάποια στιγμή προβληματιστεί με τη βοήθεια κάποιου επαγγελματία ψυχικής υγείας (ψυχολόγου ή ψυχιάτρου) να ανακαλύψει τις απαντήσεις στα ερωτήματα που ίσως τον βασανίζουν.

Αλεξάνδρα Καππάτου 
Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος-Συγγραφέας
Χατζηκώστα 5 & Βασ. Σοφίας
1ος όροφος
Πλ. Μαβίλη TK 115 21
Τηλέφωνο 1:(+30) 210 64 522 54
Τηλέφωνο 2: (+30) 210 64 557 51
Web: http://www.akappatou.gr/

*Τα πρόσωπα που απεικονίζονται στη κεντρική φωτογραφία του άρθρου, είναι τυχαία και όχι πραγματικά.

Μπορείς κι εσύ να υποβάλλεις το ερώτημά σου, στους ειδικούς του Singleparent.gr εδώ ενώ καλό είναι προηγουμένως να ρίξεις μια ματιά στο νέο μας ευρετήριο εδώ, γιατί υπάρχει πιθανότητα να έχει ήδη απαντηθεί!