“Μαμά είμαι χοντρή!” Η φράση που δεν περίμενα να ακούσω από 9 χρονών παιδί

Όταν μεγαλώνεις παιδιά αναπόφευκτα το θέμα της ομορφιάς του σώματος και των κιλών θα προκύψει, δεν το περίμενα όμως τόσο νωρίς, στην ηλικία των 9 χρονών για την ακρίβεια.

Η γυναίκα μου εργάζεται στο σχολείο που πηγαίνει η μικρή μας κόρη και πριν από περίπου μία εβδομάδα την έπιασε μία συνάδελφος που εκείνη την ώρα είχε επιτήρηση σε κάποιο διάλειμμα και της είπε ότι άκουσε την κόρη μας να συζητάει με δύο φίλες της για το πώς θα χάσουν βάρος. Και να φανταστείτε ότι είναι ένα παιδάκι τόσο αδύνατο που και να θέλει να χάσει βάρος δεν έχει από πού. Φέτος τελειώνει την τρίτη δημοτικού, είναι η πιο μικρή και η πιο αδύνατη στην τάξη της και δεν μπορώ να καταλάβω σαν πατέρας από πού προέκυψε το θέμα αυτό.

Η άποψή της για το σώμα της είναι ήδη παραμορφωμένη και ανησυχώ ότι θα επηρεάσει την υγεία και την ανάπτυξή της αν προσπαθήσει να χάσει βάρος. Αντί να παίζει κρυφτό ή κυνηγητό με τα παιδιά της τάξης της καθόταν και συζητούσε για το βάρος της λες και ήταν κανένα παχουλό παιδί που ήθελε να αλλάξει την εικόνα της για να γλιτώσει από τους «κακούς» συμμαθητές της. Δεν μιλούσαν δηλαδή για πράγματα που αφορούσαν την ηλικία τους, αλλά για κάτι μεγαλύτερο και πιο τρομακτικό, που ούτε εγώ ούτε η γυναίκα μου ήμασταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε.

Η γυναίκα μου δεν μου ανέφερε το θέμα από την αρχή. Προσπάθησε να το αντιμετωπίσει μόνη της πριν ζητήσει τη βοήθειά μου .

Άδραξα την ευκαιρία ένα βράδυ που είχα πάει να πάρω τη μικρή από το σπίτι μιας φίλης της. Τη ρώτησα αν θεωρούσε τον εαυτό της χοντρό και δεν μου απάντησε. Τότε άρχισα ένα μονόλογο χρησιμοποιώντας λέξεις όπως «όμορφη», «χαριτωμένη», «έξυπνη», «αστεία» προσπαθώντας να της δώσω να καταλάβει ότι αυτά είναι τα χαρακτηριστικά που μετρούν στη ζωή ενός ανθρώπου και όχι τα κιλά του. Στη συνέχεια προσπάθησα να της δώσω να καταλάβει ότι καμία σχέση δεν είχε με έννοιες όπως «χοντρός», «λίπος», «δίαιτα». Της είπα ότι το σχήμα του σώματός της δεν καθορίζει το ποια είναι. Προσπάθησα σκληρά να την περιγράψω μέσα από τη δική μου οπτική ως κάποιος που την κράτησε στα χέρια του αμέσως μόλις γεννήθηκε, τη βοήθησε να κάνει τα πρώτα της βήματα και της έμαθε να μιλάει, να γράφει και να διαβάζει.

Ήθελα να δει πόσο πολύ με βοήθησε να μάθω τι είναι πραγματική αγάπη και κατανόηση και πόσο σημαντική ήταν για όλους μας. Όσο καλά και να είχα σχεδιάσει στο μυαλό μου το τί θα της έλεγα από ένα σημείο και μετά της άνοιξα την καρδιά μου και μιας και δεν ήμουν σίγουρος τι έπρεπε να της πω αφέθηκα και άρχισα να της μιλάω με μπερδεμένες μισές προτάσεις.

Και κάπου εκεί στη μέση του λόγου μου, μου είπε φωναχτά «Δεν θέλω να το συζητήσω».

Επικράτησε ησυχία. Ο μόνος ήχος που ακουγόταν είναι ο ήχος του αυτοκινήτου πάνω στο δρόμο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήμουν σίγουρος πως αν της έλεγα πώς πραγματικά αισθανόμουν θα διόρθωνα τον τρόπο που έβλεπε τον εαυτό της. Μάλλον είχα κάνει λάθος και το κόλπο μου δεν έπιασε. Αυτή ήταν η χειρότερη στιγμή μου σε όλη τη διαδρομή της πατρότητας. Είναι αποκαρδιωτικό να κοιτάζεις κάποιον που αγαπάς τόσο πολύ και τον βρίσκεις τόσο όμορφο να νιώθει το εντελώς αντίθετο. Ήθελε απελπισμένα να δει τον εαυτό της μέσα από τα δικά μου μάτια αλλά δεν μπορούσα.

Όταν επιστρέψαμε η γυναίκα μου με περίμενε σχεδόν στην πόρτα. Μόλις η μικρή πήγε στο δωμάτιό της με ρώτησε πώς πήγαν τα πράγματα κι εγώ της απάντησα «Όχι και τόσο καλά». Της είπα ότι σκόπευα να της μιλήσω για το πως έβλεπα εγώ το δικό μου εαυτό του όταν ήμουν στην ηλικία της αλλά δεν πρόλαβα γιατί δεν με άφησε. Ήμουν ένα κοντό παιδί που εξελίχθηκε σε ένα κοντό άντρα. Ήθελα να της μιλήσω για τον αδερφό μου που πάλευε χρόνια με τη νευρική ανορεξία αλλά η κουβέντα δεν πρόλαβε να φτάσει μέχρι εκεί. Η γυναίκα μου από τη μεριά της μου εξομολογήθηκε ότι δεν είχε θέματα με το σώμα της παρά μόνο μετά τις γέννες. «Νιώθω σαν να ανταγωνίζομαι τον εαυτό μου. Δεν αντέχω να το ξαναζήσω».

Αναζητήσαμε βοήθεια στο διαδίκτυο και σε βιβλία μέχρι που η γυναίκα μου, μου είπε κάτι που με βοήθησε πολύ: «Σ’ αγαπάω γιατί με συμπληρώνεις και με βοηθάς. Αγωνίζεσαι στο πλευρό μου και αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα. Δυστυχώς δεν μπορούμε να ελέγξουμε όσα συμβαίνουν έξω από το σπίτι μας, μπορούμε όμως να προσπαθήσουμε όσο είμαστε εδώ σπίτι όλοι μαζί να βοηθήσουμε το παιδί μας να χτίσει το χαρακτήρα που πρέπει. Σίγουρα χρειάζεται πολλή δουλειά και επιμονή αλλά θα τα καταφέρουμε».

Έτσι αποφασίσαμε να βάλουμε τα δυνατά μας και να δείξουμε στην κόρη μας πώς είναι μέσα από τα δικά μας μάτια και πόσο μεγάλη αξία έχει για όλους μας. Δεν ξέρω να σας πω αν το σχέδιό μας θα πιάσει, ελπίζω όμως να γίνει. Ξέρω πως όταν βγει εκεί έξω η κοινωνία θα προσπαθήσει να ακυρώσει κάθε προσπάθεια που έχουμε κάνει εδώ στο σπίτι γιατί ως γνωστόν έτσι λειτουργεί ο κόσμος. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο το παιδί είναι εδώ στο σπίτι μαζί μας θα νιώθει ως το ομορφότερο παιδί του κόσμου κι αυτό είναι που πρέπει να κάνει ο κάθε γονιός.

Πηγή: scarymommy.com