Σε αποσύνθεση!

Σήμερα με πήρε ο λογιστής.
-Στην οικογενειακή κατάσταση τί να σε γράψω; Διαζευγμένη ή σε διάσταση; με ρώτησε.
-Σε αποσύνθεση, του απάντησα γελώντας! Κι έτσι σε θυμήθηκα.

Κι απόψε 6 μήνες μετά από εκείνη την ημέρα που έπαιρνες τα ρούχα σου και τα πετούσες τσουβάλια στο σακ βουαγιάζ σου, κόκκινος από θυμό, αποφάσισα να γράψω για σένα.

Σ’ αγάπησα πάρα πολύ. Μεγάλωσα μαζί σου. Μεγάλωσα όμως απότομα. Και σταμάτησα να σ’ αγαπώ πολλά χρόνια πρίν παντρευτούμε, τότε που το ονόμαζα “καψούρα” και δεν καταλάβαινα ότι ήταν εκδίκηση. Ήθελα να μείνω μαζί σου μόνο και μόνο για να σου υπενθυμίζω κάθε μέρα το κακό που μου΄ κανες. Και το’ κανα ασυναίσθητα, χωρίς δόλο και σκοπό. Κι έτσι έφαγα τα χρόνια μου και τα δικά σου. Ευτυχώς έχουμε πολλά ακόμη!

Σ’ όποιον ρωτάει γιατί χωρίσαμε, του λέω ότι δεν άντεχα τη λεκτική σου βία. Ναι έτσι στεγνά. Σταμάτησα να ντρέπομαι γι΄αυτά που διάλεξα να ανέχομαι από σένα και τα ξορκίζω. Έκανα κι εγώ λάθη, ούτε εγώ σου φέρθηκα καλά. Σταμάτησα να νοιάζομαι για σένα, να σε φροντίζω, να μ’ ενδιαφέρεις. Ήμουν επιθετική μαζί σου, εριστική, απότομη, ανυπόμονη. Γιατί κάπου στα μισά της διαδρομής, κουράστηκα να προσπαθώ μονάχη κι αντί να φύγω, σε βασάνισα. Σου ζητώ συγγνώμη γι αυτό.

Μου στοίχιζε κάθε φορά που έβγαινα μόνη. Που πήγαινα σε φίλους, μόνη. Σε συγγενείς μόνη, σε γάμους μόνη. Πάσχα, Χριστούγεννα ή με καυγάδες ή μόνη. Παντού σε υπερένταση και μόνη.

Ήμουν τόσο μόνη μαζί σου που το συνήθισα μια χαρά και χώρια σου. Απόρησα μόνο με τη στάση σου όταν σου ζήτησα διαζύγιο. Τί περίμενες από έναν άνθρωπο που άφηνες κάθε μέρα λίγο λίγο με τα χρόνια; Ό,τι αφήνεις σ’ αφήνει, δεν το ξέρεις;

Μου στοίχιζε που δεν άκουγα απ/ το στόμα σου ποτέ μια καλή κουβέντα, ένα σ’ αγαπώ.
Μου στοίχισε που γέννησα τον γιο μας και δεν μου έφερες ούτε ένα λουλούδι.
Μου στοίχισε που είχαμε να φύγουμε χρόνια ταξίδι οι δυο μας, μου στοίχισε που δεν βγαίναμε, που δεν πηγαίναμε πουθενά.
Μου στοίχισε που ό,τι υποσχόσουν, το έπαιρνες πίσω χωρίς συγγνώμη, χωρίς γιατί.
Μου στοίχισε που πήρες πίσω τον γάμο που σχεδιάζαμε να κάνουμε και με ξεπέταξες 5 λεπτά στο δημαρχείο, χωρίς γονείς ή συγγενείς, χωρίς πάρτι με φίλους, χωρίς χαρά, χωρίς αγάπη. Λες και αυτό μου άξιζε. Το τίποτα.

Μου στοίχισε που σου ζήτησα να πάμε σε σύμβουλο γάμου, όταν είχα ακόμη αντοχές κι αισθήματα, και αρνήθηκες. Κι ενώ πήγα μόνη μου, στο τέλος μου το χρέωσες πως δεν προσπάθησα.

Μου στοίχισε που στα πρώτα γενέθλια του παιδιού μας, δεν ήθελες κανέναν.
Μου στοίχισε που από εκεί και ύστερα, σβήναμε πάντα κεράκια μόνο οι τρείς μας.
Μόνη μου εγώ, μόνοι και μεταξύ μας.
Κι αυτή τη ζωή δίπλα σου ήθελες να τη ζω και να τη χαίρομαι.

Μα πιο πολύ μου στοίχισε που έκανες τα πάντα για να μην μ΄αγαπάει το παιδί μας.
Ή για ν΄αγαπάει εσένα πιο πολύ.
Ήξερες πόσο δύσκολες ήταν οι συνθήκες της δουλειάς μου κι αντί να ενισχύσεις τη σχέση μου μαζί του, έκανες τα πάντα για να τη μειώνεις.
Όλες τις φορές που έλεγες μπροστά του, πόσο καλή μάνα δεν ήμουνα.
Ή πόσο δεν ασχολούμουν μαζί του.
Ή ότι μ’ ένοιαζε μόνο η δουλειά μου.
Αυτό που κάνεις μέχρι και σήμερα…

Ναι δεν είμαι η μαμά που θα κάτσει κάτω και θα παίξει με τα λέγκο.
Ναι μπορεί να του βάλω τη μπλούζα ανάποδα, μπορεί καμιά μέρα να πάει και με ασιδέρωτη βερμούδα στο σχολείο.
Ναι θα του βάλω να δει και τηλεόραση για να μπορέσω να δουλέψω ή να απλώσω, φέρνω πια βόλτα μόνη μου ένα σπίτι.
Ναι, δεν μαγειρεύω κάθε μέρα, άνθρωπος είμαι που δουλεύει 12ωρα.

Είμαι όμως η μαμά που έμαθε στο παιδί μας τί θα πει θέατρο και σινεμά.
Η μαμά που τον πάει 3 μέρες σερί στη παιδική χαρά κι ας κλείνουν τα μάτια μου απ’ τη νύστα, κι ας κοιμάμαι όρθια στο παγκάκι.
Η μαμά που τα μισά Σαββατοκύριακα τον έπαιρνε και πήγαινε στους γονείς της για να ξεκουραστείς και τα άλλα μισά, βόλτες ατέλειωτες στους παιδότοπους και στα εμπορικά.
H μαμά που ζυμώνει μαζί του, η μαμά που έκανε χαμό στον παιδικό σταθμό όταν έμαθε πως του τράβηξαν το αυτί.
Η μαμά που έτρεχε με 160 στη Κηφισίας για να τον πάει στο Παίδων όταν κατάπιε αντικείμενο ενώ εσύ κοιμόσουν.
Η μαμά που έσκασε από τη στενοχώρια της όταν αρνήθηκες να κάτσεις δίπλα μου στη σχολική γιορτή και το παιδί ξαφνιάστηκε να κοιτάζει αλλού εσένα, αλλού εμένα.

Ναι αυτονόητα είναι όλα αυτά, κάθε γονιός οφείλει να τα κάνει.
Μην λες όμως πως δεν είμαι καλή μάνα, πως δεν ασχολούμαι ή δεν αγαπώ το παιδί.
Κάθε γονιός έχει τον τρόπο του και δεν είναι πάντα ο δικός σου, ο σωστός.

Αλλά έτσι έπρεπε να γίνονται πάντοτε όλα.
Με τον τρόπο σου.
ΟΛΑ!
Γι’ αυτό σε άφησα.
Γιατί θέλω μια φορά κι εγώ να ζήσω με τον δικό μου τρόπο.
Ή τουλάχιστον όχι άλλο πια με τον δικό σου.

Ήσουν ο μόνος άνθρωπος που σκέφτηκα σοβαρά να κάνω οικογένεια, εγώ που ήθελα να μείνω για πάντα ελεύθερη να βολοδέρνω.
Ο μόνος άνθρωπος που το “για πάντα” δεν θα μ’ ενοχλούσε, αν ήσουν αλλιώς.
Αν όλα ήταν λίιιγο αλλιώς.
Και σίγουρα όχι μόνο με τον τρόπο σου.

Ο θυμός σου μ’ ενοχλεί, σαν τσίχλα κολλημένη στο τακούνι μου.
Αυτός ο θυμός σου, που δεν λέει να κοπάσει.
Το παιδί μας πρέπει να δούμε τώρα τί θα γίνει κι ως πότε θα βλέπει τους γονείς του να μαλώνουν.
Και κάθε μέρα ,αλήθεια σου λέω, εύχομαι και παρακαλώ, να ερωτευτείς.
Να βρείς έναν άνθρωπο να σου ταιριάζει και να ηρεμήσεις.
Έναν άνθρωπο που θα του δείξεις τον τρόπο σου και θα τον αφήσεις να σου δείξει κι εκείνος τον δικό του.
Για να μην σου φύγει όπως εγώ.

Και να ξέρεις σε νοιάζομαι. Όχι ερωτικά. Σαν άνθρωπο σε νοιάζομαι, σαν πατέρα του παιδιού μου.

Να είσαι καλά θέλω. Να συνεργάζεσαι θέλω.
Και να πάμε όποτε θες για καφέ να τα βρούμε σαν γονείς.
Όχι για μένα. Για το παιδί.
Για το μόνο καλό που βγήκε απ’ τη κακή μας ιστορία!