Έχασα 33 ολόκληρα κιλά όταν η κόρη μου άρχισε να με μιμείται (φωτογραφίες)

Άρχισα να παίρνω βάρος όταν ήμουν ακόμη λύκειο. Το «πάμε έξω για φαγητό» ήταν η καθημερινή μας ιεροτελεστία. Αντί να δω την κάτω βόλτα που είχα πάρει, συνέχιζα όπως είχα ξεκινήσει και αντί να ακούσω το σώμα μου που ούρλιαζε να σταματήσω, εγώ συνέχιζα. Παρά το γεγονός ότι πήγαινα γυμναστήριο συχνά, έφτασα μέσα σε 4 χρόνια να φοράω από medium, XXL.

Όταν ήμουν στο λύκειο, στράφηκα στο φαγητό από βαρεμάρα περισσότερο. Έτρωγα παντού. Στην τηλεόραση, στο διάβασμα, κάθε που πήγαινα στην κουζίνα για νερό, με αποτέλεσμα το βάρος να συσσωρεύεται, μέχρι που μια μέρα κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και δεν με αναγνώρισα.

Στην αρχή πανικοβλήθηκα και έψαχνα μανιωδώς μια καλή δίαιτα/χάπια αδυνατίσματος/ό, τι υπήρχε στην αγορά μπας και με βοηθήσει και χάσω κανένα κιλό. Αυτή τη φορά θα πρόσεχα και θα έφτανα μέχρι το τέλος. Κάθε φορά έτσι έλεγα, αλλά ποτέ δεν το τηρούσα. Όλες αυτές οι δίαιτες που κατά καιρούς ακολουθούσα αποτύγχαναν για τον ίδιο λόγο: έπρεπε πριν ξεκινήσω μια δίαιτα να είμαι καλά με τον εαυτό μου και να αποβάλω κάθε τί που με «χαλάει» ψυχολογικά. Το φαγητό δεν ήταν λύση για τίποτα, ούτε δεκανίκι.

Το μεγαλύτερο ταρακούνημα ήρθε όταν είδα την κόρη μου να κάνει ό, τι κι εγώ. Σε ηλικία μόλις 1 έτους, μπήκε στην κουζίνα κυριολεκτικά ακολουθώντας με. Άνοιξε την πόρτα του ντουλαπιού και απλώς κοίταζε τα τρόφιμα – έκανε ό, τι ακριβώς έκανα κι εγώ. Πλέον ήξερα ότι έπρεπε να αλλάξω για χάρη της κόρης μου και για τη μελλοντική μου υγεία.

Όταν μια φίλη έμαθε ότι παλεύω με τα κιλά μου, μου έδωσε μια βιντεοκασέτα με ασκήσεις για το σπίτι. Μέχρι τότε είχα δοκιμάσει κάθε δίαιτα και κάθε διατροφή που υπήρχε. Ομολογώ ότι η έκπληξη ήταν τεράστια.
Το βιντεάκι εστίαζε ΚΥΡΙΩΣ στο ψυχολογικό κομμάτι: Γιατί κάποιος να τρώει παραπάνω από το κανονικό; Τι φταίει; Τι τον επηρεάζει; Ποιοι ψυχολογικοί παράγοντες παίζουν ρόλο; Αντί, όπως όλα τα βίντεο και όλες οι δίαιτες να αρχίσει με τί πρέπει να τρως και τί δεν πρέπει, εκείνο έδινε βάση στο πώς να καταλάβεις αν πεινάς πραγματικά ή αν πηγαίνεις στο ψυγείο από συνήθεια και στο ότι πρέπει να διακόπτουμε το γεύμα μας ακόμα κι αν δεν έχουμε τελειώσει, αν νιώσουμε χορτάτοι. Συνειδητοποίησα ότι οι τροφές που έτρωγα ήταν μια χαρά – ούτε λιπαρές, ούτε τίποτα. Το πρόβλημα ήταν η ποσότητα. Το στομάχι μου είχε μάθει στο πολύ και όχι στο λίγο.

Άρχισα με τον καιρό να ξεχωρίζω πότε πεινάω πραγματικά και πότε ψάχνω ψυγεία, ντουλάπια, κατσαρόλες απλά γιατί έτσι είχα συνηθίσει. Ξέκοψα από τον παλιό τρόπο ζωής μου και από παλιές, κακές διατροφικές συνήθειες. Είχα βαρεθεί το κοτόπουλο σε κάθε δίαιτα, τα φρούτα, τα λαχανικά και τις σαλάτες. Όταν ένιωθα πείνα έδινα περισσότερη βάση στο τί λαχταρούσε το στομάχι μου και έφτιαχνα ένα γεύμα που θα περιελάμβανε και λαχανικά-σαλάτα και όχι μόνο αυτά.

Δεν στερήθηκα τίποτα: Και τις σοκολάτες μου έτρωγα και κανένα πατατάκι καμιά φορά. Το μεσημεριανό μου ήταν λιτό και απέριττο. Όσπρια, ψαράκι, σούπες πάντα με μια φέτα ψωμί ολικής και για δείπνο μια μικρή σαλάτα με κομμάτια μπριζόλας, σολομού ή σαλάτα ζυμαρικών και αν ποτέ λαχταρούσα και επιδόρπιο έτρωγα λίγο παγωτό. Σημασία είχε ότι είχα περιορίσει τις μερίδες μου.

Τώρα που είδα ότι είχα αρχίσει και έχανα κιλά, ανυπομονούσα να ξεκινήσω ξανά γυμναστήριο. Άρχισα περπάτημα και μου έκανε ομολογουμένως πολύ καλό. Πάντα χρησιμοποιούσα μετρητή και κατέγραφα τα χιλιόμετρα που διανύω. Με τον καιρό το περπάτημα έγινε τρέξιμο και τα αποτελέσματα ακόμα πιο θεαματικά. Δεν ήταν, όμως, μόνο η γυμναστική το θέμα. Άρχισα να βγαίνω έξω, να μιλάω με κόσμο, να έρχομαι σε επαφή με τη φύση. Βρήκα χρόνο για τον εαυτό μου, που μέχρι τότε τον είχα παραμελημένο.

Προσπαθούσα να είμαι ενεργή ακόμη και όταν δεν έβγαινα έξω για τρέξιμο. Γράφτηκα ξανά στο γυμναστήριο της γειτονιάς μου και συμμετείχα σε πολλά ομαδικά. Μου έκανε πολύ καλό γιατί με βοήθησε να σφίξω και να γυμνάσω όλο μου το κορμί. Αλλά και σπίτι να έμενα φρόντιζα να κάνω ακόμα και τις πιο δύσκολες δουλειές για να μην επαναπαύεται το σώμα μου.

Η διαφορά φάνηκε από τους πρώτους 5 μήνες. Δεν με αναγνώριζαν! Το σημαντικό είναι ότι αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Δεν άλλαξα μόνο διατροφικές συνήθειες, αλλά και τη σχέση μου γενικά με το φαγητό.
Από τότε που ξεκίνησα πριν από 12 χρόνια, έχω χάσει 33 κιλά. Μεγαλύτερο δώρο δεν θα μπορούσα να είχα κάνει στον εαυτό μου. Έμαθα να χρησιμοποιώ την τροφή ως καύσιμο και όχι ως μέσο για να διώξω την ανία μου. Χαίρομαι επίσης γιατί δίνω στα παιδιά μου μαθήματα ζωής.

Πριν χάσω βάρος, πονούσα συνεχώς και παντού. Δεν έβγαινα ούτε από το σπίτι, ούτε καν από το αυτοκίνητο στο βενζινάδικο για να μη με δουν. Ανησυχούσα για το τί σκέφτονταν οι άλλοι για μένα. Είχα χάσει τον εαυτό μου, την προσωπικότητά μου, είχα ξεχάσει ποια ήμουν. Επηρέασε αρνητικά το γάμο μου και δεν με άφηνε να κάνω πράγματα που πραγματικά ήθελα να κάνω.

Η απώλεια του βάρους μου, μου έδωσε ελπίδα, ελευθερία και μια εντελώς νέα ζωή.

Πηγή: womenshealthmag.com