Οι φωνές στο παιδί, δεν δείχνουν πάντα ότι είσαι κακός γονιός

Θυμάμαι να πηγαίνω σε σπίτια φίλων, όταν ήμουν μικρή και να ακούω τα ουρλιαχτά των γονιών τους για το ακατάστατο δωμάτιο ή επειδή άργησαν 5 λεπτά να έρθουν σπίτι ή γιατί δεν είχαν κάνει ακόμα τα μαθήματά τους, κάτι, που με έκανε να αισθάνομαι απίστευτη ντροπή και αμηχανία. Οι φωνές του γονιού προς το παιδί ισοδυναμούσαν, στο παιδικό μου το μυαλό, με μία δυστυχισμένη οικογένεια. Θαύμαζα τον τρόπο, με τον οποίο οι φίλοι μου φαίνονταν να μην επηρεάζονται από τις φωνές. Εγώ, πάλι, δεν είχα μάθει έτσι. Μου φαινόταν αδιανόητο να ζήσω σε μία οικογένεια, που οι γονείς δεν συζητάνε με τα παιδιά τους, αλλά «γαυγίζουν» όλη την ώρα.

Και να ‘μαι τώρα εδώ. Μαμά με οικογένεια, παιδιά και φωνές…πολλές φωνές. Στην οικογένειά μου οι φωνές είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.

Δεν μπορώ να καταλάβω, πώς ένας άνθρωπος, που μεγάλωσε με τόση ηρεμία, συζήτηση και ισορροπία, μπορούσε να γίνει τόσο «φωνακλάς» με τα παιδιά του. Με 4 γιους δεν γίνεται τίποτα, αν δεν υψώσω τη φωνή μου. Αν δεν το κάνω, απλά δεν θα με ακούσουν.

Η φασαρία στο σπίτι με τρελαίνει. Είναι χειρότερα και από κόλαση καμιά φορά εδώ μέσα. Ο χαμός, που γίνεται, είναι πολύ μεγαλύτερος απ’ όσο μπορώ να αντέξω. Αυτό σημαίνει, ότι όταν τα «πάρω στο κρανίο», θα αρχίσω τα ουρλιαχτά, μπας και καταλάβουν, πόσο κοντά στα όριά μου έχω φτάσει.

Διαβάζω ιστορίες για γονείς, που λένε, ότι από τότε που έφτασαν στο αμήν και άρχισαν να φωνάζουν στα παιδιά τους, εκείνα μεταμορφώθηκαν σε παναγίτσες, έγιναν πιο υπεύθυνοι μαθητές και στο τέλος πέρασαν σε πολύ καλά πανεπιστήμια. Εγώ δεν τα πολυπιστεύω όλα αυτά. Μου φαίνονται κάπως υπερβολικά.

Πολλές φορές, προσπάθησα να σταματήσω να φωνάζω στα παιδιά μου, να αντιμετωπίζω κάθε κατάσταση με ηρεμία και ψυχραιμία κοιτώντας τα στα μάτια. Μπορείς να μαντέψεις, πιστεύω, κατά πόσο δούλεψε. Τίποτα δεν τα σταματά και δεν τα κάνει να με προσέξουν εκτός από μία δυνατή φωνή.

Το να φωνάζεις δεν είναι κακό. Είναι απλώς ένας τρόπος να είσαι ξεκάθαρη για το τί θες και να τους μεταφέρεις την αγανάκτησή σου. Δεν έχει μεγάλη διαφορά από το να μιλάς κάνοντας χειρονομίες. Το πρόβλημα δεν είναι οι ίδιες οι φωνές, αλλά το μήνυμα, που θες να τους περάσεις και που αρνούνται πεισματικά να ακούσουν.

Το να φωνάζεις για λάθος λόγους είναι το πρόβλημα. Δημιουργείς ψυχολογικά τραύματα στο παιδί σου, που μπορεί να το ακολουθούν σε όλη του τη ζωή.  Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο “Είσαι εκ γενετής ηλίθιος!” και στο “Αμάν πια με αυτό το καπάκι. Πόσες φορές πρέπει να σου πω να το κλείνεις φεύγοντας από την τουαλέτα;”.

Τα παιδιά έχουν την ικανότητα να κάνουν και τον πιο «άγιο» άνθρωπο να χάσει την υπομονή του και το αποτέλεσμα είναι…φωνές, οι οποίες είναι συνυφασμένες με το θυμό, οπότε από το να πεις κάτι πάνω στα νεύρα σου και να το μετανιώσεις, είναι καλύτερο να μην το πεις καθόλου. Πρέπει, όμως, να ομολογήσω, ότι οι φωνές, όταν ασκούνται εκεί, που πρέπει, είναι ιδιαιτέρως αποτελεσματικές. Τα παιδιά μου γνωρίζουν, ότι όταν φωνάζω, έχω σοβαρό λόγο και ευτυχώς, λειτουργεί.

Οι γονείς μου ποτέ δεν μου φώναξαν, ούτε μια φορά σε όλη μου τη ζωή. Ήμουν πάντα φοβικό παιδί και έτρεμα, μη με «μαλώσουν». Είχα την τάση να τα παίρνω όλα επί προσωπικού – ένα χαρακτηριστικό, που αγωνίζομαι χρόνια να αποφύγω, ένα χαρακτηριστικό, που δικαίως θα σκεφτόσουν, ότι ταιριάζει περισσότερο σε ένα παιδί, που του φωνάζουν οι γονείς του, παρά σε μένα, που δεν ήξερα, τί σημαίνει φωνή.

Ήθελα πολύ να περάσω σε κάποια από τις στρατιωτικές σχολές, αλλά ο φόβος μου, μήπως και κάποιος μου φωνάξει, με απέτρεψε. Κάποτε, που έλειπαν οι γονείς μου από το σπίτι, έβαλα τη μουσική δυνατά και ήρθε ο γείτονας σπίτι και μου έβαλε κάτι φωνές, ακόμα το θυμάμαι. Πανικοβλήθηκα τόσο, που δεν ξαναέβαλα μουσική ούτε καν με ακουστικά, που λέει ο λόγος.

Δεν ρίχνω κανένα φταίξιμο στους γονείς μου, αλλά πιστεύω, ότι πιο πολύ θα με ωφελούσε αν «πάταγαν» και καμία φωνή που και που, παρά έτσι. Αν μη τι άλλο, κάτι τέτοιο θα με προετοίμαζε να διαχειριστώ καλύτερα αργότερα τη ζωή μου και θα είχα γίνει πιο «σκληρόπετση».

Οι γονείς μου δεν φώναζαν ποτέ ούτε ο ένας στον άλλον, αλλά ο γάμος τους πήγε τελικά κατά διαόλου. Άρα, οι χαμηλοί τόνοι δεν αποτελούν και εγγύηση για ειρήνη και οικογενειακή ευτυχία.

Τα παιδιά μου καταλαβαίνουν, ότι όταν τους φωνάζω, είμαι απλά απογοητευμένη με κάτι. Ούτε τα μισώ, ούτε κακία θα τους κρατήσω, ούτε μούτρα θα κάνω, ούτε σημαίνει, πώς έκαναν κάποιο τραγικό λάθος. Δεν τους φωνάζω, για να τα πληγώσω ή να τους κάνω κακό (αν δω, ότι η κατάσταση ξεφεύγει, κλείνομαι στο μπάνιο και δεν βγαίνω μέχρι να μου περάσουν τα νεύρα).

Δεν ξέρω, αν από ψυχολογικής απόψεως ενδείκνυται καμία φωνή που και που, ξέρω, όμως, ότι ένα ουρλιαχτό μία στις τόσες είναι ένα από τα πιο πολύτιμα εργαλεία ενός γονέα και θα το χρησιμοποιώ, όποτε αισθάνομαι, ότι χρειάζεται.

Θα βεβαιωθώ πρώτα, ότι τα παράθυρα είναι κλειστά. Μη μας ακούσει και κανένας γείτονας.

Πηγή: scarymommy.com