Οι έφηβοι απομονώνονται όταν έχουν πρόβλημα, επειδή τους απομονώναμε όταν ήταν παιδιά

Ίσως ο λόγος για τον οποίο οι έφηβοι απομονώνονται αντί να συζητούν τα προβλήματά τους είναι επειδή εμείς οι γονείς, τους απομονώσαμε ως παιδιά αντί να τους βοηθήσουμε στην όποια δυσκολία τους.

Όταν τα παιδιά είναι μικρά και προσπαθούν να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους, συχνά δεν εκφράζονται με λόγια. Κλαίνε, φωνάζουν, χτυπούν τους εαυτούς τους ή πετούν αντικείμενα. Αυτός είναι ο τρόπος τους να επικοινωνήσουν μαζί μας. Χρειάζονται βοήθεια για να οργανώσουν, να επεξεργαστούν και να εκφράσουν τα συναισθήματά τους με έναν υγιή τρόπο τη στιγμή που η κοινωνία μας έχει μάθει να τα τιμωρούμε στέλνοντάς τα στο δωμάτιό τους ή χτυπώντας τα.

Δείχνουμε μηδέν ανοχή, τα μαθαίνουμε να μη δείχνουν τα συναισθήματά τους, να μην κλαίνε, να μην φωνάζουν, να μην παραπονιούνται. Στο τέλος έρχεται αυτό που θέλουμε να αποφύγουμε: Δεν μοιράζονται μαζί μας τίποτα γιατί εμείς τους είπαμε ξανά και ξανά ότι δεν θέλουμε να ακούσουμε.

Για πολύ καιρό αντιμετώπιζαν μόνα τους τα συναισθήματά τους. Μόνα τους. Στο δωμάτιό τους, στο γραφείο τους, στο κρεβάτι τους, στη γωνία τους. Όταν γίνονται έφηβοι, ξαφνικά απαιτούμε να μας δείξουν εμπιστοσύνη και να μας μιλήσουν. Περιμένουμε να καταλάβουν ότι ΤΩΡΑ είναι η σωστή στιγμή, το ΤΩΡΑ είναι εντάξει, υποσυνείδητα όμως τα παιδιά αυτά πιστεύουν το αντίθετο γιατί έτσι έμαθαν μεγαλώνοντας. Έτσι τα μάθαμε εμείς μεγαλώνοντας!

Όταν το παιδί σου θέλει να σου μιλήσει, πρέπει να χαίρεσαι και όχι να το απομακρύνεις. Πρέπει να γνωρίζεις ότι τα συναισθήματά του είναι σημαντικά και ότι πρέπει να ακουστούν. Πρέπει να γνωρίζει ότι θα σταθείς δίπλα του και ότι θα το βοηθήσεις.

Πολύ σύντομα οι συζητήσεις γύρω από μαρκαδόρους, παιδάκια που τσακώθηκαν στο σχολείο και δυσκολίες στην πρόσθεση ή στην αφαίρεση θα μετατραπούν σε συζητήσεις για αγόρια και κορίτσια, χωρισμούς και σεξ. Θέλεις το παιδί σου να ξέρει ότι θα είσαι πάντα δίπλα του. Κοντά σου, να νιώθει ασφάλεια και σιγουριά.

Ξεκίνα από τώρα!