Να μάθεις στα παιδιά σου να μην είναι αχάριστα. Κι αυτό να είναι το δώρο τους για τις γιορτές

Η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι πρέπει να δώσω ένα μάθημα στο παιδί μου για το τι σημαίνει «εκτίμηση» ήταν η εξής:

Ήταν τα γενέθλιά του. Έκλεινε τα έξι και κάναμε ένα μεγάλο πάρτι. Ενώ είχαμε μαζευτεί γονείς και παιδιά και ανοίγαμε τα δώρα συνέβη το εξής:

Γιος: (κλαίγοντας) Τι είναι αυτό; Καραβάκι; Η γιαγιά μου μου έχει πάρει ήδη ένα τέτοιο και ακόμη καλύτερο. Αυτό είναι άσχημο.

(Ανοίγει το επόμενο δώρο σκίζοντας το χαρτί γεμάτος νεύρα και θυμό) Τι είναι πάλι αυτό; Όπλο; Και από αυτό έχω. Μου έφερε η γιαγιά μου πέρυσι.

Μπροστά σε όλους τους γονείς και τα παιδιά που μας παρακολουθούσαν έκπληκτοι, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Ο γιος μου δεν ήταν παρά ένα αγενέστατο, κακομαθημένο παιδί που έπρεπε να μάθει επειγόντως τρόπους. Απαξίωσε όλα τα δώρα που άνοιξε, καθώς και τις κάρτες, που τα παιδάκια είχαν φτιάξει ειδικά για τη γιορτή του. Φταίει φυσικά και η μάνα μου, η οποία έπρεπε επιτέλους να σταματήσει να του παίρνει δώρα κάθε εβδομάδα.
Τα ίδια όμως κάνει και με εμάς. Δώρο στα γενέθλιά του; Πρώτα το εξετάζει αν είναι μικρό, μεγάλο, φανταχτερό, αν του «χτυπάει» στο μάτι και μετά, αν μείνει ευχαριστημένος, μπορεί και να «πετάξει» ένα ξερό ευχαριστώ, έτσι για το θεαθήναι. Πρωτοχρονιά ο Άγιος Βασίλης πρέπει να είναι φουλ προσεκτικός και να διαβάσει κατά γράμμα το…γράμμα του γιατί αν κάνει κανένα λάθος και δεν του φέρει αυτό ΑΚΡΙΒΩΣ που ζήτησε, μπορεί να κλαίει και μία ολόκληρη εβδομάδα από τα νεύρα του. Μας έχει κάνει πολλά, αλλά αυτή την ξεφτίλα του πάρτι δεν την χωράει ο νους μου. Δεν είναι με τίποτα ευχαριστημένος.

Ένα χρόνο μετά μετακομίσαμε. Δύο χρόνια μετά απέκτησα ένα παιδί ακόμα (τέσσερα παιδιά σε οκτώ χρόνια). Τρία χρόνια μετά ο σύζυγός μου έχασε τη δουλειά του και μέσα σε πέντε χρόνια ακροβατούσαμε σε ένα λεπτό σκοινάκι που ονομαζόταν πτώχευση. Όλες αυτές τις δοκιμασίες για κάποιο λόγο μας τις έστειλε ο Θεός. Ένας λόγος ήταν για να μάθουν τα παιδιά μου να εκτιμούν όσα έχουν.

Παλιά βγαίναμε για φαγητό κάθε λίγο και λιγάκι. Πηγαίναμε σινεμά, bowling, λούνα παρκ και σε διάφορες άλλες δραστηριότητες, διακοπές το καλοκαίρι στην παραλία, διακοπές Πάσχα και Χριστούγεννα στο βουνό, τακτικές επισκέψεις στα μαγαζιά για ψώνια… Αυτά κάναμε.

Τώρα τρώμε σπάνια έξω και ακόμα πιο σπάνια πηγαίνουμε σινεμά ή σε κάποιον άλλο χώρο αναψυχής, το καλοκαίρι πάμε για κάμπινγκ και το χειμώνα μένουμε σπίτι μας.

Θα μου πείτε ποιο είναι το καλό σε όλα αυτά; Έμαθαν επιτέλους τα παιδιά μου να λένε ευχαριστώ. Κάθε φορά που βγαίνουμε για φαγητό, χαίρονται αυτά που τρώνε, δείχνουν κατενθουσιασμένα σαν να βγαίνουν πρώτη και τελευταία φορά και δεν μένει τίποτα στο πιάτο τους. Όταν πηγαίνουμε σινεμά, δεν χάνουν καμία σκηνή, δεν χασμουριούνται όπως κάποτε και λένε πάντα ευχαριστώ στον κύριο στο ταμείο όταν μας δίνει εκπτωτικό κουπόνι για την επόμενη φορά, γιατί χαίρονται που θα ξαναπάνε (χωρίς το κουπόνι ξέρουν ότι δεν…). Όταν παίρνουν κάποιο δώρο πρώτα λένε ευχαριστώ με τα ματάκια τους να λάμπουν και παίρνουν αγκαλιά αυτόν που το έφερε και μετά το ανοίγουν.

Τα βλέπω να φέρονται με ένα τρόπο που δεν φαίνονταν μέχρι τώρα. Τα βλέπω να απολαμβάνουν τις δραστηριότητές μας και χαίρομαι που έχουν συνειδητοποιήσει ότι κάτι που σήμερα έχουμε, μπορεί να μην το ξαναδούμε ποτέ.

Οι νέες συνθήκες μας άλλαξαν τη ζωή, αλλά προς το καλύτερο. Το σημαντικότερο είναι ότι λίγα χρόνια μετά από εκείνη την ημέρα στο πάρτι βλέπω το γιο μου κυρίως να έχει αλλάξει, να μην γκρινιάζει και να είναι ευτυχισμένος και ικανοποιημένος με όσα έχει.

Η προσευχή και ο καλός Θεούλης με βοήθησαν και έδωσαν σοφία στα παιδιά μου και σε μένα. Τώρα θα μου πείτε ότι έπρεπε να φτάσουμε σε αυτό το σημείο για να εκτιμήσουν τα παιδιά μου όσα δεν εκτιμούσαν τόσα χρόνια; Μάλλον ναι. Σημασία έχει ότι μέσα από τα βιώματά τους, πήραν το μάθημά τους.