Μετακόμιση λόγω διαζυγίου: Πόρτες που χτυπούν δυνατά και παιδικά ματάκια που κλαίνε

Το πρωί των γενεθλίων μου ξύπνησα λίγο νωρίτερα από το κανονικό. Είχα τόσα πολλά να κάνω που το άγχος δεν με άφηνε να κοιμηθώ. Τα παιδιά μου είχαν ήδη ξυπνήσει και είχαν κρυφτεί για να μου κάνουν έκπληξη. Ήξερα ακριβώς που ήταν και τι έκαναν, αλλά δεν είπα και δεν έδειξα τίποτα για να μην τους το χαλάσω. Κανένα τέταρτο μετά πάνω που ετοίμαζα το πρωινό και ήμουνα σκυμμένη στο νεροχύτη, νιώθω κάποιον να μου χτυπάει την πλάτη. Το έπαιξα ξαφνιασμένη. Γυρνάω και τι να δω; Τα δύο μου παιδάκια με μία τεράστια κάρτα που έγραφε «Χρόνια πολλά μαμά». 3 μέρες την ετοίμαζαν. Κάτι είχε πάρει το μάτι μου, αλλά δεν μίλησα.

Ήταν μία τεράστια πολύχρωμη κάρτα με ζωγραφιές, μηνύματα, ευχές, ο, τι καλύτερο έχω λάβει ποτέ μου. Ειδικά αυτό το «Είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου» κάθε φορά που το ακούω, λιώνω.

Και ύστερα ήρθε το υστερόγραφο: «Μαμά, δεν θέλω να μετακομίσουμε».

Τα αγκάλιασα και τα ευχαρίστησα για την υπέροχη κάρτα και τους είπα «Ξέρω ότι δεν θέλετε να μετακομίσουμε. Τόσο καιρό που μου το λέτε, σας ακούω, σας καταλαβαίνω, αλλά δεν γίνεται αλλιώς». Το συζήτησα λίγο παραπάνω με τη 10χρονη κόρη μου, η οποία με ρώτησε αν ένιωθα σίγουρη. Ήθελε να εκμεταλλευτεί την κάθε μου αμφιβολία και να με πείσει να μείνουμε.

Λίγους μήνες πριν ξεκίνησα με τον πρώην πλέον σύζυγό μου να κοιτάμε για σπίτι. Θέλαμε κάτι σε κοντινή απόσταση για να μείνω εκεί με τα παιδιά. Ούτε να δυσκολέψουμε τις ζωές μας θέλαμε, ούτε τίποτα. Θέλαμε μόνο να είμαστε κοντά για να είναι η μετάβαση πιο ομαλή και να ‘ναι και τα παιδιά κοντά και στους δυο μας.

Διαμαρτυρήθηκαν έντονα. Δεν δίστασαν μάλιστα από αντίδραση να ζωγραφίσουν με τις μπογιές τους όλους τους τοίχους του σαλονιού και της κουζίνας, λες και ήταν μωρά. Με τον μπαμπά τους δείξαμε κατανόηση και δεν τα μαλώσαμε. Τους δείξαμε όμως με ποιο τρόπο πρέπει στη ζωή να διεκδικούμε το δίκιο μας. Αισθάνονταν και τα δύο θυμωμένα επειδή η γνώμη τους δεν μετρούσε. Τους εξηγήσαμε ότι κάποιες αποφάσεις είναι καθαρά θέμα των γονιών.

Στο μυαλό μου τα είχα όλα ιδανικά πλασμένα. «Θα πάτε σε καινούργιο σχολείο, θα κάνετε νέους φίλους, εδώ δεν έχει πολλά αμάξια και μπορείτε να παίζετε έξω όποτε θέλετε και θα βλέπετε συχνά το μπαμπά σας που μένει κοντά».

Τίποτα. Αδιέξοδο.

Αν ήταν πιο μεγάλα, είχα και άλλα δέλεαρ να τους παρουσιάσω, αλλά τώρα οι επιλογές μου ήταν περιορισμένες. Θα έλεγα ψέματα αν σας έλεγα ότι δεν προσπάθησα να τα δωροδοκήσω. Τους είπα ότι θα τους φτιάξω τα δωμάτια τους όπως ακριβώς μου τα ζητούσαν. Στην πραγματικότητα δεν είναι ακριβώς δωροδοκία, αλλά τουλάχιστον έβαλε τη μεγάλη μου κόρη στη διαδικασία να κυκλοφορεί σε όλο το σπίτι με ένα μέτρο και να μετράει τετραγωνικά, επιφάνειες, διαστάσεις, τα πάντα. Εξάσκησε και λίγο τα μαθηματικά της. Είχαν ενθουσιαστεί και τα δύο με το νέο σπίτι. Τους άρεσε να κουβαλούν, να μεταφέρουν, να τοποθετούν, να βάζουν σε ράφια, συρτάρια, ντουλάπες. Είχαν υπολογίσει σε κάθε κενό χώρο τι έπρεπε να μπει.

«Μπράβο σας», τους είπα στο τέλος. «Καλύτερη δουλειά δεν θα μπορούσατε να κάνετε». Κάπου εκεί λες και συνειδητοποίησαν απότομα την αλήθεια και κατσούφιασαν. Μπήκαν στα δωμάτιά τους, χτύπησαν τις πόρτες και έκλαψαν. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Τόσο καιρό δεν έβλεπα τα ματάκια τους που ήταν συνέχεια κόκκινα από το κλάμα ή μάλλον αρνιόμουν να τα δω.  Πίστευα ότι ήταν υποχρεωμένα να συμμεριστούν τη χαρά μου για το νέο αυτό ξεκίνημα. 

Πίστευα ότι θα ένιωθαν ευτυχισμένα στο νέο μας σπίτι. Ήμασταν μαζί και ενωμένοι. Μπορεί να ήμασταν τρεις, αλλά ο μπαμπάς τους θα ερχόταν συνέχεια να τα δει και να φάμε όλοι μαζί. Το καλοκαίρι που δεν θα είχαν σχολείο, θα πέρναγαν ακόμα περισσότερο χρόνο με τον μπαμπά τους. Αλλά μάταια.

Κάθε προσπάθειά μου να βγάλω τον ενθουσιασμό από μέσα τους κατέληγε να επιδεινώσει την κατάσταση και μαζί και την ανησυχία τους. Στο τέλος σταμάτησα να τους λέω πόσο τέλεια θα είναι όταν θα είμαστε οι τρεις μας. Σταμάτησα να προσπαθώ. Δεν θέλουν το μεγάλο και άνετο σπίτι, δεν θέλουν να είναι πιο κοντά στο σχολείο, δεν θέλουν να είναι σε μία πιο ήσυχη γειτονιά, θέλουν την οικογένειά τους ενωμένη και το καταλαβαίνω.

Εχθές το πρωί η κόρη μου, μου είπε ότι ανυπομονεί να έρθει η Δευτέρα για να πάει σχολείο με τις καινούργιες φίλες της. Άργησε, αλλά βρήκε τους ρυθμούς της. 

Για μήνες προσπαθούσα να πείσω τα παιδιά μου να ξεπεράσουν τα άσχημα συναισθήματά τους και να συμμετάσχουν στη χαρά μου για το καινούργιο μας ξεκίνημα. Τελικά όταν έχεις παιδιά, τίποτα δεν θέλει βιασύνη. Υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στο πως είναι τα παιδιά μου και στο πώς θέλω να είναι. Την επόμενη φορά δεν θα τα πιέσω για τίποτα. Θα τα αφήσω να νιώσουν, όπως θέλουν και με τον καιρό όλα θα βρουν το δρόμο τους.

Πηγή: motherwellmag.com