Μεγάλωσα νομίζοντας ότι οι ξυλιές στον ποπό είναι κάτι φυσικό. Ε, τελικά δεν είναι!

Μεγάλωσα σε μία οικογένεια όπου το ξύλο στα παιδιά ζούσε και βασίλευε. Σαν παιδί ήξερα ότι αν ήμουν άτακτη έπρεπε ή να βρω έναν ευφάνταστο τρόπο να γλιτώσω ή να προετοιμαστώ να φάω της χρονιάς μου. Δεν έτρωγα ξύλο συχνά αλλά όσες φορές έφαγα τις θυμάμαι καλά. Έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου ανεξίτηλα. Θυμάμαι να περπατάω στο διάδρομο από το δωμάτιό μου στο σαλόνι, μία διαδρομή που αποκαλούσα «Πράσινο Μίλι» ξέροντας τι με περιμένει εκεί που πήγαινα. Σας μιλάω ειλικρινά, οι αναμνήσεις αυτές ακόμα και σήμερα με κάνουν να μουδιάζω.

Ποτέ δεν είχα σκεφτεί τις συνέπειες του ξύλου πάνω μου μέχρι που έγινα και εγώ μητέρα. Ήταν η πρώτη μου νύχτα στο σπίτι με το νεογέννητο και καθόμουν επί ώρες στην κουνιστή καρέκλα προσπαθώντας να το νανουρίσω. Είχα στην αγκαλιά μου ένα μικροσκοπικό πλάσμα που μόλις είχε κοιμηθεί και ροχάλιζε απαλά ξαπλωμένο στο στήθος μου. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα σαν να με χτύπησε κεραυνός. Κρατούσα στην αγκαλιά μου ένα αβοήθητο πλάσμα και αισθάνθηκα την ευθύνη της μητρότητας έντονα. Θυμάμαι τα δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπό μου. Έσκυψα και του ψιθύρισα «Η μαμά δεν θα απλώσει ποτέ χέρι πάνω σου. Στο υπόσχομαι».

Τρία χρόνια μετά έδειρα το γιο μου για πρώτη φορά. Γλίστρησε από το χέρι μου και έτρεξε να περάσει το δρόμο απέναντι χωρίς να κοιτάξει. Η αντίδρασή μου ήταν περισσότερο ενστικτώδης. Άρπαξα το χέρι του και του έριξα μία δυνατή στον ποπό. Ακόμα και σήμερα θυμάμαι την έκφραση στο πρόσωπό του, κάτι ανάμεσα σε σύγχυση, θυμό και προδοσία. Δικαιολόγησα στον εαυτό μου το ξύλο που του έριξα εκείνη την ημέρα γιατί αυτό δεν πρέπει να κάνουν οι γονείς; Να δείχνουν σκληρή αγάπη για το καλό των παιδιών τους όταν χρειάζεται;

Όσο και να μισούσα τον εαυτό μου γι’ αυτό που έκανα συνέχισα να πειθαρχώ στο γιο μου με τον ίδιο τρόπο που έκαναν οι γονείς μου τόσα χρόνια, γιατί ήταν πολύ ζωηρός και δεν ήξερα πώς αλλιώς να τον «κουμαντάρω». Με ξυλιές στον ποπό. Ούτε χαστούκια, ούτε κλωτσιές, ούτε τίποτα. Ξυλιές στον ποπό μόνο.

Η συμπεριφορά του δεν βελτιώθηκε με το ξύλο, αντίθετα χειροτέρεψε. Ερχόταν συχνά σε σύγκρουση με τα παιδιά στο σχολείο και μία μέρα χτύπησε τη μικρή του αδερφή. Τρομοκρατήθηκα γιατί δεν είχε κάνει ποτέ ξανά κάτι τέτοιο και του έβαλα τις φωνές για να καταλάβει ότι αυτό που έκανε ήταν λάθος.

«Σε αυτή την οικογένεια απαγορεύεται να χτυπάμε ο ένας τον άλλο, αγόρι μου. Το ξέρεις καλά αυτό».

 Με δάκρυα στα μάτια συνοφρυώθηκε και σούφρωσε τα χείλη του φωνάζοντας «Εσύ όμως μαμά με χτυπάς».

Είχε δίκιο. Με την αθωότητά του και τα λόγια του μου κάρφωσε ένα μαχαίρι στην καρδιά. Ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν αντιμέτωπη με τις συνέπειες των πράξεών μου.

Για το υπόλοιπο της ημέρας είχα ένα πλάκωμα στο στήθος και την υπόνοια ότι αυτό που έκανε τόσο καιρό ήταν λάθος. Πολύ μεγάλο λάθος. Έτσι όμως είχα μάθει, έτσι είχα συνηθίσει. Δεν ήξερα άλλο τρόπο.

Εκείνο το βράδυ όταν ο σύζυγός μου επέστρεψε σπίτι κάναμε μία μεγάλη συζήτηση. Παρά το γεγονός ότι και οι δύο έχουμε μεγαλώσει σε οικογένειες όπου το ξύλο έπεφτε βροχή, ήταν κάτι που από την αρχή είχαμε πει να μην κάνουμε στα δικά μας παιδιά. Εύκολο όμως να το λες αλλά δύσκολο να το κάνεις. Έτσι είχαμε μάθει και έτσι κάναμε. Τόσα χρόνια δεν είχαμε άλλη επιλογή ούτε είχαμε γνωρίσει κάτι άλλο. Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι με το ξύλο δεν θα έβγαινε κανένα καλό αποτέλεσμα και ότι η συμπεριφορά μας ήταν καταχρηστική και έπρεπε να αλλάξει άμεσα. Δεσμευτήκαμε να βελτιωθούμε απέναντι στους εαυτούς μας και απέναντι στα παιδιά μας.

Αφιερώσαμε όλο το απόγευμα και το βράδυ μας αναζητώντας τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις των διαφόρων μορφών πειθαρχίας κάτι που και οι δύο έπρεπε να είχαμε κάνει νωρίτερα. Ανακαλύψαμε ότι η επιστημονική κοινότητα συμφωνεί ότι το ξύλο είναι όχι μόνο αναποτελεσματικό αλλά και επιβλαβές για τη σωματική και ψυχική υγεία των παιδιών. Τα επιστημονικά πορίσματα έλεγαν ότι η σωματική τιμωρία συμπεριλαμβανομένου του εκφοβισμού, του ξύλου και άλλων μέσων πρόκλησης πόνου οδηγεί σε αυξημένη επιθετικότητα, αντικοινωνική συμπεριφορά μέχρι και προβλήματα ψυχικής υγείας για τα παιδιά.

Όσο τα διαβάζαμε τόσο πιο άσχημα αισθανόμασταν γιατί βλέπαμε ότι αυτό που κάναμε έβλαπτε το παιδί μας και δεν ήταν προς όφελος του. Πάντα προσπαθούσα να δικαιολογήσω τον εαυτό μου για τα ξεσπάσματά μου. Έβλεπα τη φυσική τιμωρία ως κάτι λογικό.

Η αλήθεια είναι ότι το ξύλο δεν έχει κανένα νόημα. Το ήξερα αλλά δεν το είχα καταλάβει. Η δικαιολογία ότι και οι γονείς μου το έκαναν δεν ευσταθεί.

Ο σύζυγός μου και εγώ συμφωνήσαμε ότι ήταν καιρός να σπάσουμε τον κύκλο.

Εκείνο το απόγευμα μπήκα στο δωμάτιο του γιου μου στις μύτες των ποδιών και την ώρα που κοιμόταν , τον φίλησα στο μέτωπο. Μπορεί να είχε μεγαλώσει αλλά τα μαγουλάκια του μου θύμιζαν ακόμα πώς ήταν εκείνες οι πρώτες μέρες που τον είχα αγκαλιά στην κουνιστή καρέκλα. Χάιδεψα με τα δάχτυλά μου τα σγουρά του μαλλιά και του ψιθύρισα στο αυτί «Στο υπόσχομαι αγόρι μου. Η μαμά δεν θα απλώσει ποτέ ξανά χέρι πάνω σου».

Αυτή τη φορά τήρησα την υπόσχεσή μου.

Πηγή: scarymommy.com