Μεγάλωσε το παιδί σου σαν να ήσουν στη δεκαετία του ‘80

Το 1982 ήμουν 11 ετών. Δεν είχα σχολείο το καλοκαίρι και δεν πήγαινα στην κατασκήνωση να διασκεδάσω με τους έφηβους σπασίκλες φίλους μου. Η οικογένειά μου δεν είχε τα λεφτά να με στείλει, ούτε είχε λεφτά στην άκρη για καλοκαιρινές διακοπές μακράς διαρκείας στην Ευρώπη ούτε καν στο χωριό.

Αντίθετα, η ανύπαντρη μητέρα μου αποταμίευε κάθε δεκάρα που είχε για να μας πηγαίνει στην παραλία λίγες μέρες κάθε καλοκαίρι. Εμείς το μόνο που θέλαμε από τη ζωή μας τότε ήταν να απολαύσουμε την θάλασσα.

Τί συνέβη όμως;

Τώρα, που έχω τρία μικρά παιδιά, ορκίζομαι ότι νοσταλγώ εκείνα τα χρόνια κι ας μην είχαμε να φάμε. Γιατί όμως; Γιατί αυτή η δεκαετία του ’80 άφησε τόσο ανεξίτηλα τα σημάδια της πάνω μου;
Ούτε ανιαρή ήταν η παιδική μου ηλικία, ούτε τίποτα. Τρώγαμε κορνφλέικς και ήμασταν όλη μέρα έξω και παίζαμε είτε με τα ποδήλατά μας, είτε διάφορα ομαδικά.

Μήπως έχουμε ξεχάσει τί είναι στην ουσία όμορφη εμπειρία; Μήπως δεν ξέρουμε πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε ως γονείς; Μήπως βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος, όταν έχουμε συνέχεια την έγνοια αν τα παιδιά διασκεδάζουν και χάνουμε σιγά σιγά τον έλεγχο;

Μήπως είμαστε υπερπροστατευτικοί; Είμαι μαμά και πρέπει να ξέρω.

Αλλά και πάλι, έχω την απάντηση, διότι θυμάμαι μια εποχή που τα παιδιά διασκέδαζαν πολύ περισσότερο απ’ ότι σήμερα κι ας μην είχαν ίντερνετ, τάμπλετ, κινητά.

Ήμουν ένα από αυτά τα παιδιά και είμαι πανευτυχής γι’ αυτό.
Πίσω στη δεκαετία του ’80, ο μικρός αδερφός μου και εγώ απευθυνόμασταν στη μόνη μητέρα μας ως κύρια πηγή πειθαρχίας και καθοδήγησης στη ζωή μας. Μας δίδαξε από τα λάθη μας. Μας είπε την αλήθεια για την ισότητα των ανθρώπων και για το ότι όλοι ήμασταν ίδιοι. Μας έβαλε να υποσχεθούμε ότι δεν θα βλάπταμε άλλους ανθρώπους, με ξύλο ή λόγια.

Μας εξήγησε ότι ο πατέρας μας ήταν αλκοολικός και ότι δεν έφταιγε αυτός, που απουσίαζε τελείως από τις ζωές μας, όταν ήμασταν 12 και 10 ετών αντίστοιχα.

«Είναι πολύ άρρωστος», εξήγησε. «Σας αγαπάει τόσο πολύ, αλλά δεν ξέρει πώς να είναι μπαμπάς σας».

Ακούγαμε τα λόγια της. Κλαίγαμε, γελάγαμε, τσακωνόμασταν μαζί της και στη συνέχεια την υπακούγαμε ξανά. Την αγαπήσαμε με όλο μας το είναι. Παρόλο που δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε πόσο δύσκολη ήταν η ζωή της, κατά κάποιον τρόπο ήξερα ότι ήταν αυτή που έπρεπε να μιμούμαστε και να ακολουθούμε μέχρι να μείνουμε μόνοι μας.

Μας μαγείρευε, αλλά μας μάθαινε πώς να μαγειρέψουμε και μόνοι μας.

Πίσω στη δεκαετία του ’80, η μαμά μας, μας αγαπούσε τόσο πολύ και αληθινά όσο καμία μαμά δεν αγάπησε ποτέ τα παιδιά της. Αλλά μας άφησε να καταλάβουμε πολλά πράγματα από μόνοι μας.

Και αυτό είναι το σημείο, που τα έχουμε κάνει μούσκεμα στην εποχή μας. Έχουμε πάρα πολλά ερεθίσματα ως σύγχρονοι γονείς. Είμαστε πολύ αφοσιωμένοι στο να προσπαθούμε σε υπερβολικό βαθμό. Έχουμε πάρα πολλές και διαφορετικές φωνές, που μας έρχονται από πολλές κατευθύνσεις. Η μια άποψη ακυρώνει την άλλη έως ότου το μυαλό και η φαντασία μας χαθούν. Το Διαδίκτυο έχει αλλάξει τη ζωή μας προς το καλύτερο, χωρίς αμφιβολία, αλλά έχει καταστρέψει και ένα μεγάλο μέρος από αυτό, που έκανε την παιδική μου ηλικία σπουδαία.

Οι μαμάδες και οι μπαμπάδες μάθαιναν από την καθημερινή τους εμπειρία, όπως και τα παιδιά. Δεν υπήρχε μια βάση δεδομένων να μελετήσουν προτού πέσουν με τα μούτρα στη δουλειά. Η ζωή απλά προχωρούσε χωρίς κάποιο πλάνο από το διαδίκτυο. Οι γονείς και τα παιδιά, που ζούσαν στη δεκαετία του ’80 είχαν αποκτήσει ένα από τα καλύτερα μαθήματα ζωής: το κάνεις λάθος μια φορά και αύριο δοκιμάζεις μια καλύτερη, διαφορετική προσέγγιση.

Σήμερα κάνουμε το άλλο: «χτυπάμε» το παραμικρό λάθος των άλλων γονιών, προκειμένου να νιώσουμε εμείς καλύτεροι. Δεν τους δίνουμε το χώρο, που χρειάζονται, για να δουν πώς είναι να είσαι γονέας.

Νομίζω ότι τα παιδιά είναι αυτά που χάνουν περισσότερο. Μέχρι την ηλικία των 12 ετών, η μητέρα μου άφηνε σε μένα και το μικρό αδελφό μου 2€ στο τραπέζι της κουζίνας για να αγοράσουμε την αγαπημένη μας γρανίτα πριν φύγει για τη δουλειά της κάθε μέρα του καλοκαιριού κι αυτό ήταν όλο.

Δύο ευρώ και ένα σημείωμα.

“Να προσέχετε. Θα τα πούμε το βράδυ. Θα φάμε χοιρινό στο φούρνο. Να μην τσακώνεστε. Σας αγαπώ. Η μαμά”.

Η υπόλοιπη μέρα ήταν δική μας. Φτιάχναμε σάντουιτς. Κλειδώναμε τις πόρτες όταν φεύγαμε από το σπίτι. Κάναμε ποδήλατο για χιλιόμετρα κάτω από τον καυτό ήλιο. Παίζαμε μπάσκετ. Συναντούσαμε περίεργους τύπους, όταν βγαίναμε για γρανίτες και έτσι μάθαμε πώς να τους αποφεύγουμε.

Κανένας δεν καθόταν στον σβέρκο μας, αλλά και πάλι ξέραμε τι να κάνουμε. Κανείς δεν σχολίαζε εμάς ή τη μάνα μας στο facebook, γιατί απλά δεν υπήρχε. Κανείς δεν ήξερε αν ήμασταν ζωντανοί εκεί έξω στον κόσμο, εκτός από τη μητέρα μας. Αλλά ήξερε ότι ήμασταν καλά, επειδή είχε κάνει ό, τι ήταν δυνατό για να το εξασφαλίσει. Τώρα ήταν η σειρά μας να ζήσουμε, να λάμψουμε, να απολαύσουμε τη ζωή μας και να μάθουμε.
Πλέον φοβόμαστε να αφήσουμε τα παιδιά μας να ζήσουν αλλά θέλουμε και να ζήσουν. Πόσο αντιφατικό είναι αυτό; Θέλουμε να τα προστατέψουμε από αυτόν τον κόσμο, που νομίζουμε ότι θα τα καταπιεί, αν τα χάσουμε από τα μάτια μας έστω και για μια στιγμή και είναι πιθανόν να στερηθούν τόσα πολλά σημαντικά βιώματα για τη ζωή τους.

Τί είδους ενήλικες θα γίνουν όμως;

Δεν θα ζω για πάντα, ούτε και εσύ. Μερικές φορές νομίζω ότι οφείλουμε στα παιδιά μας την ευκαιρία να προετοιμαστούν γι’ αυτό. Ίσως πρέπει να τα εμπιστευτούμε περισσότερο. Δεν είναι χαζά. Θα καταλήξουν έτσι αν συνεχίσουμε να τους φερόμαστε για πάντα σαν να είναι μωρά. Ή μπορούμε να σπαταλήσουμε τη ζωή μας σαν γονείς αντιγράφοντας τον καθένα.

Ως γονείς, είναι αναμενόμενο να θέλουμε να είναι τα πάντα στην εντέλεια. Θα πρέπει όμως να αφήσουμε τα παιδιά μας να χαρούν την παιδική τους ηλικία χωρίς να τα δηλητηριάζουμε με τις δικές μας φοβίες. Ας θυμηθούμε πως ήταν τα δικά μας παιδικά χρόνια πίσω στη δεκαετία του ‘80 και ας προσπαθήσουμε να εξασφαλίσουμε ανάλογα παιδικά χρόνια για τα παιδιά μας. Πιστεύω γίνεται.

Μήπως όμως είναι πολύ αργά; Αυτό είναι, που με φοβίζει περισσότερο απ’ όλα.

Πηγή: babble.com