Μαθαίνω στην κόρη μου να είναι καλή σε έναν κόσμο γεμάτο παλιόπαιδα

Δεν συμφωνώ με αυτούς που μετανιώνουν και χτυπιούνται για πράγματα που έκαναν στο παρελθόν, ειδικά όταν ήταν παιδιά και δεν ξέρανε τί τους γίνεται, πιστεύω όμως ότι πρέπει να αντιμετωπίζουμε λάθη του παρελθόντος ως ευκαιρία για παραδειγματισμό και για να κάνουμε τα παιδιά μας καλύτερα. Ήμουν κοριτσάκι ήρεμο, αλλά δεν ανεχόμουν την κακή συμπεριφορά απέναντί μου. Ελπίζω να μεγαλώσω τα παιδιά μου έτσι ώστε να είναι και αυτά θαρραλέα και γενναία και να εναντιώνονται εκεί που χρειάζεται.

Ήμουν καλό κοριτσάκι. Υπερβολικά καλό. Ακόμα θυμάμαι τις φωνές της δασκάλας στην Α’ Δημοτικού επειδή γύρισα να βοηθήσω μια συμμαθήτριά μου, που καθόταν πίσω μου στην ώρα του διαγωνίσματος των μαθηματικών. Μου έβαλε κάτι φωνές κι αυτή…Με ξεφτίλισε σε όλη την τάξη. Προσπαθούσα απλώς να βοηθήσω τη φίλη μου. Η ντροπή που ένιωσα εκείνη την ημέρα με κατατρέχει ακόμα.

Σε όλη την παιδική μου ηλικία, έκανα τα μαθήματά μου, απέφευγα τους καυγάδες και ακολουθούσα τους κανόνες. Πρόσεχα τις παρέες μου γιατί μια λάθος φιλία θα μπορούσε να μου κολλήσει κι εμένα την ταμπέλα του…όχι και τόσο καλού κοριτσιού.

Κι εγώ ήμουν ένα από τα καλά κορίτσια. Μέρος της τελειομανίας είναι να θες όλες τις πτυχές της ζωής σου να είναι τέλειες – ακόμα και η κοινωνική σου ζωή και η θέση σου μεταξύ των συνομηλίκων σου. Κράτα τα προσχήματα, να φέρεσαι σωστά, να ξέρεις τη θέση σου, να προσέχεις τί φοράς, τί λες, πού και με ποιον κάθεσαι. Και ναι, ακολουθούσα αυτούς τους κανόνες συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που υπαγόρευαν ποιους θα έκανα παρέα και ποιους θα κράταγα σε απόσταση.

Παρόλο που δεν ήμουν ποτέ «κλικαδόρα» ή αρχηγός, δεν ήμουν και καμιά καλύτερη. Συχνά έβλεπα συμμαθητές μου να κακομεταχειρίζονται άλλους συμμαθητές μου, πιο αδύναμους, επειδή ήταν φτωχοί ή φόραγαν βρώμικα ρούχα. Δεν μίλησα όταν η διπλανή μου έβαλε τρικλοποδιά στην πισινή μου που ήταν καινούργια στην τάξη. Δεν μίλησα όταν στο διάλειμμα ένας συμμαθητής μου πήρε τα γυαλιά ενός άλλου και δεν του τα έδινε. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να εξασφαλίσω ότι δεν θα βρεθώ ποτέ στη θέση των θυμάτων.

Τα χρόνια πέρασαν. Είναι πια αργά για συγνώμες και μετάνοιες. Δεν ήμασταν παρά χαζά 10χρονα. Το μόνο που μπορώ να κάνω για να επανορθώσω είναι μέσα από τα παιδιά μου.

Κάθε πρωί που τα ξεπροβοδίζω να πάνε σχολείο τους λέω δύο πράγματα: Να προσέχετε και να μην κοροϊδεύετε ποτέ άλλα παιδάκια. Στο γυρισμό τα ρωτάω πώς ήταν μέρα τους, με ποια παιδιά έκαναν παρέα και αν είχαν όλα τα παιδάκια παρέα ή ήτανε μόνα τους. Τους μιλάω για έννοιες, όπως η μοναξιά και προσπαθώ να τα κάνω να φανταστούνε πώς είναι να μην έχεις κανέναν να παίξεις μαζί του, να γελάσετε και να μοιραστείτε τα μυστικά ή τις ανόητες ιστορίες σας. Συζητάμε για το πόσο πολύτιμη είναι η φιλία και προσπαθούμε να φανταστούμε πώς είναι η ζωή για εκείνους που δεν έχουν φίλους.

Βοηθάει που πλέον τα σχολεία προάγουν την «καλή συμπεριφορά». Συνεργάζονται με ψυχολόγους, οι οποίοι σε συνεργασία με τους δασκάλους μαθαίνουν τα παιδάκια να είναι αγαπημένα, να παίζουν όμορφα και να μην απομονώνει το ένα το άλλο.

Το προηγούμενο σχολείο των παιδιών μου ήταν ακόμα πιο οργανωμένο και οι ψυχολόγοι κάλυπταν μεγαλύτερη θεματολογία. Έκαναν σκετσάκια που αφορούσαν το bullying, είχαν εσωσχολικές και εξωσχολικές δραστηριότητες «φιλίας», όπως τις ονόμαζαν και μάθαιναν στα παιδιά την αξία της αδελφοσύνης και έννοιες όπως η ασφάλεια, η συμπαράσταση και η βοήθεια στον άλλο. Προσωπικά χαίρομαι που τα σχολεία εφοδιάζουν πλέον τα παιδιά μας με τέτοια «όπλα».

Φυσικά όλοι ξέρουμε ότι δεν είναι αρκετό να μάθουμε στα παιδιά μας τί σημαίνει bullying και πόσο κακό είναι. Είναι κρίσιμο, όταν μιλάμε στα παιδιά μας για αυτό το θέμα, να τους δείξουμε ότι δεν πρέπει ποτέ να μένουν απλοί “θεατές”  (θεατής είναι κάποιος που ξέρει ότι μια συμπεριφορά προς κάποιο άλλο παιδάκι είναι λάθος και δεν επεμβαίνει, αλλά την προσπερνά). Όταν ένας θεατής βλέπει ή ακούει κάποιον να εκφοβίζει έναν άλλον, πρέπει να μιλάει. Αυτός που αντιδρά είναι ένας σύγχρονος ήρωας: υψώνει το ανάστημά του και κάνει το καλύτερο δυνατό για να υποστηρίξει και να προστατεύσει το «θύμα» με όποιους κινδύνους συνεπάγεται αυτό.

Η αλήθεια είναι ότι αυτός που αντιδρά, κινδυνεύει και ο ίδιος να υποστεί παρόμοιες συμπεριφορές, αλλά δεν τον νοιάζει. Έχει μάθει καλά το μάθημά του και ξέρει ποιο είναι το σωστό. Δεν τον νοιάζει να στοχοποιηθεί. Είναι διατεθειμένος να «σπάσει» τον κύκλο, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να μείνει μόνος του. Ένα «γεια» θα το πει στο παιδάκι που κάθεται στη γωνία μόνο του ή θα βοηθήσει το παιδάκι, που πριν λίγο έδειραν κάτι νταήδες συμμαθητές του. Αυτά είναι τα παιδάκια-ήρωες που κάνουν τη διαφορά.

Χρειάζεται θάρρος να πάψεις να είσαι θεατής και να πάρεις θέση, θάρρος που δεν είχα ως παιδί. Δεν εγγυώμαι ότι τα παιδιά μου το έχουν, καθώς το θάρρος δεν είναι κάτι που διδάσκεται. Το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να τους μιλήσω για το τί πραγματικά σημαίνει να είσαι ένα “καλό παιδί” – δηλαδή ένα τολμηρό παιδί – στο σημερινό κόσμο.

Πηγή: scarymommy.com