Επιτρέπω στα παιδιά μου να βρίζουν και ο λόγος είναι αυτός

Η κόρη μου λατρεύει πολλά πράγματα: τα μπισκότα, την κέτσαπ, τα ενυδρεία με τα ψάρια, να κυλιέται στη λάσπη σαν τα γουρουνάκια. Την προηγούμενη εβδομάδα που είχαμε επισκεφθεί ένα γιατρό, είχε ένα τεράστιο ενυδρείο με κάθε λογής ψάρια και εκείνη είχε κολλήσει κυριολεκτικά τη μύτη της πάνω στο τζάμι και συνομιλούσε με τα αγαπημένα της ψαράκια. Καθώς κοιτούσα εκείνη και το τεράστιο ενυδρείο που ήταν πραγματικά εντυπωσιακό παρατήρησα ότι ένα ψαράκι ήταν νεκρό και επέπλεε στην επιφάνεια του νερού. Η απάντηση της κόρης μου; Βρισιές. «Γ@μω το κέρατό μου. Μαμά, το ψαράκι είναι νεκρό».

Πιστεύω ότι πρέπει να αφήνουμε τα παιδιά μας να βρίζουν. Ο σύζυγος μου το μισεί αλλά εγώ τα αφήνω. Πιστεύει ότι τα παιδιά δεν πρέπει να μιλούν άσχημα ή με αγένεια και συμφωνώ απόλυτα με αυτό. Πιστεύει ότι τα παιδιά πρέπει να έχουν τρόπους και να είναι ευγενικά. Για εκείνον οι βρισιές από ένα παιδί είναι κάτι το απαράδεκτο. Το βλέπει ως μεγάλη ντροπή. Εδώ διαφωνούμε.

Το βρίσιμο εξυπηρετεί ένα σκοπό στην κοινωνία που ζούμε. Είναι ταμπού ή μάλλον συγκλονιστικό να βλέπεις να βρίζει ένα παιδί. Αν κοπώ με το μαχαίρι ή χτυπήσω το μικρό δάχτυλο του ποδιού μου στη γωνία του καναπέ, αρχίζω τα «γαλλικά» γιατί έτσι ξαλαφρώνω και αισθάνομαι καλύτερα. Όταν κάποιοι τσακώνονται κι ο ένας από τους δύο βρίζει, είναι σημάδι ότι ο πολιτισμός στη συζήτηση τους τελείωσε και εισέρχονται σε πιο επικίνδυνα εδάφη.

Η επιστήμη συμφωνεί με αυτό. Το βρίσιμο όπως αποδεικνύεται αλλάζει την ενέργεια σε μια συζήτηση: είτε την ενισχύει είτε τη γεμίζει αρνητικότητα. Το 2017 το περιοδικό Sage Journal αναφέρθηκε σε μία μελέτη που έδειξε ότι οι άνθρωποι που βρίζουν είναι πιο ειλικρινείς και πιο ευθείς από εκείνους που δεν το κάνουν.

Το βρίσιμο έχει αποδειχθεί ότι ανακουφίζει και σε κάνει να ανέχεσαι τον πόνο όπως περιγράφει η Emma Byrne στο μπεστ σέλερ βιβλίο της το 2018 «Swearing Is Good For You (το βρίσιμο σου κάνει καλό)».

Σε ένα απόσπασμα του βιβλίου της περιγράφει ένα εργαστηριακό πείραμα, στο οποίο ο ψυχολόγος Richard Stephens, συγγραφέας του βιβλίου “Black Sheep: The Hidden Benefits of Being Bad“ ζήτησε από 67 φοιτητές του αγγλικού πανεπιστημίου Keele να βάλουν τα χέρια τους σε παγωμένο νερό και να τα κρατήσουν εκεί όσο αντέχουν. Αποδείχτηκε ότι εκείνοι που έβριζαν σαν «λιμενεργάτες» άντεξαν τον πόνο κατά 50% περισσότερο σε σχέση με εκείνους που δεν έβριζαν. Ο πόνος όπως δείχνει η επιστήμη δεν είναι μόνο σωματικός αλλά και διανοητικός. Αν βρίζοντας αντέχεις παραπάνω τον πόνο, τότε μαθαίνεις να τον αντιμετωπίζεις καλύτερα.

Δεν είναι μόνο ο φυσικός πόνος που μπορεί να σε κάνει να βρίσεις. Τα παιδιά πολλές φορές αντιμετωπίζουν επικίνδυνες καταστάσεις (σε λογικά πλαίσια πάντα) και πρέπει να λύσουν μόνα τους τα προβλήματά τους. Αν βρίζοντας μπορούν να αντεπεξέλθουν καλύτερα τότε κατά τη γνώμη μου ας βρίσουν όσο θέλουν.

Ο φόβος του άντρα μου πηγάζει από τη σκέψη ότι τα παιδιά μας αν βρίζουν θα διώξουν μακριά τους ανθρώπους που έχουν δίπλα τους. Το καταλαβαίνω. Τα παιδιά μας δεν είναι και τόσο μεγάλα ώστε να γνωρίζουν τα όρια της γλώσσας που χρησιμοποιούν. Θα τα μάθουν – λέει ο άντρας μου – αλλά είναι θέμα χρόνου μέχρι κάποιο από τα δυο τους να το «χοντρύνει» και να μιλήσει άσχημα σε κάποιον ενήλικα. Αυτό θέλει να αποφύγει. Προσωπικά δεν πιστεύω τα παιδιά μου να φτάσουν ποτέ σε τέτοιο σημείο.

Στο σπίτι μας ούτε μεταξύ μας βριζόμαστε ούτε στα παιδιά μας μιλάμε άσχημα. Προσέχουμε πολύ το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούμε. Όταν όμως κάνω δουλειές ή δω κάτι στην τηλεόραση μπορεί κάτι να μου ξεφύγει. Πιστεύω, καλύτερα έτσι. Θέλω τα παιδιά μου να γνωρίζουν ότι υπάρχει και αυτή η γλώσσα γιατί φοβάμαι πως θα τους την κάνω πολύ απαγορευμένη αν τους την κρύψω, άρα πιο θελκτική.

Όταν τα παιδιά μου είναι στον παιδότοπο ή σε κάποιο adventure park δεν έχουν τη μαμά ή το μπαμπά μαζί τους. Τα παιδιά είναι αυτά που φτιάχνουν τους κανόνες, εκτιμούν τον κίνδυνο κι έτσι θα έρθουν αντιμέτωπα με τις συνέπειες που θα είναι οι πραγματικές απαντήσεις των άλλων παιδιών. Για την κόρη μου εκείνη την ημέρα στο γραφείο του γιατρού μπροστά από το ενυδρείο οι συνέπειες ήταν η ματιά γεμάτη έκπληξη μερικών, το γέλιο μερικών άλλων και η απάντηση μιας κυρίας «ωραία ανατροφή δίνετε στο παιδί σας».

Όταν τα παιδιά έβριζαν στη δεκαετία του 1980 που μεγάλωσα εγώ κανείς δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία. Οι γονείς τότε ή δεν φοβόντουσαν τόσο πολύ ή απλώς δεν ήταν τόσο κολλημένοι με τα παιδιά τους παρακολουθώντας κάθε κίνηση και έκφρασή τους όπως οι γονείς σήμερα. Αν δείτε την ταινία «Ε.Τ Ο Εξωγήινος» ή τους «Goonies» θα καταλάβετε τι εννοώ.

Μερικοί γονείς λένε ότι τα παιδιά τους επαναστατούν όταν στην εφηβεία πειραματίζονται πίνοντας καμιά μπύρα και θα προτιμούσαν να το κάνουν σπίτι όπου η μαμά και ο μπαμπάς μπορούν να εποπτεύουν ή τουλάχιστον να μετριάσουν τους κινδύνους των πραγματικών συνεπειών. Μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους να καταλάβουν ότι το ποτό και το κάπνισμα δεν είναι κακό, αλλά ότι αν το παρακάνουν και δεν μπουν όρια τότε θα υπάρξουν σοβαρές συνέπειες. Πιστεύω ότι και το βρίσιμο εκ μέρους των παιδιών έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται.

Οι λέξεις έχουν μεγάλη δύναμη. Θέλω παιδιά μου να μάθουν να βρίζουν με ένα τρόπο «εποικοδομητικό», που θα τα βοηθήσει να εκφράσουν τις ιδέες και τις ανάγκες τους. Ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι η καθοδήγηση από το σπίτι και πολλή συζήτηση.

Έτσι μπορεί ο άντρας μου να τραβάει τα μαλλιά του όταν ακούει τα παιδιά να βρίζουν, αρκεί να ξέρει ότι το βρίσιμο είναι μια φανταστική ευκαιρία μάθησης που θα τους χρειαστεί πολύ κάποτε.

Πηγή: sheknows.com