«Δεν είσαι ο μπαμπάς/η μαμά μου!» | Πώς πρέπει να απαντά ο/η νέος/α σύντροφος του γονιού, στο παιδί

Μετά από έναν χωρισμό ασφαλώς και έχει δικαίωμα ο χωρισμένος γονιός να βρει έναν νέο σύντροφο. Έναν άνθρωπο που θα συνεχίσει τη ζωή μαζί του, έναν άνθρωπο που θα ζήσει στο σπίτι μαζί με το παιδί ή τα παιδιά από τον προηγούμενο γάμο. Και εδώ μπορεί να ξεκινήσουν κάποια προβλήματα, καθώς τα παιδιά μπορεί να μην συμφωνούν στη συμβίωση με έναν «ξένο» γι αυτά που έρχεται να πάρει τη θέση του γονιού που «λείπει»…

«Δεν είσαι ο μπαμπάς μου! Δεν είσαι η μαμά μου!»

Τι κάνουμε λοιπόν όταν ξεστομίζει το παιδί αυτή τη φράση; Πως θα πρέπει να αντιμετωπίσει ο νέος σύντροφος (πατριός, μητριά) το παιδί; Πώς να συμπεριφερθεί;

Ερωτήματα που βασανίζουν πολλούς που μπαίνουν σε μία οικογένεια που υπάρχουν παιδιά. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από την αρχή.

Πρώτα από όλα τα παιδιά δεν είναι υποχρεωμένα να δεχτούν και να αγαπήσουν τον νέο μπαμπά ή τη νέα μαμά. Μπορεί να μην τον θέλουν και είναι δικαίωμά τους, φτάνει ο γονιός τους να μην τα πιέζει, όσο και να στενοχωριέται. Μπορεί να θέλουν χρόνο για να σιγουρευτούν πως δεν θα «ταράξει τα νερά», πως δεν θα κλέψει την αγάπη σας ή πως δεν θα εξοστρακίσει το γονιό που μένει εκτός σπιτιού προσπαθώντας να πάρει το ρόλο του.

Φυσικά το πώς ο γονιός θα συμπεριφερθεί στην ανάλογη κατάσταση είναι σημαντικό, καθώς χρειάζεται να τηρηθούν οι ισορροπίες και να υπάρξει και η κατάλληλη οριοθέτηση όλων.

Σε μία τέτοια φράση λοιπόν, χρειάζεται να λάβουμε υπόψη την περίσταση, όπως και τους κανόνες της κάθε οικογένειας που θα πρέπει να έχουν γίνει ξεκάθαροι από την αρχή, πόσο μάλλον όταν μπαίνει στο σπίτι ο πατριός ή η μητριά.

Όπως και να έχει η κατάσταση, όταν το παιδί φτάνει στο σημείο να ξεστομίσει αυτή τη φράση, το μόνο σίγουρο είναι πως ο πατριός ή η μητριά δεν θα πρέπει να θυμώσει και να φωνάξει περισσότερο. Αντίθετα, χρειάζεται να συμφωνήσει στο ότι πράγματι δεν είναι ο γονιός του αλλά μπορεί να πει πως νιώθει γύρω από αυτό που συζητούν.

Να θυμάστε πως τα παιδιά εύκολα γίνονται σκληρά και επικριτικά όταν κάτι δεν τους αρέσει ή νιώθουν να πιέζονται, πόσο μάλλον όταν βρίσκονται στην εφηβεία, την κυρίαρχη ηλικία της αντιδραστικότητας.

Ο αυταρχισμός, η αυστηρή κριτική και γενικότερα συμπεριφορές που ο ένας προσπαθεί να επιβληθεί στον άλλον δεν βοηθούν. Αντίθετα, ο χρόνος είναι αυτός που θα βοηθήσει μαζί με τους κανόνες και την οριοθέτηση φυσικά που χρειάζεται να υπάρχουν σε κάθε σπίτι και η ανάλογη υπομονή και επιμονή. Χρειάζεται χρόνος για να νιώσουν τα παιδιά πως δεν απειλούνται από τον νέο αυτό άνθρωπο που μπαίνει στη ζωή τους, να φύγουν από την καχυποψία έτσι ώστε «να αφεθούν» στη «νέα τους οικογένεια»…

Με εκτίμηση