Αληθινή ιστορία: Η Άντα και ο Στράτος έχουν συνεπιμέλεια και αντί να αλλάζουν σπίτια τα παιδιά, αλλάζουν εκείνοι (birdnesting)

“Έχω 3 παιδιά (και 3 σκυλιά). Η μεγάλη μου κόρη είναι 17 ετών με ψυχοκινητική καθυστέρηση και δεκάδες χειρουργεία. Η μεσαία μου κόρη είναι 15,5 κ ο γιος μου 8,5 ετών” μας έγραψε η Άντα, διαζευγμένη μητέρα και αναγνώστρια μας, η οποία μιλάει αποκλειστικά στο Singleparent.gr για την υπέροχη σχέση που έχει με τον πρώην σύζυγό της Στράτο, για τη συνεπιμέλεια των παιδιών τους αλλά κυρίως, για το πώς-αντί να αλλάζουν σπίτι τα παιδιά-αλλάζουν…εκείνοι! (*για τη μέθοδο birdnesting είχαμε γράψει το 2015 εδώ)

Συνέντευξη-Ρεπορτάζ: Κυριακή Χαριτάκη

-Άντα καλησπέρα! Αρχικά, πείτε μας, πώς πήρατε την απόφαση να έχετε συνεπιμέλεια με τον πρώην σύζυγο και μάλιστα να εναλλάσσεστε εσείς αντί για τα παιδιά; Πώς ακριβώς το εφαρμόζετε;

Την συνεπιμέλεια μου την πρότεινε ο πρώην σύζυγός μου. Το διάβασε στο internet και το βρήκε καλή ιδέα. Όταν το άκουσα, με έπιασε πανικός και είπα αμέσως “Όχι, με τίποτα! Πώς θα αντέξω χωρίς να βλέπω τα παιδιά μου για μέρες”; Αργότερα άρχισε η σκέψη αυτή να γυρίζει στο μυαλό μου. Σκέφτηκα ότι όπως θα νιώθω εγώ αν δεν βλέπω τα παιδιά, το ίδιο θα νιώθει κ ο μπαμπάς τους.

Αλλά και για τα παιδιά, θα ήταν άδικο να τους τον στερώ. Είναι εγωιστικό εκ μέρους μου. Στο κάτω κάτω δεν φταίνε τα παιδιά να “εκδικηθώ” τον μπαμπά τους, μέσω εκείνων. Έτσι άρχισα να ψάχνω και να διαβάζω κι εγώ στο διαδίκτυο για την περίφημη μέθοδο που ακολουθούν πολλοί στο εξωτερικό. Την “bird nesting”. Με αυτή την μέθοδο, τα παιδιά μένουν στο σπίτι τους και εναλλάσσονται οι γονείς. Άλλοι εναλλάσσονται κάθε εβδομάδα, άλλη κάθε μήνα, κάθε 15νθήμερο κλπ. Όπως συμφωνήσουν.

Εμάς μας φάνηκε καλύτερο να αλλάζουμε κάθε εβδομάδα. Όμως και κατά την διάρκεια της εβδομάδας, έχουμε μοιράσει τις δραστηριότητες των 3 παιδιών, όταν συμπίπτουν. Ουσιαστικά λοιπόν τα βλέπουμε σχεδόν καθημερινά και οι δύο.

Άλλες φορές πάλι τρώμε και μαζί στο σπίτι που μένουν τα παιδιά. Έχουν υπάρξει και κάποιες περιπτώσεις όπου έχουμε κοιμηθεί στο ίδιο σπίτι (ο ένας στον καναπέ), για διάφορους πρακτικούς λόγους. Άλλη φορά πάλι ζήτησε ο μικρός να πάει να κοιμηθεί στο σπίτι του μπαμπά του και παρόλο που ήταν η εβδομάδα η δική μου να μείνω με τα παιδιά, δεν το αρνήθηκα. Δεν υπήρχε άλλωστε λόγος να το κάνω. Μερικές φορές πηγαίνουμε με τον μπαμπά τους για καφέ και συζητάμε τα διάφορα θέματα των παιδιών. Με τη βοήθεια συμβούλου τις ημέρες που είναι ο κάθε γονιός με τα παιδιά, εκείνος αποφασίζει αν μπορούν να πάνε κάπου βόλτα, που θα πάνε, αν θα βγουν για φαγητό, με τι θα ασχοληθούν. Μπορεί ακόμα ο γονιός να πάει εκδρομή μαζί τους.

Εννοείται ότι για τα πάντα υπάρχουν γραμμένοι λεπτομερείς όροι στον συναινετικό διαζύγιο. Όσο για τα έξοδα του σπιτιού και των παιδιών, τα έχουμε συμφωνήσει ποσοστιαία, ανάλογα με τα έσοδα του καθενός μας.

-Ποιά τα υπέρ και ποια τα κατά αυτού του τρόπου επικοινωνίας;

Καταρχήν το ότι δεν χρειάζεται τα παιδιά να αλλάζουν συνέχεια σπίτια, να είναι με μια βαλίτσα στο χέρι και να ξεχνάνε κάθε τρεις και λίγο ακόμα και κάποια πράγματα όταν αλλάζουν, θεωρώ ότι τους προσφέρει μια σιγουριά και συνεχίζουν όσο το δυνατόν το ίδιο την ζωή τους και την καθημερινή τους ρουτίνα. Πόσο μάλλον για την ΑΜΕΑ 17χρονη κόρη μας, η οποία χρειάζεται σταθερότητα και να ακολουθεί το καθημερινό πρόγραμμά της. Με κάθε αλλαγή, ταράζεται και δυσκολεύεται πολύ να προσαρμοστεί.

Τσακωνόμαστε με τον μπαμπά τους πολύ λιγότερο, μια που δεν βλεπόμαστε συνέχεια και δεν είμαστε μέσα στο ίδιο σπίτι. Τώρα υποχρεωτικά υπάρχει μεταξύ μας επικοινωνία, για να αποφασίζουμε θέματα που αφορούν τα παιδιά. Στο διάστημα των 5 μηνών που είμαστε χωρισμένοι, βρίσκουμε όλο και περισσότερα θέματα να συζητάμε, ακόμα και για κάποια που δεν αφορούν τα παιδιά. Μιλάμε στο τηλέφωνο συνήθως πάνω από 1 φορά την ημέρα και τα μηνύματα στο messenger μεταξύ μας, ή και με την μεσαία μου κόρη, που έχουμε φτιάξει ομάδα οι 3 μας, δίνουν και παίρνουν. Φωτογραφίες, βιντεάκια, χιουμοριστικά μηνύματα, αναμνήσεις κλπ.

Το μειονέκτημα σε αυτή την κατάσταση είναι η διαφορά μας στην διαπαιδαγώγησή τους, που ακόμα ο ένας δεν μπορεί να συγχρονιστεί με τον άλλον και να ακολουθήσει τον ίδιο τρόπο αντιμετώπισης διαφόρων καταστάσεων, καθώς και τον εβδομαδιαίο προγραμματισμό (την ώρα του ύπνου, τον τρόπο συμπεριφοράς τους κλπ).

Ένα άλλο αρνητικό που υπάρχει στην συνεπιμέλεια με τον τρόπο που ακολουθούμε εμείς, είναι πως θα πρέπει να υπάρχουν 3 σπίτια. Αν ο ένας από τους δύο δεν μπορεί να υποστηρίξει το δικό του σπίτι, όπως πχ στην δική μου περίπτωση, αναγκαστικά θα πρέπει να βρει καπου να φιλοξενείται.

Συγκεκριμένα τώρα ο μπαμπάς τους έχει ένα διαμέρισμα να μένει την εβδομάδα που δεν είναι με τα παιδιά κι όταν φεύγω εγώ φιλοξενούμαι στον αδερφό μου ή καμιά φορά σε κάποιους φίλους.

-Έχει ωφελήσει τα παιδιά αυτή η μέθοδος και αν ναι με ποιο τρόπο; Τί σας λένε;

Η μεγάλη ρωτάει (με τον τρόπο της -δεν μιλάει-) τον κάθε έναν από εμάς που είναι η σειρά του για να μείνει με τα παιδιά που είναι ο άλλος, που μένει και γιατί. Προσπαθούμε να της εξηγήσουμε ότι πλέον δεν μπορούμε να μένουμε στο ίδιο σπίτι και οι δύο γονείς, αλλά θα μας βλέπει κάθε 7 μέρες. Το καταλαβαίνει στο περίπου, αλλά γενικότερα έχει την τάση να επαναλαμβάνει συνέχεια τις ίδιες ερωτήσεις.

Δυστυχώς δεν μπορούμε να ξέρουμε ακριβώς πόσα καταλαβαίνει. Η μεσαία θεωρεί ότι δεν έχουν αλλάξει και πολλά στην ζωή της και την ρουτίνα της. Ο μικρός πάλι λέει ότι δεν έχουμε χωρίσει καν και ότι απλά μένουμε σε διαφορετικά σπίτια. Όμως έχει μια φοβία πως όποτε βρισκόμαστε ο μπαμπάς του και εγώ μαζί θα τσακωθούμε, γι αυτό ρωτάει όταν πάμε σπίτι χωρίς να είναι η σειρά μας, γιατί πήγαμε και πότε θα φύγουμε, που θα κοιμηθεί ο καθένας κλπ.

Εμείς βλέπουμε πάντως τα παιδιά να επικοινωνούν περισσότερο με τον καθένα από εμάς και να έχουν ανοιχτεί λίγο, από εκεί που δεν συζητούσαμε σχεδόν καθόλου. Επίσης τα βλέπουμε πιο χαρούμενα και ότι χαμογελούν συχνότερα.

-Τέλος, κάτι που θα θέλατε να πείτε σε όσους φοβούνται να προχωρήσουν σε συνεπιμέλεια και γενικά σε όλους τους χωρισμένους γονείς;

Η προσωπική μου άποψη (δεν είμαι ψυχολόγος, ούτε ειδικός), το καλύτερο απ όλα θα ήταν να βρούν οι γονείς μία “φόρμουλα”, ώστε να μεγαλώνουν τα παιδιά 50-50 με τους γονείς. Επίσης να μην μπλέκουν τα παιδιά στα μεταξύ τους προβλήματα και να μην τα “χρησιμοποιούν” για να “εκδικηθούν” ή να εκβιάσουν τον/την πρώην (εφόσον δεν τίθεται θέμα οποιασδήποτε κακοποίησης, αμέλειας, ή θέματος βίας, εθισμού σε ουσίες κλπ).

Είναι το χειρότερο που μπορεί να κάνει κάποιος στην ανάπτυξη και στην ψυχολογία των παιδιών. Τα παιδιά χρειάζεται να μεγαλώνουν και με τους δύο γονείς και να έχουν τα πρότυπά τους. Να μην βρίσκονται μπροστά σε καυγάδες μεταξύ των γονιών. Το να ρωτάνε την γνώμη τους σε προσωπικά θέματα που έχουν μεταξύ τους οι γονείς, ή να προσπαθούν να επηρεάσουν το παιδί εναντίον του άλλου, θα έχει δραματικά αποτελέσματα στην ψυχολογία τους, αλλά και στην μετέπειτα συμπεριφορά τους στην ζωή. Και οι 2 γονείς να συμφωνήσουν σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο διαπαιδαγώγησης και να θέσουν όρια, τα οποία θα τηρούν και οι 2.

Επίσης τα παιδιά χρειάζεται να έχουν ένα καθημερινό πρόγραμμα. Αυτό τους δημιουργεί ασφάλεια. Να συζητάνε οι γονείς πολύ με τα παιδιά τους και να τους εξηγήσουν πως ότι και να συμβαίνει ανάμεσα σε αυτούς, τα παιδιά θα συνεχίσουν να τα αγαπούν το ίδιο και ότι εκείνα δεν έχουν φταίξει σε τίποτα απολύτως.  Να ζητήσουν την βοήθεια συμβούλου (υπάρχουν δωρεάν και μέσω κάποιων Δήμων ή άλλων οργανισμών). Καλό θα ήταν να διαβάζουν και άρθρα σε σχέση με την αντιμετώπιση μιας κατάστασης χωρισμού. Βοηθάνε πολύ.

Η θεωρία μου είναι “Χωρίζουμε για τα παιδιά και όχι ΔΕΝ χωρίζουμε για τα παιδιά” και μοιράζουμε τον χρόνο με τον άλλο γονιό.

*Ευχαριστούμε θερμά την Άντα και τον Στράτο γι’ αυτή τη φανταστική συνέντευξη που δίνει ελπίδα σε πολλούς γονείς και παιδιά μετά τον χωρισμό και κυρίως σε όσους σκέφτονται τη συνεπιμέλεια.