Η Ντίνα δεν μπορούσε να προχωρήσει μετά το διαζύγιο. Κάτι την τραβούσε πίσω. Μήπως το ίδιο τραβάει κι εσένα;

Η Ντίνα ένιωθε περήφανη για το σπίτι της. Εδώ παντρεύτηκε, εδώ μεγάλωσαν οι κόρες της, από κει έφυγαν νύφες. Ήταν ένα μέρος γεμάτο αναμνήσεις για εκείνη ειδικά τα τελευταία 30 χρόνια. Με λίγα λόγια ήταν το καταφύγιό της.

Τον τελευταίο καιρό το σπίτι αυτό άρχισε να βγάζει προβλήματα με αποτέλεσμα να φωνάζει συνέχεια υδραυλικούς, ηλεκτρολόγους και κάθε λογής τεχνικούς για επισκευές. Το εισόδημα μετά το διαζύγιο της έφτανε με το ζόρι να καλύψει τις δικές της ανάγκες πόσο μάλλον για επισκευές και τέτοια. Ήταν ένα σπίτι τεράστιο για ένα άτομο, που ζούσε μόνο του. Οι φίλοι και η οικογένειά της την παρακαλούσαν να το πουλήσει και να απαλλαγεί από τα βάσανά της, αλλά εκείνη εκεί. Δεν έφευγε.

Γιατί δεν βρήκε ένα μικρότερο σπίτι να το φέρνει πιο εύκολα βόλτα και να το συντηρεί με λιγότερα χρήματα; Γιατί δεν νοίκιαζε ένα διαμέρισμα έτσι ώστε να αναλάβει όλα τα υπόλοιπα ο ιδιοκτήτης; Γιατί συνέχισε να φορτώνεται το βραχνά αυτού του σπιτιού, το οποίο δεν άντεχε άλλο οικονομικά;

Δεν ήθελε να το «ξεφορτωθεί». Ήταν το μόνο πράγμα που ήταν δικό της μετά το διαζύγιο. Δεν μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό της μακριά από το μοναδικό στέρεο θεμέλιο που υπήρχε στη ζωή της 30 χρόνια! Είχε ήδη κλάψει για το τέλος του γάμου της, για τις κόρες της που παντρεύτηκαν και έφυγαν από το σπίτι και για τόσα άλλα. Δεν ήθελε να κλάψει και για το σπίτι της που τόσο αγαπούσε.

Μόλις ο εργολάβος της είπε ότι για να επισκευάσει κάθε φθορά χρειαζόταν 10.000€, κατάλαβε ότι το τέλος είχε έρθει. Περπάτησε σε όλο το σπίτι αγγίζοντας τα σημάδια στους τοίχους, τότε που μέτραγε το ύψος των κοριτσιών και κοίταζε κάθε οικογενειακή φωτογραφία που υπήρχε στα έπιπλα. Εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησε ότι οι αναμνήσεις της ζούσαν στην καρδιά της και όχι στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού.

Με καθαρό μυαλό πλέον συνειδητοποίησε ότι το σπίτι αυτό δεν την άφηνε να προχωρήσει. Είχε μπερδέψει την άνεση και τις οικογενειακές στιγμές με την ανάγκη. Πλέον όλα ήταν απλά. Γνώριζε ότι η πώληση του σπιτιού ήταν η μία και μοναδική κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση. Δεν ήταν πλέον τόσο το ζήτημα της επισκευής, όσο η ανάγκη της να απελευθερωθεί από τα δεσμά του παρελθόντος.

Θα εξακολουθούσε να θυμάται τα πάντα και σε ένα νέο σπίτι. Θα μπορούσε να δείξει τις φωτογραφίες της στους άλλους και σε ένα καινούργιο, μικρότερο σπίτι. Θα συνέχιζε να έχει τις αναμνήσεις της καλά φυλαγμένες στην καρδιά της όπου και αν βρισκόταν. Αυτό που ήθελε και έπρεπε επιτέλους να ξεχάσει ήταν οτιδήποτε της θύμιζε τον πόνο και την απώλεια του διαζυγίου της. Θα μπορούσε να απαλλαγεί και να κάνει μια νέα αρχή σε ένα νέο περιβάλλον!

Η ιστορία της Ντίνας με έκανε να σκεφτώ τί μας κρατά πίσω μετά το διαζύγιο.

Για εκείνη το σπίτι ήταν το “βραβείο” που κέρδισε μετά το διαζύγιο. Αντιπροσώπευε την ασφάλεια και τα καλύτερα χρόνια της ζωής της, ενώ δεν ήταν τίποτα περισσότερο παρά ένα εμπόδιο για να προχωρήσει στη ζωή της. Όχι μόνο ήταν πολύ μεγάλο και δυσβάσταχτο οικονομικά για να το συντηρήσει, αλλά την είχε παγιδεύσει σε μια «γλυκιά» φυλακή. Φοβόταν να προσπαθήσει να ζήσει ξανά μετά από ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής της που έκλεισε άδοξα.

Ο φόβος να δοκιμάσουμε νέα πράγματα, που θα μας ξανακάνουν ευτυχισμένους ή θα μας απελευθερώσουν από τα δεσμά του παρελθόντος, μπορεί να εκδηλωθεί με διάφορους τρόπους. Ίσως να είμαστε κολλημένοι στην ρουτίνα μας και να μη θέλουμε να ξεφύγουμε. Ίσως η δουλειά μας, οι άνθρωποι με τους οποίους έχουμε επαφές ή η αντίληψη για τον εαυτό μας και τις ικανότητές μας, μας έχουν κάνει στάσιμους. Κάποιος μας κόλλησε την ιδέα στο μυαλό ότι είμαστε λίγοι, ότι η θέση μας είναι υπό και ότι είμαστε ανίκανοι για κάτι περισσότερο.

Από αγάπη και αφοσίωση στα παιδιά μας μπορεί να νιώθουμε καθηλωμένοι και να μην κάνουμε βήμα από φόβο μην τα τινάξουμε όλα στον αέρα. Μπορεί να σκεφτούμε ότι συνεχίζοντας να κάνουμε τα ίδια και τα ίδια είναι το καλύτερο για όλους οπότε δεν τολμάμε να κάνουμε τις αλλαγές που θέλουμε.

Παραμένουμε μπλοκαρισμένοι, επειδή εξακολουθούμε να έχουμε συναισθήματα για τον πρώην ή τσακωνόμαστε συχνά μαζί του, γεγονός που δεν μας αφήνει να ηρεμήσουμε και να κλείσουμε μια και καλή το κεφάλαιο αυτό!

Μερικές φορές η αλλαγή είναι το πιο υγιές πράγμα που μπορεί να μας συμβεί, αλλά μας φοβίζει. Λειτουργεί σαν οξυγόνο σε κάποιον που ασφυκτιά! Ίσως να μην έχει εξ αρχής θετικό αποτέλεσμα, αλλά δεν πρέπει και να την αποφεύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι απλώς και μόνο επειδή είναι κάτι καινούργιο και άγνωστο. Ας μην «βολευόμαστε» στα εμπόδια που μας παρουσιάζονται. Ας μην αφήσουμε τις φοβίες του μυαλού μας να μας κρατάνε πίσω, ούτε τους άλλους να μας επιβαρύνουν με τις προσδοκίες τους.

Όλοι έχουμε συναντήσει εμπόδια στην προσπάθεια μας να επουλώσουμε τις πληγές μας μετά από ένα διαζύγιο, τα οποία είτε τα απομακρύναμε ή τα αφήσαμε να εξακολουθούν να μας εμποδίζουν. Η πρόοδος πρέπει να γίνει με ηρεμία και τον πιο ανώδυνο για μας τρόπο. Της Ντίνας της πήραν πολλά χρόνια μέχρι να καταλάβει ότι η ελευθερία και η ηρεμία της ήταν αλλού. Κανείς δεν μπορεί να μας πει ποιος είναι ο σωστός τρόπος, διότι δεν υπάρχει «συνταγή». Για να νιώσει κάποιος ελεύθερος πρέπει να επαναπροσδιορίσει τον τρόπο σκέψης του.

Από τη στιγμή που αναγνωρίσουμε τις δυνάμεις που μας κρατούν μακριά από την ευτυχία που μας αξίζει, τί μπορούμε να κάνουμε για να τις νικήσουμε; Μόνο αν είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, θα αισθανθούμε ηρεμία και ελευθερία! Λίγα και μικρά βήματα μπορούν να μας ανοίξουν το δρόμο για ακόμη μεγαλύτερες αλλαγές.

Μια ζωή που περιορίζεται από ανεπιθύμητα εμπόδια δεν είναι η λύση! Υπάρχει πάντα κάτι που μπορούμε να κάνουμε για να απαλλαγούμε από τα βάρη, τις προσδοκίες και τα συναισθήματα που μας εμποδίζουν να δείξουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Μια μικρή αλλαγή μπορεί να κάνει τη μεγάλη διαφορά και να μας απελευθερώσει από τον πόνο ενός διαζυγίου!