Ένα ακόμα κακό one night stand. Ζωή ή κάτι τέτοιο….

Ένα ακόμα κακό, αδιάφορο one night stand το οποίο σε άφησε πιο απογοητευμένο και άδειο από πριν. Ένα ακόμα ξενύχτι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Παιχνίδια και σήριαλ. Ένα ακόμα απότομο ξύπνημα από τη φασαρία των από πάνω. Μία πάλη ακόμα να φτιάξεις το ασύρματο δίκτυο που πάλι χάνεται διαρκώς σήμερα. Και ενώ είσαι νευριασμένος, κουρασμένος και μπουχτισμένος, η ερώτηση στο chat: “Μήπως θέλεις να κάνεις αποτοξίνωση;” Και νευριάζεις ακόμα πιο πολύ γιατί δεν έχεις ούτε όρεξη ούτε θέληση για αυτή τη συζήτηση σήμερα.

Από τον αγαπημένο μας Peslac (http://peslac.pblogs.gr/)

Περνάς την υπόλοιπη μέρα χαζολογώντας στο ίντερνετ που ακόμα πασχίζεις να φτιάξεις, βλέποντας ακόμα ένα επεισόδιο, τρώγοντας την κλασική, διαιτητική σαλάτα. Αλλά αυτή η ερώτηση ακόμα σε εκνευρίζει χωρίς να ξέρεις το γιατί. Ένα μήνυμα έρχεται στο κινητό. “Θες να έρθεις τη Δευτέρα για δουλειά;” Τέσσερις μήνες στο περίμενε και πάνω που έχεις πάρει την απόφαση να πας και να κλείσεις τα βιβλία του ΤΕΒΕ μπας και γλιτώσεις το δίμηνο ξεπαράδιασμα. “Βρε, αντε στο διάολο κι εσύ …” είναι η πρώτη σκέψη που περνά από το μυαλό σου. Σηκώνεσαι και γεμίζεις την τσάντα. Φοράς μπουφάν, παίρνεις κλειδιά και σέρνεις τα βήματά σου μέχρι το γυμναστήριο. Νομίζεις ότι ο μόνος τρόπος να μην τα χάσεις εντελώς είναι να κρατηθείς όσο πιο πολύ μπορείς από την καθημερινή ρουτίνα σου. Η ρουτίνα είναι καλή, δείχνει ότι όλα είναι σταθερά, τίποτε δεν έχει αλλάξει. Αλλά αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημά σου. Τίποτε δεν έχει αλλάξει. Τίποτε.

Help, I have done it again
I have been here many times before…

Προσπερνάς το γυμναστήριο. Κρατάς ακόμα την τσάντα στον ώμο, έχεις τα ακουστικά στα αυτιά και συνεχίζεις απλώς να περπατάς χωρίς σκοπό και προορισμό. Βάζεις το τραγούδι να παίζει στο loop ξανά και ξανά και ξανά. Διαλέγεις έναν δρόμο που έχεις από παιδί να πάρεις και απλώς περπατάς. Η αλλαγή, σου χρειάζεται. Περπατάς με τα χέρια στις τσέπες και τον ήχο δυνατά και απλώς κοιτάζεις γύρω σου τα σπίτια, τους τοίχους, τα μπαλκόνια. Πόσο καιρό έχεις να κοιτάξεις γύρω σου, να κοιτάξεις ψηλά, να δεις κάτι περισσότερο από τις πλάκες του πεζοδρομίου που έχεις συνηθίσει να βλέπεις με το κεφάλι σκυφτό;

Hurt myself again today
And the worst part is there’s no one else to blame…

Όχι, η ρουτίνα δεν θα σε σώσει αυτή τη φορά. Και καταλαβαίνεις γιατί σε ενόχλησε τόσο πολύ αυτή η ερώτηση. Διότι συνειδητοποιείς τώρα, σε μία από τις ελάχιστες στιγμές διαύγειάς σου, ότι τι; Αυτή θα είναι η ζωή σου στο εξής; Το ίντερνετ, το ξεκαύλωμα, οι από πάνω, η σαλάτα και το γυμναστήριο; Αποτοξίνωση … Δεν τη θες την αποτοξίνωση, την έχεις ανάγκη. Αποτοξίνωση από τα πάντα. Από όλα όσα έχεις καταντήσει να είσαι, από όλη την καθημερινότητα που σε σφίγγει σαν θηλιά. Αυτό σε ενοχλεί. Ότι τη χρειάζεσαι, αλλά δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις.

Ouch, I have lost myself again
Lost myself and I am nowhere to be found …

Θες να τα βροντήξεις όλα χάμω. Να σβήσεις λογαριασμούς και τηλέφωνα, να πετάξεις αρχεία, να κάνεις format και να βρεις τον εαυτό σου από την αρχή. Ή να φτιάξεις έναν νέο εαυτό -δεν έχει σημασία. Απλώς να κάνεις κάτι άλλο, κάτι νέο. Και να σταματήσεις πια να παριστάνεις τον χαρούμενο, κρύβοντας την κατάθλιψή σου πίσω από ψεύτικα χαμόγελα και χαζοχαρούμενες ατάκες, επειδή ξέρεις ότι αν δείξεις το αληθινό σου πρόσωπο, θα πέσουν πάλι όλοι πάνω σου “να σε σώσουν” και να “σου φτιάξουν το κέφι” με το ζόρι. Λες και η θλίψη σου τους χαλάει το σερί χαράς στην επιτυχημένη ζωή τους.

Yeah, I think that I might break
Lost myself again and I feel unsafe …

Δεν θέλω να μου φτιάξεις το κέφι, γαμώτο μου, δεν θέλω να με σώσεις ούτε να με κάνεις να γελάσω ούτε να μου τρίψεις στη μούρη τα περισσεύματα της δικής σου χαράς.
Θέλω μόνο να βρω τον εαυτό μου. Εγώ, μόνος μου. Όπως μπορώ.
Και αν θες να είσαι εκεί, τότε απλώς στάσου δίπλα μου και κράτα με.

Be my friend, hold me
Wrap me up, unfold me
I am small and needy
Warm me up and breathe me…