Ζούσα την απόλυτη ευτυχία ώσπου έκανε σχέση με τη φίλη μου. Τώρα θέλει να γυρίσει αλλά η καρδιά κουράστηκε…

Να σας πω την ιστορία μου. Τον ήξερα από παλιά. Τον συναντούσα στο δρόμο και χτυπούσε η καρδιά μου. Ο πιο ωραίος άντρας. Αλλά παντρεμενος εκείνος, παντρεμένη κι εγώ. Αλλά αυτό το χαμόγελο, αυτό το διαβολεμένο χαμογελο! Ένας κούκλος γεμάτος ζωντάνια, χαμόγελο, έξω καρδιά, ακριβώς όπως τον ήθελα!

Περνάνε τα χρόνια και φτάνουμε στο 2010. Συναντιόμαστε ένα βράδυ τυχαία και ελεύθεροι πλέον. Μου προτείνει να πάνε μια βόλτα κι εγώ πετάω από χαρά… Ίσως το πιο ωραίο βράδυ της ζωής μου… Μαγεία παντού… Σταμάτησε ο χρόνος… Πέσαμε στη θάλασσα τα μεσάνυχτα αγκαλιά… Κι από τότε ξεκίνησε μια ιστορία αγάπης… Ίσως ο έρωτας της ζωής μου, το άλλο μου μισό, η αγάπη που δεν είχα φανταστεί ποτέ. Πέταγα στα ουράνια. Τηλεφωνούσε και χοροπηδούσα από χαρά…Ένα φιλί του και άνοιγαν οι ουρανοί. 5 χρόνια απόλυτης ευτυχίας γεμάτη συναισθήματα και μέρες μαγικές… Ο έρωτας ο απόλυτος έρωτας! Η ευτυχία ζωγραφισμένη παντού… Σε μέρες, σε στιγμές.

Αλλά ήταν μονόπλευρο όπως αποδείχτηκε και εγώ ζούσα μέσα σε μια ουτοπική φούσκα. Μένω έγκυος το 2013. Και παρότι είχα χάσει 3 παιδιά και η μία κόρη από προηγούμενη σχέση πρόωρη με σοβαρά προβλήματα στην παιδική ηλικία είπα ας του κάνω αυτό το παιδί. Το δικό του παιδί. Και ας πεθάνω. Τόσο πολύ δεν με ένοιαζε. Η απόλυτη ευτυχία ένα δικό του παιδί, ένος άντρα που λάτρευα, του πρώτου άντρα που λάτρεψα. Νόμιζα ότι είχα αγγίξει την τελειότητα… Σήκωνα τα χέρια κι έπιανα τον ουρανό.. Και κάπου εκεί συννέφιασαν όλα…

Έφευγε, αργούσε να επιστρέψει.. Έλεγε ψέμματα.. Καυγάδες, φωνές και κλάμα.. Κάτι δεν πήγαινε καλά… Το ένιωθα… Το έβλεπα αλλά δεν έβλεπα, δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Προσπαθούσα να δικαιολογήσω… Πάλεψα πολύ… Τον παρακάλεσα, τον διεκδίκησα… Αλλά μάταια. Εκείνος είχε σχέση με τη “φίλη μου” (φίλες 7 χρόνια, μείναμε μαζί κάποιο διάστημα στην Αθήνα και τη συντηρούσα κανονικά εκείνη και το παιδί της λόγω τότε καλύτερης οικονομικής κατάστασης δίχως ανταλλάγματα, αλλά εκείνη μου έδωσε το καλύτερο “αντάλλαγμα” ενώ εγώ κάθε άλλο παρά κακό δεν της έκανα ποτέ. Από τότε που της είπα ότι θέλω να γυρίσω πίσω στο νησί και να φτιάξω την ζωή μου με αυτόν τον άνθρωπο έπαθε εμμονή. Ζήλεια; Μάλλον ναι. Ποιος ξέρει. Κρυφά 3 χρόνια απο τότε που ήμουν έγκυος στο παιδί μας, τότε που εγώ χαροπάλευα στην κυριολεξία καθημερινά και εγώ και το παιδί, εκείνος δεν ήταν μαζί μου πάρα οι γονείς μου. Ζούσε τον έρωτα αλλού πίσω στο νησί και δεν ήρθε καν στην γέννα του κοριτσιού μας που ευτυχώς γεννήθηκε υγιέστατο παρότι εγώ πέρασα τεράστιο Γολγοθά.

Παντρεύτηκαμε λίγο καιρό μετά και συνέχισε εννοείται να είναι μαζί της ενώ εγώ δεν ήξερα τίποτα. Ή μάλλον, εθελοτυφλούσα. Άλλαξε πολύ… Τίποτα δεν θύμιζε τον παλιό του εαυτό. Κι εγώ πέθαινα μέρα με τη μέρα, βούλιαζα στην απελπισία, δεν έτρωγα. Μέχρι που κάποια μέρα μαθεύτηκαν όλα. Ένα καλοκαιρινό βράδυ του 2016, χωρίσαμε! Πέρασαν τα χρόνια. Είμαι πλέον καλά με άλλον άνθρωπο. Ζω την κάθε μέρα μου… Έχω όμορφες στιγμές. Αλλά ποτέ δεν θα έχω αυτό που είχαμε.

Ποτέ δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξω τόσο ευτυχισμένη και αυτό είναι εκείνο που με θλίβει περισσότερο εμένα και την οικογένειά μου. Δύο ψυχές. Η απόλυτη αγάπη. Όταν ξαναέφτιαξα την ζωή μου  7 μήνες μετά το πέρας του χωρισμού μας έκανε σαν τρελός. Τρομερές φασαρίες. Ερχόταν κάτω από το σπίτι φώναζε και με έβριζε με την πρόφαση ότι κάποιος ξένος είναι κοντά στο παιδί του. Έφτασε στο σημείο μέχρι και να με χτυπήσει. 3 χρόνια τραγικές καταστάσεις αστυνομίες, δικαστήρια, φασαρίες, φωνές, τσακωμούς, μηνύσεις, κλάματα. Η μητέρα μου νοσηλεύτηκε μέχρι και σε ψυχιατρική κλινική.

Και τώρα, μετά από 5 χρόνια όταν εκείνη τον παράτησε, όταν μπήκε και εκείνος σε ψυχιατρική κλινική για λίγο διάστημα γιατί πλέον ήταν αποδεδειγμένα παρανοϊκός με όσα έκανε και συνάμα σταμάτησε να έχει χρήματα, θέλει να είμαστε πάλι μαζί, ξανά “για την οικογένειά μας” λέει. Αυτή που εκείνος διέλυσε και δεν τον ένοιαζε… Αλλά είναι πλέον αργά. Η αγάπη έσβησε. Η καρδιά κουράστηκε! Κάποια στιγμή μετά από τόσα γεγονότα όλα ξεθωριάζουν, σβήνουν στο πέρασμα του χρόνου αλλά αυτό που δεν θα σβήσει είναι αυτή η πικρία, αυτή η προδοσία από έναν άνθρωπο που του έδωσα όλο μου το είναι. Γίναμε δύο ξένοι. που κάποτε μοιράστηκαν τα πάντα.

Μαρία