Το πιώμα

Έμεινα έγκυος. Στο λιώμα σου επάνω δεν έβαλες προφυλακτικό. Ήμουν μικρή. (Και κάποια στιγμή θα σταματήσω να με δικαιολογώ και θα δω και την δική μου αλήθεια κατάματα. Ήμουν επιπόλαιη!). Χάρηκες. Είπες “Γουστάρω, τρελαίνομαι για πιτσιρίκια! Θα παντρευτούμε!” Και τα μάτια σου γυάλιζαν.

Από την Ειρήνη

“Θα σταματήσει να πίνει!” είπα στη μάνα μου και τον πατέρα μου που κατέβασαν μούτρα όταν τους είπα πως θα παντρευτούμε, μα τους είχα φέρει προ τετελεσμένου. “Θα σταματήσει να πίνει!” υποσχόμουν, υπέγραφα ‘γραμμάτια’ αντί για σένα. Σε όλους. Γραμμάτια που θα έπρεπε να πληρώσω με ξενύχτια. Με δάκρυα. Με απελπισία.

Ανάθεμα σε. Πόσο σ’ αγάπησα. Πόσες φορές προσπαθήσαμε μαζί. Πόσες υποσχέσεις που ποτέ δεν κράτησες. Πόσα ‘συγγνώμη’. Πόσοι εμετοί με αίμα. Πόσες φορές σε κουβάλησα σέρνοντας… Πόσα είδαν τα μάτια του παιδιού…

Μικρές αναλαμπές μόνο. Λίγων εβδομάδων, που προσπαθούσες να μείνεις ξεμέθυστος. Και έβλεπα έναν άλλο άνθρωπο. Μια θλιβερή καρικατούρα. Που έτρεμε. Αμήχανος κοινωνικά, καμία σχέση με τον εξωστρεφή άνθρωπο που συμπαθούσαν όλοι για το χαβαλέ του. Μα, αυτός ήσουν πραγματικά. Αυτή την εικόνα προσπαθούσες να πνίξεις στο αλκοόλ. Του αδύναμου. Του φοβισμένου. Μα σε σοκάριζε και σε τρόμαζε. Και την έκρυβες ξανά πίσω από ουίσκι, γιατί δεν άντεχες να ζεις στο πετσί σου μέσα, όταν δεν ήσουν μεθυσμένος.

Ανάθεμα σε. Που θα πεθάνεις νέος. Μας το είπαν οι γιατροί. Το συκώτι σου είναι τελειωμένο. Η ζωή σου είναι τελειωμένη. Δεν πιστεύω πια πως έχεις καμία ελπίδα. Μα δεν έφυγα γι’ αυτό. Δεν έφυγα γι’ αυτό.

Έφυγα για εκείνη τη μέρα, στα γενέθλια του παιδιού. Που το παιδί έβαλε το δαχτυλάκι του στο ποτήρι σου κι έγλειψε τη σταγόνα. Που εσύ γέλασες. Που είδα τα μάτια του παιδιού να γυαλίζουν.

Η συνέχεια εδώ

*το παραπάνω κείμενο είναι κομμάτι της συνεργασίας μας με το thebluez.gr και η αναδημοσίευση-αναπαραγωγή τους, ΔΕΝ επιτρέπεται χωρίς τη συγκατάθεσή του. Για θέματα αναδημοσίευσης και πνευματικής ιδιοκτησίας, παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί του.