Κάλεσα την αστυνομία επειδή το αυτιστικό παιδί μου έπαθε κρίση στη μέση του δρόμου

Θέλω να σας πω μια ιστορία σχετικά με ένα άρθρο που διάβασα στη σελίδα σας για τα παιδιά που κάνουν φασαρία σε δημόσιο χώρο και ενοχλούν τους μεγάλους γιατί οι γονείς τάχα δεν ξέρουν να βάζουν όρια.

Ο γιος μου έχει αυτισμό. Όταν ήταν 4 ετών έπαθε μια κρίση στο δρόμο με αποτέλεσμα να μη μπορώ να τον ελέγξω. Άρχισε να ουρλιάζει, να τρέχει, να χτυπάει και να δαγκώνει όποιον έβρισκε μπροστά του, ακόμα και τον εαυτό του. Πανικοβλήθηκα και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να καθίσω σε ένα παγκάκι και να προσπαθήσω να τον κρατήσω ασφαλή μέχρι να ηρεμήσει. Οι κραυγές του μάζεψαν γύρω μας αρκετό κόσμο που με κοιτούσε με ύφος “καλά δεν μπορείς να ελέγξεις το παιδί σου;”.

Κανείς δεν μου μίλησε παρά μόνο ένας ηλικιωμένος άντρας που βγήκε στη βεράντα του. Μου ζήτησε να του πάω το παιδί να του ρίξει μερικές σφαλιάρες να συνέλθει! Ούτε ένας δεν είπε να βοηθήσει. Ο χώρος είχε γεμίσει γυαλιά από ένα μπουκάλι που είχε σπάσει ο μικρός, ένα κομμάτι γυαλί με είχε τραυματίσει στο γόνατο και ο γιος μου ήταν εντελώς εκτός εαυτού. 

Τότε παρατήρησα ότι μία από τις κυρίες, που με έκραζε τόση ώρα για τον τρόπο που φερόμουν στο παιδί μου, με κοίταζε κάπως έντονα, ενώ καλούσε. Την είδα να μιλά με κάποιον και να μας κοιτά επίμονα. Καλούσε την αστυνομία.

Αντί να με βοηθήσει, που ήμουν μόνη μου μέχρι να έρθει ο άντρας μου, να ηρεμήσω το παιδί μου, το αυτιστικό μου παιδί, που είχε πάθει κρίση και δεν ήξερε τι έκανε, με αντιμετώπισε λες και ήμουν εγκληματίας.

«Μας κάλεσε η κυρία από δω», μου είπε ο αστυνομικός δείχνοντας τη μεσόκοπη κυρία που στεκόταν λίγο πιο πέρα και μας κοιτούσε έντονα.

«Έτσι όπως φέρεσαι στο γιο σου, δεν θα φερόμουν ούτε σε σκύλο», μου είπε. Τι ήθελε να πει; Τι εννοούσε; Τι είχα κάνει;

Λίγη ώρα πριν ξεκινήσει η κρίση του παιδιού, περάσαμε από δίπλα της πιασμένοι χέρι-χέρι την ώρα που έτρωγε ένα σάντουιτς. Ο γιος μου άρχισε να ουρλιάζει όχι επειδή είχε κάτι, αλλά επειδή ήταν ενθουσιασμένος με κάτι που είδε. Εκείνη τρόμαξε και τον κοίταξε απορημένη, ενώ εγώ τον τράβηξα λίγο απότομα από το χέρι. Θυμάμαι ότι της έριξα μία απολογητική ματιά σαν να της λέω «Συγγνώμη που σας ενοχλήσαμε, ενώ τρώτε». Αυτό που δεν γνωρίζω είναι το γιατί να κάνει μία τέτοια δήλωση. Πώς μπορεί να του φέρθηκα; Τι είναι αυτό που έβλεπε εκείνη, αλλά όχι εγώ;

«Σαν σκυλί ή μάλλον χειρότερα και από σκυλί» τσίριξε. Άκου τι είπε μπροστά στον αστυνομικό. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο άσχημα ένιωσα. Και να πω ότι έκανα κάτι επιλήψιμο πάει στα κομμάτια. Εγώ το μόνο που είχα κάνει ήταν να κάτσω σε ένα παγκάκι και να προσπαθήσω να τον βοηθήσω να ηρεμήσει.

«Δεν τον κακοποιούσα. Δεν τον έχω κακοποιήσει ποτέ, ούτε συνέβη κάτι για να σας φέρει η κυρία μέχρι εδώ. Το παιδί μου είναι αυτιστικό και έπαθε κρίση» του είπα.

«Σας καταλαβαίνω», είπε ο αστυνομικός. Είχε έναν ανιψιό που ήταν επίσης αυτιστικός. «Ο ανιψιός μου τα ίδια ακριβώς κάνει όλη την ώρα». Μου χαμογέλασε, μας χαιρέτησε και αποχώρησε χωρίς να ρωτήσει καν τα ονόματά μας.

Πλησίασα την…”κυρία”  που κοιτούσε ατάραχη τον αστυνομικό να φεύγει. Ήθελα να τη ρωτήσω, γιατί δεν μας είπε κάτι παρά έτρεξε να καλέσει την αστυνομία. Χωρίς καν να με κοιτάξει, γύρισε την πλάτη της επιδεικτικά, μπήκε στο αμάξι της και έφυγε. Δεν έδωσε καν εξηγήσεις. Χωρίς να σκεφτεί τις συνέπειες.

Αν με είχαν συλλάβει, θα έμενε το παιδί μόνο του; Αν το παιδί ήταν άρρωστο και με συλλάμβαναν, ποιος θα του έδινε τα φάρμακά του; Τόσο δύσκολο ήταν για τη γυναίκα αυτή να καταλάβει ότι το παιδί, αλλά και εγώ χρειαζόμασταν βοήθεια; Είχαμε την τύχη να πέσουμε σε έναν αστυνομικό που αντιμετώπιζε το ίδιο πρόβλημα με το ανίψι του αλλιώς ποιος ξέρει που θα με πήγαινε;

Να μην λέτε λοιπόν μεγάλα λόγια και να μην τρέχετε να καλείτε την αστυνομία λες και είμαστε εγκληματίες. Αλλού κι αλλού ξέρετε να κάνετε τους τυφλούς. Ακούτε τη γειτόνισσα δίπλα σας να τρώει ξύλο και μέχρι να την σκοτώσει ο άντρας της, δεν μιλάει κανείς, βγαίνετε μετά και λέτε ότι τσακώνονταν συχνά. Κι εσείς που το ακούγατε τί κάνατε; Για το παιδί με αυτισμό όμως θα πάρετε και τον στρατό. Συνέλθετε!

Δήμητρα

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας την ιστορία σου με email στο info@singleparent.gr κι εμείς θα τη δημοσιεύσουμε εντελώς ανώνυμα!
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ