Το κοριτσάκι στο ποδήλατο

Η φωτογραφία ήταν πάντα στο σαλόνι, δίπλα στις υπόλοιπες, που απεικόνιζαν γάμους, βαφτίσια και άλλες σημαντικές στιγμές, όμως διέφερε από εκείνες, ως προς το περιεχόμενο. Αυτή η φωτογραφία απεικόνιζε ένα κοριτσάκι, όχι μεγαλύτερο από τρία, να καβαλάει ένα ποδηλατάκι, στο ίδιο αυτό το σαλόνι. Το κοριτσάκι είχε καστανά μαλλιά κοντά, και λαμπερά καστανά ματάκια, που ακόμη και μέσα από την κάμερα, έλαμπαν με σκανδαλιά και εξυπνάδα. Πάντα το θεωρούσα δεδομένο, ότι αυτό το κοριτσάκι ήμουν εγώ, ξεχνώντας βέβαια, το γεγονός, πως τα δικά μου μαλλιά ήταν μαύρα και τα μάτια μου αρκετά πιο ανοιχτά από εκείνα του κοριτσιού.

Της Παναγιώτας Σούρλα
Για το thebluez.gr

Η αλήθεια είναι όμως, ότι ποτέ δεν το σκέφτηκα ιδιαίτερα, δεν είχα λόγο να το σκεφτώ. Τουλάχιστον όχι, μέχρι που άρχισα να πηγαίνω κάποιες φορές στο νεκροταφείο με την μάνα μου και εκεί, στο οικογενειακό μνήμα, όπου αναπαυόταν ο παππούς μου, είδα το όνομά μου γραμμένο στην πέτρα. Την πρώτη φορά που το είδα, νόμιζα ότι έκανα λάθος. Φυσικά, δεν μπορούσαν να εννοούν ούτε την γιαγιά μου, η οποία είχε το ίδιο όνομα, αλλά ζούσε τότε ακόμη. Και εξάλλου δίπλα στο όνομα έγραφε ξεκάθαρα “τριών χρονών”. Ήταν ένα μυστήριο, όμως τότε δεν ρώτησα κανέναν. Το ξέχασα, όπως κάνουν συχνά τα παιδιά με τα θέματα που δεν τα αφορούν άμεσα . Η ζωή συνεχίστηκε, μέχρι που ανακάλυψα κάποιες παλιές φωτογραφίες, που έδειχναν τους γονείς μου στα βαφτίσια ενός μωρού. Ενός μωρού, που σαφώς, δεν ήμουν εγώ, ούτε ο μεγαλύτερος αδερφός μου. Είχα δει φωτογραφίες από τα δικά μου βαφτίσια, οπότε ήμουν βέβαιη. Ρώτησα τότε την μάνα μου; Νομίζω πως ναι, αλλα εκείνη μου απάντησε με αοριστίες και με έστειλε να παίξω. Όμως, η περιέργεια είχε ξυπνήσει για τα καλά μέσα μου πλέον. Έπρεπε να μαθω, ποιό ήταν αυτό το μυστηριώδες παιδί, που φαινόταν να ζει στο σπίτι μας αλλά σε μια παράλληλη διάσταση.

Η συνέχεια εδώ

*το παραπάνω κείμενο είναι κομμάτι της συνεργασίας μας με το thebluez.gr. Για θέματα αναδημοσίευσης και πνευματικής ιδιοκτησίας, παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί τους.