Το δημόσιο ευχαριστώ της Ρούλας στις φίλες της: Χάρις στις κολλητές μου δεν έπαθα κατάθλιψη!

Μεγάλη υπόθεση να έχεις κολλητές!!! Οι δικές μου είναι μακριά και ταυτόχρονα τόσο κοντά μου. Λόγω απόστασης δεν μπορώ να τις δω, αλλά παντα ξέρω ότι όταν αποφασίσω να τις πάρω τηλέφωνο, θα είναι εκεί (πέρα από μία που δεν σηκώνει εύκολα το τηλέφωνο. Και φωτιά να πάρεις, θα έχεις καεί, αλλά την αγαπώ)…

Οι δυνατές φιλίες έχουν βγει και μέσα από τη δουλειά. Είναι και αυτοί οι άνθρωποι που θέλουν το καλό σου, που δεν θέλουν να σου “φάνε” τη θέση, που σε αγαπάνε και ενδιαφέρονται για σένα και δένεσαι κάργα μαζί τους… Μέσα απο τη δουλειά έχω κάνει τις καλύτερες φιλίες και στο τέλος ήρθε και η κουμπαριά… Πόσο σημαντικό αυτό!!!

Σαν άνθρωπος λοιπόν είμαι επιφυλακτική. Δεν θα ενθουσιαστώ εύκολα. Θα αφήσω λίγο τον καιρό να περάσει… Πάντα όμως με τους ανθρώπους που δένομαι, στην αρχή δεν τους συμπαθώ και το ξέρουν αυτό, λίγο με ξινίζουν αλλά μετά κουμπώνουν τόσο όμορφα στη ζωή μου…

Είναι αυτοί οι άνθρωποι που θα είναι εκεί στα εύκολα και στα δύσκολα. Αυτοί που θα σου δώσουν μια συμβουλή, που θα σου κάνουν μια παρατήρηση, που θα μοιραστείς μαζί τους κάποια μυστικά, κάποιες ανησυχίες σου… Αυτοί οι άνθρωποι που όσο καιρό και να έχεις να τους δεις θα έχεις πάντα κάτι να πεις και θα γελάσεις και θα κλάψεις…

Αυτό συμβαίνει και με μας. Όταν βρεθούμε, δεν μας φτάνουν οι ώρες….
Πριν 2 χρόνια λοιπόν περίπου είχα μια δύσκολη φάση στη ζωή μου, έγκυος και αφού γεννησα… Νιώθω πολύ τυχερή που δεν έπαθα κατάθλιψη και όλα αυτά γιατί είχα τα κολλητάκια μου δίπλα, μια κουβέντα, μια αγκαλιά ήταν αυτά που με κράτησαν και δεν με έριξαν… Μου έδωσαν δύναμη και τους ευχαριστώ!!!!

Είναι ευλογία να έχεις τέτοιους φίλους στη ζωή σου… που σε κάθε δύσκολη στιγμή είναι παρόντες και είναι εκεί όποτε τους χρειαστείς. Έτσι άλλωστε δοκιμάζεται και αυτό που λέγεται φιλία και είναι δύσκολο να κρατηθεί…

Κορίτσια μου, μου λείπετε τοοοοοοοσο πολύ και σας αγαπώ ❤