Τί παθαίνουν οι πατεράδες που αψηφούν τις δικαστικές αποφάσεις; Να σας πω εγώ…ΤΙΠΟΤΑ!

Αποφάσισα να σας γράψω και εγώ για όσα έχω περάσει όλα αυτά τα χρόνια και βλέπω ότι περνάνε και άλλες γυναίκες.

Έχω συζητήσει με πολλές που οι πρώην άντρες τους, αψηφούν επανειλημμένα δικαστικές αποφάσεις και δεν πληρώνουν τη διατροφή των παιδιών τους ή δεν είναι συνεπείς γενικά στις υποχρεώσεις τους. Αυτό που οι περισσότερες έχουν μάθει από την εμπειρία τους είναι ότι οι πρώην άντρες τους, σπάνια θα φοβηθούν από τις δικαστικές αποφάσεις για να συμμορφωθούν. Και αυτό γιατί το νομικό σύστημα βγάζει νόμους ακόμα και δικαστικές αποφάσεις που δεν εφαρμόζονται και δεν τιμωρεί κανέναν γι’ αυτό.

Η μη επιβολή μιας δικαστικής απόφασης και η ελαστική αντιμετώπιση, υπονομεύουν την ικανότητα μιας μάνας να φροντίσει τα παιδιά της. Για κάποιο λόγο οι δικαστές φαίνεται να ασχολούνται περισσότερο με το να μην φυλακιστεί ο πατέρας, παρά με το συμφέρον των παιδιών του/μας. Στο οικογενειακό δίκαιο είναι πολλές οι παραβάσεις και δεν γίνεται τίποτα γι’ αυτό. Αν για παράδειγμα εγώ δεν δώσω το παιδί στον πατέρα την ημέρα επικοινωνίας, έχω αυτόφωρο. Αν ο πατέρας όμως δεν καταβάλλει διατροφή ή δεν έρθει να πάρει το παιδί την ημέρα επικοινωνίας μαζί του, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΙΑ ΠΟΙΝΗ. Τί δεν καταλαβαίνεις;

Το Σεπτέμβριο του 2014 ο πρώην σύζυγός μου και εγώ συναντηθήκαμε για άλλη μία φορά στις αίθουσες των δικαστηρίων εξαιτίας της διατροφής που αρνιόταν να πληρώσει και για ένα ακόμα ζήτημα που είχε να κάνει με το παιδί. Είχε επιτεθεί στο δικαστή κατηγορώντας τον ότι φέρεται αλαζονικά και εκείνος με τη σειρά του διέταξε τον πρώην μου να πληρώσει το 93% των εξόδων για τις σπουδές του παιδιού μας. Ωστόσο στο τέλος δεν πλήρωσε τίποτα παρά τη διαταγή του δικαστηρίου. Δεν ήταν ικανός ούτε να βοηθήσει το γιο μας με τις σπουδές του.

Είχα ένα γιο στο πανεπιστήμιο σε επαρχιακή πόλη και έναν πρώην σύζυγο που δεν βοηθούσε καθόλου με τα έξοδά του. Ήμουν σε μία κατάσταση που δεν ήξερα αν αύριο θα εξακολουθούσα να έχω σπίτι. 9 μήνες αργότερα ήμουν ακόμα μέσα στο άγχος.

Λίγο μετά το διαζύγιο μας ο πρώην μου έδειξε τον πραγματικό του χαρακτήρα και δήλωσε σχεδόν ξεκάθαρα ότι συναισθηματικά και οικονομικά δεν είχε καμία διάθεση να βρίσκεται κοντά στο παιδί. Προσέφερε στο παιδί τα απολύτως βασικά και με το ζόρι και αρνήθηκε πεισματικά να κάνει το κάτι παραπάνω παρά την απόφαση του δικαστηρίου. Η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του μετά το διαζύγιο με έκανε να ανατριχιάζω κάθε φορά που το παιδί για διάφορους λόγους τον είχε ανάγκη, αλλά εκείνος ήταν απών.

Για άλλη μία φορά αψήφησε τη δικαστική απόφαση όπως είχε αψηφήσει όλες τις προηγούμενες δικαστικές αποφάσεις. Ο δικαστής είχε όλη την καλή διάθεση να μας βοηθήσει και πρότεινε μάλιστα να γράψουμε το σπίτι κατευθείαν στο παιδί ώστε να μην αποτελεί μήλον της Έριδος για εμάς.  Εκείνος αντί να τον ακούσει έσπευσε να πάρει επισκευαστικό δάνειο βάζοντας υποθήκη το σπίτι για να φτιάξει εξοχικό στη γκόμενα. ΤΙ ΝΑ ΛΕΜΕ ΤΩΡΑ;

Από τότε μέχρι σήμερα τον σέρνω και τον ξανασέρνω στα δικαστήρια και το νομικό μας σύστημα, το μόνο που κάνει κάθε φορά είναι να τον “απειλεί” αλλά ουσία μηδέν. 

Όσο πήγε εκείνος φυλακή, άλλο τόσο είδα και εγώ τα  λεφτά της διατροφής. Διότι οι δικαστικές αποφάσεις εκδίδονται αλλά δεν εφαρμόζονται. Εκδίδονται απλά για να δικαιολογούν τα λεφτά που δίνουμε σε δίκες και δικηγόρους. Έχω κουραστεί πια. Βαρέθηκα να αντιμετωπίζω κάθε λίγο και λιγάκι νόμους που δεν εφαρμόστηκαν, δικαστικές αποφάσεις που αψηφίστηκαν και ένα δικαστή που μένει μόνο στα λόγια.

Δεν ξέρω αν τελικά έχει νόημα να κυνηγάς νομικά κάποιον για να τον κάνεις πατέρα…

Έφη