Όσοι έχουμε Άσπεργκερ μένουμε σε ένα σώμα που όσο κι αν μεγαλώνει, το παιδί μέσα μας μένει στάσιμο

Το γράμμα του μικρού Θωμά με σύνδρομο Άσπεργκερ, έφτασε στο Singleparent.gr και μας συγκίνησε όλους. Το καθαρογράψαμε για να μπορέσετε να το διαβάσετε και έχει μεγάλη σημασία να δείτε τί μας είπε!

Καλησπέρα

Ήθελα και εγώ να πω τη δική μου ιστορία για το πρόβλημά μου. Έχω σύνδρομο Άσπεργκερ και δυσλεξία και εξαιτίας αυτού έχω περάσει άσχημες καταστάσεις. Οι άνθρωποι παρεξηγούν ό, τι δεν πάει με τα νερά τους και τα γούστα τους. Ακόμα και οι γονείς. Αυτό ελπίζω να δώσει ένα φως σε όσους έχουν παιδιά με παρόμοια θέματα. Όσα γράψω είναι εντελώς καλοπροαίρετα και με αγάπη 🙂

Ο αυτισμός είναι ένα μικρό παιδί που μένει σ’ ένα σώμα, που όσο κι αν μεγαλώνει, το παιδί μένει στάσιμο. Εκεί μέσα, αυτό κάνει κουμάντο. Όσο κι αν το σώμα γερνάει, το παιδί αυτό μένει πάντα ίδιο.

Kάποια πραγματάκια που ίσως βοηθήσουν γονείς με παιδιά που έχουν Άσπεργκερ…

Η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και θέλει άλλο τρόπο αντιμετώπισης. Όλα έχουν έναν συγκεκριμένο σκελετό δόμησης, στον οποίο στηρίζονται κάποιες καταστάσεις. Πρώτα απ’ όλα οι Ασπεργκερ όταν δε ξέρουν τι έχουν κι οι γονείς τους φέρονται σαν να φταίνε για αυτό που έχουν, πληγώνονται πολύ. Οι γονείς πρέπει να ενημερώνονται και να βοηθιούνται πάνω σε αυτό. Έχουν ανάγκη κι αυτοί να ξέρουν τι συμβαίνει και να μάθουν πως να το διαχειρίζονται για το καλό και των δύο πλευρών.

Δεύτερον, τα άτομα με Άσπεργκερ θέλουν έναν άλλον τρόπο προσέγγισης χωρίς τσακωμούς, ψυχολογικό πόλεμο και συνεχή κριτική. Έτσι δεν γίνεται δουλειά. Το λέω αυτό για όλους τους γονείς. Το λέω για κάποιες συγκεκριμένες περιπτώσεις. Δεν έχουν όλοι υπομονή. Το καταλαβαίνω μα με λίγη προσπάθεια πιστεύω βρίσκεται λύση. Ούτε οι γονείς φταίνε, ούτε τα παιδιά με αυτές τις δυσκολίες, ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος δεν πρέπει να ρίχνει ευθύνες. Δυσκολεύουν πιο πολύ τα πράγματα έτσι.

Προσπαθήστε οι μεγαλύτεροι και πιο έμπειροι να έρθετε κοντά μας. Αν κερδίσετε την εμπιστοσύνη μας, μη μας προδώσετε, αυτό μας τσακίζει. Φερθείτε όπως μας πρέπει, με σεβασμό και κατανόηση. Συνήθως οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τους διαφορετικούς ανθρώπους με απόρριψη και απομόνωση. Δεν είναι κάτι κολλητικό αυτό που έχουν οι άνθρωποι με αυτό το σύνδρομο γι’ αυτό μην τους κάνετε πέρα.

Γονείς, προσπαθήστε να γίνετε κι εσείς παιδιά. Θα δείτε τι γλυκό που είναι να γίνεσαι ξανά παιδί. Εμείς οι Άσπεργκερ κρατάμε κάτι πάντα μέσα μας από παιδί. Αυτό είναι μη αποδεκτό από την κοινωνία, μα τι να γίνει; Τιμή μας και καμάρι μας να είμαστε στην ψυχή μωράκια.

Τρίτον να ξέρετε γονείς πως σας αγαπάμε κι ας μην το δείχνουμε εύκολα. Δεν γουστάρουμε να λέμε πολλά σ’ αγαπώ και τέτοια συναισθηματικά. Μπουκώνουμε και μπερδευόμαστε. Σας αγαπάμε και σας το δείχνουμε με άλλους τρόπους. Είναι αλήθεια αυτό. Λειτουργούμε κάπως διαφορετικά. Δεν γουστάρουμε πάντα αγκαλιές, φιλάκια και τέτοια. Αυτό δεν αναιρεί όμως το ότι σας αγαπάμε κι εκτιμούμε όσα έχετε κάνει για εμάς.

Γονείς, καταλάβετέ μας. Μην είστε απογοητευμένοι από μας γιατί δεν γίναμε, όπως ονειρευόσασταν. Μπορεί να μην γίνουμε όλοι επιστήμονες, μπορεί όμως να είμαστε σωστοί άνθρωποι στην κοινωνία. Αυτό θαρρώ πως είναι πολύ σημαντικό. Μέσα μας υπάρχουν δύο άτομα το ΕΝΑ είναι ένα παιδί 15 χρονών, ίσως και μικρότερο και το άλλο άτομο είμαστε εμείς στην ηλικία που είμαστε, 20, 30, 40; Όσο είμαστε.

Λοιπόν, αυτά τα δύο άτομα συγκρούονται, μια υπερτερεί το ένα μία το άλλο. Φερόμαστε αλλοπρόσαλλα και μας κοιτούν οι γύρω περίεργα, γιατί δεν συμβαδίζει πάντα η στάση ή το ύφος μας με ενός ανθρώπου στην ηλικία που αρμόζει. Φερόμαστε αλλοπρόσαλλα και αυτό κάνει τους άλλους να απομακρύνονται. Όταν μας μιλούν, κοιτάμε κάτι άσχετο απ’ αυτόν που μας μιλά. Τον κοιτούμε στο φρύδι, στο λαιμό, στα χερια, οπουδήποτε αλλού, αλλά όχι στα μάτια. Κοιτάμε τα ρούχα του, όπου να ‘ναι, δεν τον κοιτάμε στα μάτια, νιώθουμε άβολα. Κοιτάμε άλλα πράγματα, για να βρούμε τα λόγια να μιλήσουμε σε αυτόν που μας μιλάει. Να σκεφτούμε τι θέλουμε να πούμε γιατί μιλάμε μέσα από εικόνες που κάνει το μυαλό μας.

Θέλουμε συγκέντρωση για να γίνει αυτό. Αν κοιτάμε τον άλλον στα μάτια, αποσυντονιζόμαστε τελείως. Όταν μιλάμε σε κόσμο, έχουμε μια αυθόρμητη συμπεριφορά, άχαρη πολλές φορές. Μπορεί να πετάξουμε κοτσάνες πολλές φορές, αλλά είναι μέσα στα πλαίσια του “Άσπεργκερ”. Είμαστε σε έναν δικό μας κόσμο, μας αρέσει να βρισκόμαστε εκεί. Μη μας παίρνετε άγρια από εκεί, αυτό μας τραυματίζει. Προσπαθήστε να μας πλησιάσετε αντί να κοιτάτε πως να μας βγάλετε από την “νιρβάνα” μας. Μη θυμώνετε μαζί μας. Με ωραίο τρόπο, ήρεμα ότι κάνουμε λάθος πείτε μας. Εμείς σκεφτόμαστε με εικόνες πιο πολύ και όχι με λέξεις. Στo μυαλό μας όλα είναι σαν ταινία κινηματογραφική. Άλλοτε με καρτούν, άλλοτε με φυσικά πρόσωπα, παίζουν ταινίες στο μυαλό μας όσα ζούμε ή σκεφτόμαστε.

Επίσης κάποια φαγητά, ρούχα και κάτι λεπτομέρειες μας ενοχλούν. Μη μας κρίνετε για το ότι είμαστε αλλού ή ότι δε σας αγαπάμε. Δεν το δείχνουμε ότι σας αγαπάμε, αλλά το δείχνουμε με άλλους τρόπους. Μπλοκάρουμε συναισθηματικά και τότε «μπουκώνουμε» και κολλάμε. Και κάτι ακόμα που φαίνεται παράξενο. Αυτό που λέτε περπάτημα στις μύτες και κάτι κωλύματα στο περπάτημα που έχουμε είναι κάτι σαν “επαναλαμβανόμενο” παιχνίδι. Κάνουμε κάτι “χαζούλικα” για παιχνίδι. Έτσι κολλάμε με κάτι κινήσεις που μας εκφράζουν, όμως ξενίζουν τους άλλους. Είναι πράγματα που σκεφτόμαστε και οι άλλοι δεν πιάνουν και μας κοροϊδεύουν. Όταν κάνουμε κάτι χαζά ώρες ώρες, όταν κάτι αγαπούμε – αντικείμενο ή μια κατάσταση που μας δίνει χαρά – και δεν κινδυνεύουμε απ’ αυτό, μην προσπαθείτε να μας αποτρέψετε. Θα κολλήσουμε πιο πολύ. Μη μας κοντράρετε πολύ, δεν κάνουμε πίσω. Εμείς σε καλούπια δεν κλεινόμαστε. Ακόμα κι να το καταφέρετε, θα ‘ναι για λίγο. Μετά πάλι θα ‘μάστε ίδιοι.

Γονείς λοιπόν και περίγυρος τον ατόμων με “Άσπεργκερ”, ζητάμε κατανόηση και μια άλλου είδους προσέγγιση. Ούτε τον οίκτο σας ζητάμε ούτε όμως και την απόρριψή σας. Δεν μας αρέσει η υποκρισία. Θυμώνουμε όταν άλλα λέτε και άλλα κάνετε, αυτό μας εξαγριώνει. Ζητάμε να μας αγαπάτε όπως είμαστε. Μπορεί να μη φαίνεται μα προσπαθούμε να σας πλησιάσουμε, άλλο αν δεν γίνεται να πλησιάζουμε πάντα στα δικά σας στάνταρ. Μουτρώνουμε αν μας φερθείτε άσχημα, γυρίζουμε το κεφάλι αλλού. Σαν παιδιά είμαστε, ό, τι κάνουν τα παιδιά κάνουμε κι εμείς. Δεν μπορούμε να σας ψυχολογήσουμε πάντα γιατί είστε περίπλοκοι, τη μία έτσι, την άλλη γιουβέτσι. Αν βλέπουμε κάτι τέτοια, φεύγουμε, δεν καθόμαστε να ψάχνουμε πολύ τι θέλετε.

Ένα χάσμα στην επαφή υπάρχει ανάμεσα στους νευροτυπικούς και τους Άσπεργκερ. Ό, τι γουστάρετε να επικοινωνούμε εδώ είμαστε!! Φιλική, σωστή επικοινωνία είναι το παν. Δεν επιβάλουμε τίποτα σε κανέναν, λέμε ό, τι πιστεύουμε και νιώθουμε καλά. Ό, τι παραθέτω εδώ είναι απλώς κάποιες πληροφορίες για να μας γνωρίσετε καλύτερα γονείς και περίγυρος τον ατόμων με Άσπεργκερ. Δεν θέλω να σας επικρίνω. Θέλω απλά να σας φέρω στον κόσμο μας ώστε να μας καταλάβετε. Οι “Άσπεργερ” είναι καλοπροαίρετοι. Συνήθως αγαπάμε τους γύρω μας, δεν ενοχλούμε αν δε μας πειράξουν.

Η αγάπη θέλει ηρωισμό, θυσίες και όχι μόνο σε μια στιγμή ενθουσιασμού, αλλά κάθε μέρα και κάθε ώρα.

Οι μόνοι άνθρωποι που χρειαζόμαστε στη ζωή μας είναι εκείνοι που μας αποδεικνύουν ό, τι μας χρειάζονται στη δική τους!! Θα με εκτιμήσεις γιατί με έχασες και με έχασες, γιατί δεν με εκτίμησες όπως μου άξιζε.

Ποτέ μη θεωρείς έναν άνθρωπο δεδομένο… Να κρατάς κάθε άνθρωπο που σε αγαπάει κοντά σου, γιατί κάποια στιγμή θα ξυπνήσεις και θα διαπιστώσεις πως έχασες τα διαμάντια την ώρα που εσύ έψαχνες για απλές πέτρες…

Θωμάς Κ.