Έριξε το δέντρο και άρχισε να ποδοπατάει τα στολίδια. Εκείνα τα Χριστούγεννα λυτρώθηκα!

Κάθε χρόνο τα τελευταία πέντε χρόνια ξαναζώ με κάθε λεπτομέρεια τα Χριστούγεννα εκείνα που με σημάδεψαν αλλά έφεραν στην καρδιά μου και στη ζωή μου την λύτρωση.  Και νιώθω αισθήματα χαράς, που κατάφερα να απαλλαγώ από τη συζυγική βία που βίωνα από την ώρα που γνώρισα τον πρώην σύζυγό μου. Και λύπης, για τα χρόνια που πέρασα μαζί του μέσα στον φόβο, την πίκρα, την δυστυχία, την ανασφάλεια.

Την πρώτη φορά που σήκωσε χέρι πάνω μου, ήμαστε δεν ήμαστε δύο μήνες μαζί. Σε μια κρίση ζηλοτυπίας έφαγα το πρώτο χαστούκι. Αν και με αιφνιδίασε, όσο και αν φαίνεται διαστροφικό κατά βάθος μου άρεσε. Το μετέφρασα ως ενδιαφέρον και έρωτα για μένα, και πολύ περισσότερο όταν συνοδεύτηκε από ένα παρατεταμένο φιλί όλο πάθος. Με έπεισε.

Μέχρι το γάμο δεν είχαμε άλλο συμβάν. Άλλωστε ζούσαμε μακριά όλο αυτό το διάστημα. Αυτός Αθήνα και εγώ Θεσσαλονίκη.

Μετά τον γάμο και ενώ ήμουν έγκυος, άρχισε μια αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά. Δεν μπορούσε να ελέγξει τα νεύρα του. Με το παραμικρό θύμωνε, πετούσε πράγματα, κλωτσούσε πόρτες. Με το παραμικρό. Ποτέ δεν του άρεσε το φαγητό, ποτέ δεν ήταν καλοσιδερωμένα τα πουκάμισα, ποτέ δεν ήταν το σπίτι καθαρό. Εγώ μαζευόμουν σε μια γωνιά κι έκλαιγα σιωπηλά. Η λεκτική βία κι ο εκφοβισμός, ακόμη και στην πιο ευαίσθητη περίοδο της ζωής μου, όταν περίμενα το παιδί του, ήταν καθημερινό φαινόμενο.

Όταν γέννησα, δεν έμεινε στην λεκτική βία. Άρχισε και η σωματική. Με χτυπούσε σε κάθε ευκαιρία. Άκουγα τα βήματα στη σκάλα, το κλειδί στην πόρτα και με έπιανε πανικός. Έπρεπε τα πάντα να είναι στην εντέλεια, το μωρό ήσυχο και εγώ σκλάβα.

Η μόνη μου χαρά, όλο μου το είναι και η ύπαρξή μου, ήταν η κόρη μου…

Το εξομολογήθηκα στην μητέρα μου, η οποία δεν αντέδρασε όπως περίμενα. Χωρισμένη και η ίδια, δεν ήθελε η κόρη της να έχει την ίδια τύχη. Οπότε με συμβούλεψε να είμαι ήρεμη μαζί του και να μην τον εκνευρίζω.

Έτσι κι εγώ, με φουλ κατάθλιψη και βιώνοντας τέτοιες συνθήκες, δεν αντιδρούσα καθόλου. Είχα γίνει η σκιά του εαυτού μου, τρομοκρατημένη, άβουλη. Η μόνη μου χαρά, όλο μου το είναι και η ύπαρξή μου, ήταν η κόρη μου. Ακόμη και αυτή τη σχέση δεν την ήθελε, τη ζήλευε. Αισθανόταν αποξενωμένος και αυτό τον έκανε θηρίο. Για διαζύγιο ούτε να μου περάσει από το μυαλό. Δεν είχα δουλειά, δεν είχα που να πάω. Έτσι η ζωή μου κυλούσε βασανιστικά αλλά είχα παρηγοριά το παιδί μου, το οποίο όσο μεγάλωνε άρχιζε να καταλαβαίνει την κατάσταση.

‘Έξι μαρτυρικά χρόνια πέρασαν. Πλησίαζαν τα Χριστούγεννα. Η κόρη μου ήταν πλέον πέντε ετών.

Εκείνη τη μέρα στολίζαμε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Είχαμε βάλει παιδικά τραγουδάκια.  Το παιδί ήταν χαρούμενο και μου μετέδιδε κι εμένα αυτήν την παιδικότητα και με έκανε να ξεχαστώ και να απολαύσω τη στιγμή. Είχα απορροφηθεί τόσο πολύ που δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα. Το συνειδητοποίησα όταν άκουσα το κλειδί στην πόρτα. Δεν είχα μαγειρέψει. Πέρασε αδιάφορος από μπροστά μας και πήγε κατευθείαν στην κουζίνα. Η μικρή χοροπηδώντας τον φώναζε να δει το στολισμένο δέντρο. Εγώ ψέλλισα μια δικαιολογία. Αλλά ποιος είδε τον θεό και δεν τον φοβήθηκε.

Έριξε το δέντρο και άρχισε να ποδοπατάει τα στολίδια. Η κόρη μου πήγε να τον σταματήσει  με τα μικρά της χεράκια. Αυτός την πιάνει και της δίνει ένα χαστούκι και την ρίχνει σαν τσουβάλι στον καναπέ. Τότε του όρμηξα σαν λέαινα αλλά ήταν πιο δυνατός από μένα. Μου έριξε μια μπουνιά στην μούρη που με σώριασε κάτω κι έφυγε βροντώντας την πόρτα.

Η μικρή έκλαιγε γοερά και εγώ διαπίστωσα ότι δεν μπορούσα να ανοιγοκλείσω το στόμα μου. Με είχε τραυματίσει στην κάτω γνάθο.

Ξαφνικά συνειδητοποίησα την ευθύνη που έφερα απέναντι στο παιδί μου, κάτι που οδήγησε στην πιο σωστή απόφαση της ζωής μου. Μάζεψα λίγα ρούχα και για τις δυο μας, πήρα όλες τις οικονομίες που υπήρχαν στο σπίτι κι έφυγα.

Πήγα σε ένα νοσοκομείο όπου κατέγραψαν την κατάστασή μου και πήγαμε να μείνουμε σε ξενοδοχείο. Τις επόμενες μέρες το κινητό μου χτύπαγε ασταμάτητα. Πάνω από εκατό κλήσεις, άλλα τόσα μηνύματα, άλλα απειλητικά, άλλα παρακαλετά. Δεν έδωσα σημεία ζωής, πέρα από όταν συναντήθηκα με τη μητέρα μου, η οποία όταν με είδε χτυπημένη και σε άθλια κατάσταση το πήρε πάνω της. Δυναμική γυναίκα η μητέρα μου, πήγε και βρήκε το θρασύδειλο, τον απείλησε με μήνυση και καταγγελία στην υπηρεσία του εάν μας ξαναπλησίαζε και μετά μας πήρε σπίτι της.

Εκεί περνάμε τα Χριστούγεννα τα τελευταία πέντε χρόνια. Έχουμε βρει τις ισορροπίες μας γιαγιά, κόρη κι εγγονή και είμαστε ευτυχισμένες. Το μόνο που μου θυμίζουν αυτές οι μέρες είναι το γεγονός που με ταρακούνησε και με έκανε να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου. Αυτός όσο και να παρακάλεσε,  με απείλησε δεν κατάφερε τίποτε. Η απόφασή μου ήταν οριστική.

Όσον αφορά τη βία ένα είναι σίγουρο. Την πρώτη φορά που θα σηκώσει το χέρι του πάνω σου πρέπει να φύγεις και να μην κοιτάξεις ποτέ πίσω σου.

*Το παραπάνω κείμενο είναι δημοσιευμένο στο http://efisecrets.gr/ με τίτλο “Τα Χριστούγεννα της λύτρωσης”