Τα παιδιά μου είναι ενήλικα και ζουν μαζί μου. Γιατί να φύγουν; Που είναι το πρόβλημα;

«Απέτυχε στο νέο του ξεκίνημα». Έτσι λένε για τα σημερινά παιδιά που δεν κατάφεραν να τα βγάλουν πέρα μόνα τους και επέστρεψαν στο πατρικό τους κι ας είναι σε μεγάλη ηλικία. Απέτυχε…Βαριά λέξη…Λες και έστειλαν διαστημόπλοιο στον Άρη και δεν πέτυχε η αποστολή. Βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα και ξεχνάμε ότι πρόκειται για μία πολύ συνηθισμένη κατάσταση, αναμενόμενη θα έλεγα, ειδικά στην Ελλάδα με 400 ευρώ μισθό (και αν τα πάρεις και αυτά).

Οι ειδικοί φωνάζουν: Κάνετε κακό στα παιδιά σας όταν τα αφήνετε να ζουν μαζί σας σε μεγάλη ηλικία! Ό, τι και να λένε, η πραγματικότητα είναι αυτή: Πολλοί νέοι σε όλο τον κόσμο αρνούνται να αφήσουν τα πατρικά τους ή αφού τα αφήσουν, επιστρέφουν και πάλι μετά από λίγο λόγω οικονομικών δυσχερειών ή άλλων προβλημάτων.

Ακόμα και όταν γίνονται γονείς και χωρίζουν, αρκετοί επιστρέφουν στο πατρικό με τα παιδιά τους.

Δεν καταλαβαίνω γιατί γίνεται τόσος ντόρος για το τίποτα. Ακούω συχνά φίλους μου που μετράνε κυριολεκτικά τις μέρες μέχρι να φύγουν τα παιδιά τους από το σπίτι αναφέροντας τις συχνές διαμάχες και τις συνεχείς συγκρούσεις ως αιτία αυτής της ανυπομονησίας τους. Άλλοι ανυπομονούν να ζήσουν τη ζωή τους τώρα που τα παιδιά θα φύγουν από το σπίτι λες και εκείνα τους εμπόδιζαν. Κάποιοι άλλοι (εδώ βάζουμε και εμάς τους Έλληνες) δεν ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν έναν επικείμενο αποχωρισμό. Απολαμβάνουν την παρουσία και την παρέα του παιδιών τους και δεν θέλουν να τα αποχωριστούν ακόμα και αν πιστεύουν ότι ήρθε η ώρα να φύγουν. Φοβούνται ότι τα παιδιά δεν θα είναι καλά μακριά τους ούτε και οι οι ίδιοι μακριά από τα παιδιά τους. Φοβούνται επίσης ότι το νέο ξεκίνημα θα τους πέσει «βαρύ» και ότι ίσως δεν καταφέρουν να αντεπεξέλθουν.

Υπήρξα εργαζόμενη μητέρα και ακόμα και σήμερα παλεύω με τις ενοχές μου παρόλο που και τα τρία μου παιδιά είναι ενήλικες και μάλιστα πετυχημένοι. Επέστρεφα στη δουλειά όταν το κάθε μου παιδί γινόταν 2 μηνών και έκανα ο, τι κάνουν οι περισσότερες μαμάδες: Έδινα όλη μου την προσοχή και την ενέργεια για να τα βοηθήσω να γίνουν πετυχημένα και ανεξάρτητα. Πιστεύω τα κατάφερα. Εξακολουθεί όλος μου ο κόσμος να περιστρέφεται γύρω από εκείνα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι όπως όταν ήταν μικρά. Τότε εξαρτιόντουσαν αποκλειστικά από μένα σε όλα τους. Τώρα δεν με χρειάζονται και τόσο. Κι όμως και τα τρία μου παιδιά εξακολουθούν να μένουν στο πατρικό τους και ας έχουν περάσει τα 18.

Προσωπικά το διασκεδάζω πολύ για να μη σας πω ότι το χαίρομαι κιόλας. Παραγγέλνουμε τα απ’ έξω μας, τρώμε, κάνουμε παρέα, κάνουμε τα δικά μας, γελάμε…Έχουμε το δικό μας πρόγραμμα, τις ισορροπίες μας, αλλά ο καθένας ζει τη ζωή του.

Σκεφτείτε ότι τα παιδιά είναι σαν τα πουλάκια που σκάνε από το αυγό τους. Δεν είναι προκαθορισμένο το πότε θα πετάξουν. Το καθένα θέλει το χρόνο του και είναι και οι διάφορες συνθήκες στη μέση που ή θα τα ευνοήσουν ή θα τρενάρουν λίγο ακόμα τη μεγάλη έξοδο. Έτσι είναι και με τα παιδιά. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη στιγμή για να πεις ότι τώρα είναι η ώρα σου να φύγεις. Είναι μία διαδικασία διαφορετική για τον καθένα.

Η κόρη μου έφυγε από το σπίτι 4 χρόνια για να σπουδάσει και μετά επέστρεψε, ο γιος μου κάνει μεταπτυχιακό εδώ και δουλεύει παράλληλα και μένει και αυτός στο σπίτι μαζί μας και η πιο μικρή μου κόρη είναι στο πρώτο έτος στο πανεπιστήμιο και εργάζεται και εκείνη part time για να βγάζει τα έξοδά της. Ποτέ δεν τους ζήτησα να μείνουν, αλλά ποτέ δεν τους ζήτησα και να φύγουν. Όλα ήταν στην κρίση τους. Εκείνα επέλεξαν.

Ο γιος μου μπορεί να εργάζεται, αλλά πιστεύω πως αν υπήρχε η δυνατότητα θα είχε ήδη φύγει. Ζύγισε τα υπέρ και τα κατά και έκρινε ότι στην παρούσα φάση ήταν καλύτερο να μείνει. Προτίμησε να βάζει λεφτά στην άκρη και όταν νιώσει πιο δυνατός και ότι πατάει γερά στα πόδια του, τότε ίσως φύγει. Η μικρή μου κόρη σκοπεύει να συνεχίσει τις σπουδές της στο εξωτερικό. Ισχύει ο, τι και με το γιο μου. Όταν βρει κάτι και νιώσει και εκείνη έτοιμη, λογικά θα φύγει.

Όταν είπα σε μία φίλη μου ότι τα παιδιά μου μένουν ακόμα μαζί μου, ακόμα και σε αυτή την ηλικία και ότι παίζουμε επιτραπέζια ή βγαίνουμε μαζί έξω, άρχισε να μου λέει κάτι δικά της για όρια και χώρο και υπερβολές. Δεν είμαστε εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλον, ούτε προσκολλημένοι, ούτε κοινωνικά απομονωμένοι. Βγαίνουν με τους φίλους τους, πάνε τις βόλτες τους, τις εκδρομές τους, τα ταξίδια τους. Κλείνονται όπως όλα τα παιδιά στα δωμάτιά τους και παίζουν με το κινητό τους, βλέπουν ταινίες ή κάνουν τα δικά τους. Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί πρέπει όλα πια να εξηγούνται ψυχολογικά.

Ξέρω πως μία μέρα θα ξυπνήσω και δεν θα βρω τα παιδιά μου εκεί. Ξέρω ότι θα με πονέσει και θα μου λείψει το τηλέφωνο του γιου μου αν χρειάζομαι κάτι απ’ έξω ή η παρέα της κόρης μου που θα μου λέει πως ήταν η μέρα της. Μέχρι τότε θα χαρώ την κάθε στιγμή μαζί τους στη φωλιά που χτίσαμε όλοι μαζί.

Πηγή: motherwellmag.com