Τα παιδιά μου, δεν γνωρίζουν τον παππού τους. Και δεν θα τα αφήσω να τον μάθουν…

Ο πατέρας μου μας παράτησε όταν ήμουν 8 χρονών. Λεπτομέρειες πολλές δεν γνωρίζω, το μόνο που ξέρω είναι ότι έφυγε και δεν ξαναγύρισε. Μια μέρα επέστρεψα από το σχολείο και είδα τον πατέρα μου και όλα του τα ρούχα να λείπουν, έτσι, χωρίς προειδοποίηση, χωρίς συζήτηση και χωρίς καμία υπόσχεση ότι θα επιστρέψει. Μέσα σε μία μέρα εξαφανίστηκε από προσώπου γης μαζί με το σκυλάκι μας και στη θέση του άφησε ένα βαθύτατο ψυχολογικό τραύμα και το φόβο της εγκατάλειψης.

Από τότε μέχρι σήμερα τον έχω δει το πολύ τρεις φορές. Την τελευταία φορά που τον είδα (την τελευταία φορά που νομίζω ότι τον είδα) πέρασε με το αμάξι του έξω από το σπίτι μας και έριξε μία κλεφτή ματιά λίγο πριν γκαζώσει και χαθεί.

Στην αρχή μας έπαιρνε τηλέφωνο το πολύ δύο φορές το χρόνο και μετά από κάποιο διάστημα τα τηλέφωνα σταμάτησαν εντελώς. Δεν ήταν εδώ να με δει να παίρνω δίπλωμα οδήγησης ή το πτυχίο μου από το πανεπιστήμιο. Δεν γνώρισε ποτέ τον άντρα μου ούτε με πήγε νύφη στην εκκλησία. Δεν ήταν δίπλα μου όταν έκλαιγα δίπλα στο κρεβάτι του νοσοκομείου στο οποίο κείτονταν ο άντρας μου νεκρός.

Πρόσφατα προσπάθησε να έρθει σε επαφή μαζί μου. Δοκίμασε πολλές φορές τα τελευταία χρόνια αλλά τα μηνύματά του ήταν γεμάτα θυμό και κατηγόριες γι’ αυτό και δεν δέχτηκα ποτέ να επικοινωνήσω μαζί του.

Τώρα που τα παιδιά μου είναι πιο μεγάλα και καταλαβαίνουν περισσότερα με ρωτούν για το μπαμπά μου. Μιλάμε συχνά για το δικό τους το μπαμπά, ο οποίος πάλεψε μέχρι την τελευταία του ανάσα για να είναι μαζί τους, αλλά έχουν αρχίσει να με ρωτούν και για το δικό μου τον πατέρα.

Τους έχω πει ότι ζει κάπου μακριά, ότι δεν του μιλάω και ότι δεν σκοπεύω να αποκτήσω και την παραμικρή επαφή μαζί του. Δεν καταλαβαίνουν. Είναι δύο παιδιά που έχασαν το μπαμπά τους από καρκίνο και που θα έδιναν ό, τι είχαν και δεν είχαν για να τον δουν ξανά έστω και για ένα λεπτό γι’ αυτό και δεν καταλαβαίνουν γιατί επιλέγω να κρατήσω το δικό μου πατέρα μακριά από τη ζωή μου και κατ’ επέκταση από τη ζωή τους. Είναι σαν να τους στερώ την πατρική φιγούρα, την ευκαιρία να βρουν κάτι που έχουν χάσει. Προσπαθώ να τους το εξηγήσω αλλά δεν μπορώ. Σίγουρα και εκείνα προσπαθούν να εκφράσουν την αδικία που νιώθουν με λόγια αλλά δεν βρίσκουν τα κατάλληλα.

Δεν μπορώ να πω ότι είμαι ακόμα θυμωμένη μαζί του γιατί δεν είμαι. Δεν αισθάνομαι θυμό, σκέφτομαι μόνο όλες αυτές τις στιγμές που έχασε. Δεν αισθάνομαι οργή όταν θυμάμαι πόσο δύσκολα τα έβγαλε η μάνα μου πέρα που έμεινε μόνη να δουλεύει δύο δουλειές για να μεγαλώσει τρία παιδιά. Δεν μπορώ να πω ότι δεν τον συγχώρεσα γιατί τον έχω συγχωρέσει για τα λάθη, τα ελαττώματά του και τις επιλογές του, που δεν μπορώ να καταλάβω και δεν θα έκανα ποτέ. Δεν μπορώ να πω ότι τον μισώ γιατί δεν μπορείς να μισείς κάποιον που δεν ξέρεις.

Από τη στιγμή που ούτε θυμωμένη είμαι μαζί του ούτε τον μισώ και τον έχω συγχωρέσει τότε πώς να εξηγήσω στα παιδιά μου το λόγο που τον κρατώ σε απόσταση και δεν τον θέλω κοντά μας;

Νομίζω αν και δεν μπορώ να είμαι σίγουρη ότι η εξήγηση βρίσκεται αλλού. Έχει να κάνει με την επιλογή μου να μην είμαι θυμωμένη, να μην το μισώ και να τον συγχωρέσω, για μένα, όχι γι΄ αυτόν. Αποφάσισα να μην ξοδέψω τη ζωή μου με δυσαρέσκεια και αρνητικότητα, για μένα, όχι γι’ αυτόν. Επέλεξα να τον συγχωρέσω για το καλό το δικό μου και όχι για το δικό του.

Επέλεξα να είμαι εγώ καλά και όχι εκείνος. Νιώθω εγωίστρια που το παραδέχομαι αλλά έτσι είναι. Καλύτερα να κρατήσω σε απόσταση έναν παππού που θα μπαινοβγαίνει στη ζωή των εγγονιών του λες και μπαινοβγαίνει σε τράπεζα παρά να του επιτρέψω την «είσοδο».

Κακώς όμως νιώθω εγωίστρια. Δεν είναι εγωιστικό να διαλέγεις την ειρήνη και την ηρεμία. Επίσης οι πράξεις έχουν συνέπειες – τόσο οι δικές μου όσο και οι δικές του. Έκανε μία επιλογή ξανά και ξανά για πάνω από 30 χρόνια – να φύγει και να εμφανίζεται όποτε το θυμάται – και τώρα είναι η δική μου σειρά να κάνω τις επιλογές μου. Επιλέγω να τον ξεχάσω. Σειρά του να επιλέξει αν θα με συγχωρέσει ή όχι, να θυμώσει ή να με μισήσει. Όποια και αν είναι η επιλογή του θα είναι μία επιλογή που κάνει μόνο για τον εαυτό του και το πώς επιλέγει να προχωρήσει στη ζωή του.

Όσον αφορά στα παιδιά μου κάθε φορά που θα με ρωτούν αν το «βαστάει η ψυχούλα μου» αυτό που κάνω τη στιγμή που ένας πατέρας είναι αυτό που επιθυμούν περισσότερο στη ζωή τους θα τους λέω ότι οι μπαμπάδες είναι προνόμιο στη ζωή των παιδιών τους αλλά ο παππούς τους δεν αποτελεί ένα τέτοιο προνόμιο. Θα τους πω ότι ο πατέρας τους ήταν πατέρας με όλη τη σημασία της λέξης ενώ ο δικός μου πατέρας ήταν πατέρας μόνο βιολογικά και η βιολογία δεν αρκεί για να αποκτήσει πρόσβαση σε εμένα ή σε εκείνα.

Θα τους τα πω όλα αυτά μία μέρα, όταν μεγαλώσουν και θα τα αφήσω να επιλέξουν αν θα με συγχωρήσουν για την επιλογή μου αυτή ή όχι.

Πηγή: scarymommy.com