Τα ανείπωτα

Δεν φταις εσύ κοριτσάκι μου. Εσύ γι’ αλλού ξεκίνησες. Κι ήρθε αυτός και σου υποσχέθηκε πως θα είναι εκεί, μαζί σου. Ο πατέρας που δεν είχες. Η μάνα που δεν ήταν μάνα. Και τώρα με δυο παιδιά παλεύεις μόνη. Στο όνομα του έρωτα; Στο όνομα της αγάπης; Δεν έχω καταλάβει…Είναι ο έρωτας που σε κρατά; Είναι η αγάπη που κάποτε υπήρχε και τώρα έχει γίνει συνήθεια; Μα τι σόι αγάπη είναι αυτή όταν και στην αρρώστια σου δεν είναι εκεί; Όταν αδιαφορεί για τα παιδιά του και για τα δικά σου συναισθήματα, τις δικές σου αντοχές; … Είναι η ελπίδα ότι όλα θα αλλάξουν κάποια στιγμή; Είναι η ανάγκη γιατί δεν έχεις πού να πας; Ή μήπως είναι όλα αυτά μαζί;

Φταις κοριτσάκι μου. Φταις γιατί βιάστηκες να ζήσεις όσα δεν έζησες παιδί κι έπεσες με τα μούτρα σε έναν έρωτα που χτίστηκε με λέξεις. Φταις γιατί άφησες εκείνο το φοβισμένο κοριτσάκι να στοιχειώσει την ύπαρξή σου και κρύφτηκες πίσω από ένα «Δεν βαριέσαι». Φταις γιατί ποτέ δεν άνοιξες την καρδιά σου, ακόμα και στον σύντροφό σου, από ντροπή για όσα θέλεις να πιστεύω πως έχεις λησμονήσει…

Φταις γιατί ένα δεύτερο παιδί δεν διορθώνει μια σχέση που ήδη νοσεί! Φταις γιατί η υποχώρηση έγινε η δεύτερή σου φύση… Φταις γιατί φοβάσαι μη σου καταλογίσουν τα παιδιά σου έναν χωρισμό… Φταις γιατί δεν πίστεψες ποτέ σε σένα… Φταις γιατί δεν ήσουν ποτέ ειλικρινής με την ψυχή σου. Γιατί πάντα, από μικρό παιδί, δικαιολογούσες τους άλλους και φίμωσες την καρδιά και την ψυχή σου.

Η συνέχεια εδώ

*το παραπάνω κείμενο είναι κομμάτι της συνεργασίας μας με το thebluez.gr και η αναδημοσίευση-αναπαραγωγή τους, ΔΕΝ επιτρέπεται χωρίς τη συγκατάθεσή του. Για θέματα αναδημοσίευσης και πνευματικής ιδιοκτησίας, παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί του.