Σας παρακαλώ, σταματήστε να με αποκαλείτε μόνη μαμά!

Δεν είμαι σίγουρη τι σιχαίνομαι περισσότερο: να με αποκαλούν μόνη μαμά ή μόνη μαμά από επιλογή. Ο πρώτος όρος είναι τεχνικά σωστός. Έχω έναν γιό δύο ετών. Δεν υπήρξα ποτέ παντρεμένη, και ούtε έχω καμμιά ιδιαίτερη επιθυμία να υπάρξω – παρόλο που δεν περιμένω να βγώ ραντεβού και να βρεθώ σε μια σχέση, καθώς βρισκόμουν τον περισσότερο καιρό της ενήλικης ζωής μου.

Τι ακριβώς πρέπει να σου αρέσει όταν σου βάζουν την ταμπέλα της μόνης μαμάς; Σαν όρος καταφέρνει απλά να με κρατάει μακρυά από άλλες οικογένειες, και κάνει εμένα και το γιό μου να φαινόμαστε διαφορετικοί, και κατά συνέπεια ανεπιθύμητοι. Η κουλτούρα μας χλευάζει τις μόνες μαμάδες, κάτω από την λανθασμένη εντύπωση που έχουν για τον σεβασμό. «Είσαι τόσο γενναία», μου είχαν πεί, κάτι το οποίο ακολούθησε το «Τι κρίμα που τα παιδιά σου θα μεγαλώσουν χωρίς πατέρα!».

Πολλές σαν και εμένα έχουν τοποθετηθεί στην «μόνη – μαμά – από – επιλογή» κατηγορία. Είμαστε μεγαλύτερες και καλά μορφωμένες, και τυπικά έχουμε μεγαλύτερη οικονομική ασφάλεια.

Αλλά για εμένα εξακολουθεί να είναι μια προβληματική ταμπέλα. Αρχικά, δεν είναι ακριβής. Όπως πολλοί, ήθελα να κάνω παιδιά για πάρα πολλά χρόνια και ξόδεψα όλη την δεκαετία των τριάντα μου, προσπαθώντας να κάνω σχέσεις που δυστυχώς δεν ήταν και οι καλύτερες. Καθόμουν στο γραφείο του ψυχολόγου μου και έκλαιγα, δυστυχισμένη από το γεγονός ότι ο φίλος μου πήγε διακοπές μόνος του (κόκκινη σημαία;) ή γιατί η μητέρα του κράτησε ένα αντίγραφο του πτυχίου του κάτω από το κρεβάτι της (οιδιπόδειο σύμπλεγμα;) . Ήταν μια διαδρομή που έπρεπε να φτάσει στο τέλος της, αλλά το επιθυμητό αποτέλεσμα – ένα παιδί – δεν ήρθε ποτέ.

Όταν τελείωσε και η τελευταία σχέση μου, ήμουν σχεδόν 40 ετών, και αποφάσισα ότι έπρεπε να αναλάβω δράση. Βρήκα έναν ειδικό στην εξωσωματική, και ζήτησα από έναν φίλο μου να γίνει δότης. Οργάνωσα την ζωή μου γύρω από μηνιαίες εξετάσεις αίματος και υπερήχους. Είχα εμμονή με τον κύκλο μου, και ήμουν απελπισμένη για τα αποθέματα των ωοθηκών μου. Δεν μπορούσα να συγκρατηθώ όταν λάμβανα ένα τηλεφώνημα, όταν πήγαινα σε μια συνάντηση, και έπρεπε να ακούσω ότι δεν ήμουν έγκυος.

Μετά από 5 αποτυχημένες προσπάθειες, βρήκα έναν καινούριο γιατρό και προετοιμάστηκα να μετακομίσω σε άλλη πόλη, για θεραπεία. Όταν ένας φίλος προσφέρθηκε να μου κανονίσει ένα ραντεβού στα τυφλά, δέχτηκα. Μετά από μήνες που δεν σκεφτόμουν τίποτα πέρα από τα ωάρια μου, χρειαζόμουν μια αλλαγή.

Στο πρώτο μας ραντεβού, περάσαμε υπέροχα. Μετά από μερικά ακόμα, αποφάσισα να βάλω την εγκυμοσύνη μου σε δεύτερη μοίρα – όχι γιατί είχα καμία κρυφή φαντασίωση ότι θα καταλήγαμε μαζί, αλλά γιατί ήθελα απελπισμένα να περάσω μερικές μέρες φλερτάροντας σε ένα μπαρ. Αποδράσεις το Σαββατοκύριακο. Πάρτυ που δεν θα χρειαζόταν να εμφανιστώ μόνη μου. Σεξ.

Μετά από μερικούς μήνες, που η σχέση άρχισε να ξεθωριάζει, ήρθα σε επαφή με την κλινική μου, για να ξαναξεκινήσουμε τις διαδικασίες. Όταν κάλεσε η γιατρός, μου είπε ότι ήμουν ήδη έγκυος.

Ήταν η διαδρομή μου στην μητρότητα, επιλογή να να μείνω μόνη μου; Αποτέλεσμα παράξενων καταστάσεων; Θεία παρέμβαση;

Απέρριψα την ταμπέλα να είμαι μόνη μαμά από επιλογή, γιατί δεν τιμά την ιστορία μου. Την απέρριψα όμως επίσης, γιατί διαχωρίζει τις μαμάδες σε μια ιεραρχία, μια ταξινόμηση που όπως αναφέρει στις σημειώσεις της η Kimberly Seals Allers, « Αποθεώνει μερικές, ενώ στέλνει στο πυρ το εξώτερο άλλες, κυρίως λόγω κοινωνικών ή οικονομικών θέσεων».

Μόνες μαμάδες από επιλογή, κατατάσονται σε χήρες ή χωρισμένες γυναίκες, γιατί και οι δύο κατηγορίες κουβαλούν το κοινωνικό στίγμα, ότι κάποτε ήταν συνδεδεμένες με έναν άντρα. Κάτω όμως από αυτή την κατάταξη υπάρχει ένας ρατσιστικά κλασσικός νόμος που θεωρεί ότι οι λευκές γυναίκες της μεσαίας και ανώτερης κοινωνικής τάξης, θέλουν και προγραμματίζουν πότε θα κάνουν παιδιά, ενώ οι γυναίκες από άλλες φυλές, κατώτερης κοινωνικής τάξης δεν έχουν αυτή την δυνατότητα.

Χωρίς αμφιβολία, έχω επωφεληθεί από αυτή την ιεραρχία. Πέρα από τις ασυνήθιστες καταστάσεις που περιλαμβάνουν την σύλληψη του γιού μου, τα νέα της εγκυμοσύνης μου γιορτάστηκαν επίσημα. Τα μέλη της οικογένειας και οι φίλοι μου τσίριζαν από τη χαρά τους, έκαναν πάρτυ για το μωρό και μου έλεγαν ότι δείχνω υπέροχη. Υπήρχε ένα κουτσομπολιό, λογικό εν μέρει γιατί δεν είχα πεί πολλά για τον πατέρα του παιδιού σε αυτούς που δεν ήταν στον άμεσο φιλικό κύκλο μου. Ο πρώην μου – για τον οποίο τα νέα ήταν και ξαφνικά αλλά σίγουρα όχι καλοδεχούμενα – και εγώ, προσπαθούσαμε να δούμε πως θα χειριστούμε την κατάσταση, και την σχέση που θα ήθελε να έχει με το γιό μου. Κανείς όμως ποτέ δεν αμφισβήτησε την εγκυρότητα της οικογένειας μου ή την αγάπη για τον γιό μου. Κανείς ποτέ δεν αμφισβήτησε την ικανότητα μου να γίνω εξαιρετική μητέρα. Μου λένε ότι ο γιός μου είναι τυχερός.

Το « μπράβο σου κορίτσι μου» ακούγεται λίγο ρηχό σε μένα. Παρόλο που μου δίνει δύναμη να χτίσω μια οικογένεια που μου δίνει τόσο μεγάλη χαρά, το να είμαι μόνη μαμά είναι δύσκολο. Ξυπνάω κάθε μέρα στις 5:00 το πρωί, και δεν μπορώ να πέσω για ύπνο πρίν τις 11:00 το βράδυ, σπάνια κάνω διάλλειμα στον ενδιάμεσο, και ακόμα και έτσι δεν μπορώ να τα προλάβω όλα. Έχω μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μου, τόσο έντονους που το είδωλο μου έχει αρχίσει να με ενοχλεί. Παρακαλάω να με βοηθήσει κάποιος με το να αφήσει ή να πάρει το παιδί από το σχολείο, να ετοιμάσει φαγητό  και αραιά και πού να βάλει ένα πλυντήριο.

Και όμως για ‘μένα είναι εύκολα. Πολλές μόνες μαμάδες μπορούν και κάνουν πράγματα πολύ πιο εντυπωσιακά από εμένα. Κάνουν παραπάνω από μία δουλειές, φροντίζουν διάφορα παιδιά, και έχουν να κάνουν με εργασιακούς χώρους που δεν δείχνουν κατανόηση, προσφέροντας εργασία που συνήθως δεν πληρώνεται και είναι υποτιμημένη.

Έχει έρθει η στιγμή να διαλύσουμε την ιεραρχία της μόνης μητρότητας – να σταματήσουμε να φωνάζουμε την διαφορετικότητα της οικογένειας μου από άλλες μόνες μαμάδες, όπως είναι και οι οικογένειες που αποτελούνται από δύο γονείς. Στο τέλος της ημέρας, κάνω κάτι που είναι απίστευτο αλλά και φυσιολογικό – μεγαλώνω ένα μικρό αγόρι τόσο γλυκό, παρατηρητικό, πεισματάρικο και όμορφο που μου κόβεται η ανάσα.

Κάθε νύχτα πρίν πέσω για ύπνο, ακουμπάει  το κεφάλι του στον ώμο μου για να ξαπλώσει, βάζει τα χέρια του στο λαιμό μου και μου λέει, « Σ΄αγαπώ μαμά», καταλαβαίνω ότι όλα είναι ακριβώς όπως θα έπρεπε. Εκεί η μικρή μας οικογένεια ολοκληρώνεται.

Έχει περάσει ήδη η ώρα που θα πρέπει να αναγνωρίσουμε κάθε οικογένεια με αυτό τον τρόπο.

Πηγή : https://www.thestar.com/