Σκότωσε το παιδί μου με το αμαξι του και έβαλα να τον βι@σουν

Μονίμως έτρεχε μεσα στα στενά με 100. Τον ξεραμε, τον φωνάζαμε γκαζοφονιά. Πολλές φορές του ειχαμε κανει παρατήρηση δεν ακουγε. Μια μερα που το παιδάκι μου πήγαινε σχολειο, 14 ήταν το πουλακι μου, ο γκαζοφονιάς έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου και του πήρε τη ζωη. Μαζι και τη δικη μου.

Το δικαστηριο τον άφησε ελεύθερο για να γινει το δικαστήριο σε 3 χρονια. Η ζωη μου δεν ειχε νοημα. Παραιτηθηκα, τα αφησα ολα απλήρωτα, έπαιρνα καθε μερα τους δρόμους και επινα.

Έχασα τον άντρα μου όταν έμεινα έγκυος στον γιο μας και τώρα έχανα ακομα μια φορά οτι πολυτιμότερο ειχα. Αυτή τη φορά όμως δεν θα το αφηνα ετσι. Θα έπαιρνα τον νομο στα χερια μου.

Απο τοτε αυτος εξαφανιστηκε απο τη γειτονιά. Εγώ όμως έβαλα ντετεκτιβ και εμαθα που εμενε.

Πούλησα το σπιτι μου και ξεκινησα μια σειρά απο πλαστικες επεμβάσεις. Δεν με γνώριζε ούτε η μανα που με γέννησε.

Μερικούς μήνες μετά, πήγα και τον βρήκα στην καινούρια του δουλειά, τάχα οτι ήθελα να μου φτιάξει το αυτοκίνητο (έπιασε δουλειά σε συνεργειο, τι ειρωνία).

Ήταν όλα μελετημένα, το φλερτ, οι ματιές όλα. Δεν με γνωρισε. Εγώ παγερή, τον κοιτούσα και δεν τον εβλεπα.

Μπροστά μου εβλεπα μονο τη μορφή του σπλάχνου μου.

Γρήγορα μου ζητησε να βγούμε για φαγητό και φυσικα δεχτηκα.

Εκεινο το βράδυ του ρίχτηκα εγω περισσότερο απ οτι εκεινος.

Όλα ηταν κανονισμενα.

Μετά το φαγητό πήγαμε για ποτό. Με άγγιζε και ήθελα να κανω εμετό. Ο σκοπός όμως αγιάζει τα μέσα. Κι έτσι εκανα υπομονή.

Δύο φιλαράκια πληρωμενα εννοειται, ντερέκια ως εκει πανω, μας περιμεναν στο ξενοδοχειο που τον πήγα τάχα για σ#ξ.

Με το που μπήκαμε στο δωμάτιο και τους ειδε, ο τρόμος που ζωγραφίστηκε στο προσωπο του, ηταν ιδιος με τον τρομο που μηνες σκεφτομουν οτι ενιωσε το παιδι μου, το μονακριβο μου, στη θεα του αυτοκινητου του, που του επαιρνε την αθωα ψυχουλα.

Τα ντερέκια τον έδεσαν και τον βιαζαν ολη νυχτα ενω εγω στην ακρη του δωματιου κοιτούσα κάπνιζα και χαμογελούσα.

Τον άφησαν το πρωι, εξευτελισμενο και ημιγυμνο, κατω απο μια γέφυρα.

Την αλλη μερα ειπαν πως πήδηξε γιατι δεν αντεχε τις τυψεις.

Ποιες τυψεις; Νιώθουν τα τομάρια τυψεις; Που ηταν τοσους μηνες να πεσει απο τις τυψεις του;

Κανεις δεν εμαθε τιποτα.

Η ψυχη μου ηρεμησε και του παιδιου μου.

Ζω στο εξωτερικο, δεν θελω να γυρισω ποτέ πια στην παλιά μου ζωη.

Καθε μερα ειναι μια μερα πιο κοντά στο να ανταμώσω τον γιο μου.

Κοιμήσου ησυχα τωρα γιε μου.

Ο φονιάς σου τιμωρήθηκε….

Προσοχή: Το παραπάνω κειμενο ειναι προιον μυθοπλασίας. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις ειναι συμπτωματική