Έμεινα έγκυος εκτός γάμου και με εγκατέλειψαν όλοι. Σκέφτηκα να σκοτώσω το μωρό | Η ιστορία της Ζωής

Παρακολουθώ όλες αυτές τις μέρες την ιστορία των νεκρών παιδιών στην Πάτρα. Βλέπω αντιδράσεις, δηλώσεις, μια κοινωνία σε παράνοια.

Δεν ξεπλένω δολοφόνους, δεν θα πω ότι δεν το εκανε, δεν θα πω ότι δεν βασάνισε τα παιδιά της, δεν θα πω να μην τιμωρηθεί. Αναρωτιέμαι όμως: Ποιος ήταν δίπλα σε αυτή τη γυναίκα και τί ποινικές ευθύνες θα αντιμετωπίσουν επίσης όσοι δεν ήταν;

Τα παιδιά δεν ανήκουν μόνο στη μάνα. Ανήκουν και στον πατέρα και στις γιαγιάδες, στην ευρύτερη οικογένεια και στην κοινωνία.

Που ακριβώς ήταν όλοι αυτοί που φώναζαν έξω από το σπίτι της φόνισσας και τραβούσαν φωτογραφίες με τα κινητά τους όταν τα παιδάκια υπέφεραν; Όταν άκουγαν τις φωνές τους να εκλιπαρούν σε βοήθεια;

Με λένε Ζωή και έμεινα έγκυος στα 17 μου από έναν συμμαθητή μου, που είχαμε σχέση.

Όταν το έμαθε φυσικά εξαφανίστηκε και εννοείται η μαμά του μας απείλησε πως αν τους ξαναενοχλήσουμε θα μας πάνε στα δικαστήρια για εξαπάτηση. Οι γονείς μου δεν με στήριξαν, φώναζαν έβριζαν με πίεσαν να κάνω έκτρωση. Εγώ δεν ήξερα καν τότε τί είναι η έκτρωση, καλά καλά δεν ήξερα τί είναι σεξ. Θα μου πεις πως έμεινες έγκυος; Εννοείται ήταν λάθος μου που δεν πήρα προφυλάξεις. Γι’ αυτό και αποφάσισα να αναλάβω την ευθύνη μου ακόμα και ως ανήλικη.

Οι γονείς μου όταν ειδαν πια ότι εγώ δεν θα το έριχνα με πέταξαν από το σπίτι. Όπως το διαβάζετε ακριβώς. Βρήκα μια μέρα τα πράγματά μου στον δρόμο.

Πήρα μια αγαπημένη θεία και πήγα να μείνω μαζί της έξω από την Αθήνα. Το σχολείο το σταμάτησα αναγκαστικά και δυστυχώς δεν το τελείωσα ποτέ.

Ακόμα και όταν γέννησα έβλεπα ευτυχισμένα ζευγάρια και παππούδες γελαστούς να μπαινοβγαίνουν στα δωμάτια να αγκαλιάζουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους και για’ μένα κανείς.

“Είμαστε μόνο οι δυο μας” ψιθύρισα στην μπέμπα. Κάθε μέρα έκλαιγα. Η πιο όμορφη στιγμή στη ζωή μιας γυναίκας για μένα ήταν μαύρη.

Γυρίσαμε στο σπίτι της θείας μου. Το πρώτο τρίμηνο δεν ήθελα ούτε το μωρό να βλέπω. Πίστευα πως αυτό έφταιγε για όλα όσα μου συνέβαιναν. Τον φίλο μου που με άφησε, τους γονείς που με πέταξαν, το σχολείο που δεν κατάφερα να τελειώσω, την ανεμελιά που είχα χάσει.

Πολλά βράδια στάθηκα πάνω από την κούνια της και πλησίασα το χέρι μου στο στόμα της αλλά τελευταία στιγμή, έκανα πίσω.

Πολλά βράδια όπως την είχα αγκαλιά έπαιρνα το μαξιλάρι το έσφιγγα και σκεφτόμουν πώς θα ήταν αν….., αν θα άλλαζε η ζωή μου ξανά προς το καλύτερο, αν θα έπαιρνα πίσω όσα είχα χάσει.

Επί ένα τρίμηνο, σκεφτόμουν έντονα να κάνω κακό στην κόρη μου και τελευταία στιγμή το έπαιρνα πίσω. Δεν ξέρω ποιος με κράτησε.

Πήγα σε ψυχολόγο και σιγά σιγά βγήκα από τον λάκκο που έσκαβα μόνη με τα χέρια μου και με τη βοήθεια της θείας μου.

Η Ρούλα δεν είχε θεία. Δεν είχε βοήθεια. Δεν είχε κανέναν.

Δεν τη δικαιολογώ, δεν σκοτώνεις τα παιδιά σου επειδή δεν βρέθηκε ένας να σου απλώσει το χέρι.

Αλλά κι αυτός που δεν σου άπλωσε το χέρι, τα σκότωσε μαζί μ’ εσένα.

Εμένα σήμερα η κοπέλα μου είναι 17. Όσο ήμουν εγώ όταν τη γέννησα. Και λέω ευτυχώς που δεν της έκανα κακό τότε.

Φταίει η Ρούλα. Φταίνε και οι Ρούλοι…..

Ζωή