Σε εσένα ανύπαρκτε σύντροφε, πατέρα των παιδιών μου. Σε λυπάμαι και σε συγχωρώ

Σε εσένα.
Σε εσένα ανύπαρκτε σύντροφε, πατέρα των παιδιών μου.
Σε εσένα που εμπιστεύτηκα τα όνειρα και τις προσδοκίες για το μέλλον. Το μέλλον που ήθελα να έχουμε σαν οικογένεια, σαν ζευγάρι, σαν γονείς. Ονειρευόμουν Σάββατα πλάι στη θάλασσα να χτίζουμε κάστρα και να μαθαινεις τον γιο μας να ψαρεύει. Κυριακές να παίζουμε μπάλα ολοι μαζι, να του μαθαίνεις να σκαρφαλώνει σε ενα δέντρο και να θαυμάζει την θέα.

Βράδια που να βλεπαμε όλοι μαζί μια ταινια τρώγοντας ποπ κορν. Όνειρα ομως.
Έμαθα στο γιο μας να κάνει ποδήλατο χωρις βοηθητικές, να δένει τα κορδόνια του, να φτιάχνει το μαλλί ακομα και πως να προσεγγίζει κορίτσια που του αρέσουν.
Εσυ ήσουν απών. Δεν ήσουν απλά απών απο τη δική μου ζωη, ήσουν και απο τα παιδιά μας.
Και τωρα που τα παιδια μεγάλωσαν, αλλα μεγάλωσες και εσυ οποτε δεν περνάει τοσο η μπογιά σου, θυμήθηκες οτι καπου υπάρχει μια γυναίκα και παιδιά που κάποτε σου ανήκαν.
Ακριβώς…κάποτε.

Σε ενοχλεί που πλέον δεν περιμένω τη βοήθεια σου αλλα έτσι με έμαθες, οτι μπορω μόνη μου και ναι ειχες δίκιο.
Σε ενοχλεί που τα παιδιά δε ρωτούν την γνώμη σου ουτε αποζητούν την επιβράβευση σου.

Λυπάμαι αλλα εσύ έλεγες : παράτα με είμαι κουρασμένος, όταν κάποιο απο το παιδί σου έδειχνε το άριστα του.
Για εσένα λοιπόν που δε πίστεψες σε εμένα, που με ειχες δεδομένη και κατα κάποιο τρόπο υποχείριο σου γιατί εσυ δούλευες και εγω απλά το εξυνα.
Σε ευχαριστώ γιατί με έμαθες οτι ολα τα μπορώ. Σε ευχαριστώ γιατί με καθε προσβολή σου γινόμουν καλυτερη.
Πλέον έχω παιδιά που με λατρεύουν, με ακούν, με νοιάζονται, μοιραζόμαστε μαζι προβληματισμούς, γιατι έχουν μαθει τον διάλογο και οχι τις προσταγές.
Τα χαστούκια που μου έχεις δώσει στα χρωστάει η ζωή και απο οτι μαθαινω αρχίζει να στα επιστρέφει.
Λυπάμαι όμως που είσαι μόνος, χωρίς κανέναν να σε παρηγόρησει και φταις εσυ για αυτο, γιατι ποτε δεν εκανες αληθινες σχέσεις, μόνο σχέσεις συμφέροντος.

Σε λυπάμαι και σε ευχαριστώ!

Χαρά