Σε αυτή την οικογενειακή φωτογραφία, κανείς δεν καταλαβαίνει ότι υπάρχει κακοποίηση

Η ενδοοικογενειακή βία δεν είναι πάντα όπως νομίζεις. Άκου την ιστορία που έχω να σου πω και θα καταλάβεις.

H φωτογραφία αυτή με τον πρώην σύζυγό μου τραβήχτηκε την Πρωτοχρονιά του 2013. Εκείνο το πρωί σηκωθήκαμε νωρίς για να ανοίξουμε τα δώρα που είχε φέρει ο Άγιος Βασίλης μαζί με το γιο μας, που ήταν μόλις λίγων μηνών και την κόρη μας που ήταν δύο ετών. Θυμάμαι ότι το σπίτι μύριζε πολύ όμορφα από τα γλυκά που είχα φτιάξει και τα παιδιά ήταν ενθουσιασμένα. Είχαμε ανάψει το τζάκι αλλά η διάθεση εκείνου του πρωινού άλλαξε γρήγορα… Όλο αυτό ξεκίνησε ως μία φυσιολογική και φαινομενικά ευτυχισμένη οικογενειακή στιγμή αλλά γρήγορα μετατράπηκε σε έναν εφιάλτη από τον οποίο δεν μπορούσα να ξυπνήσω.

Όπως αμέτρητες άλλες φορές κατά τη διάρκεια του γάμου μας, έτσι και εκείνο το πρωί θύμωσε μαζί μου πριν ανοίξουμε τα δώρα. Δεν θυμάμαι το λόγο. Ποτέ δεν κατάλαβα τι έκανα για να αξίζω τέτοια οργή. Ήξερα μόνο ότι ποτέ δεν ήμουν αρκετά καλή για εκείνον. Συνέχεια μου έλεγε ότι δεν άξιζα το σεβασμό ή την εκτίμησή του, ότι είμαι μία άχρηστη που δεν μπορούσε ούτε το σπίτι μας να κρατήσει καθαρό, ότι είμαι η χειρότερη μαγείρισσα και ότι είμαι μία χοντρή, τεμπέλα, αμόρφωτη, κακόμοιρη γυναίκα. Το σώμα μου, το οποίο είχε αλλάξει πάρα πολύ μετά από δύο απανωτές εγκυμοσύνες σε δύο χρόνια δεν ήταν πλέον ελκυστικό και αυτό φρόντιζε να μου το θυμίζει σε κάθε ευκαιρία. Όλο μου έλεγε ότι έπρεπε να αισθάνομαι τυχερή που έχω έναν άντρα σαν και αυτόν και ότι χάρη μου έκανε αφού δεν θα βρισκόταν άλλο κορόιδο να με ανεχτεί.

Εκείνο το Χριστουγεννιάτικο πρωινό κρατούσα το γιο μου στην αγκαλιά μου όταν με χαστούκισε στο πρόσωπο με όλη του τη δύναμη. Από το χτύπημα τα γυαλιά που φορούσα έσπασαν και έφυγαν από το πρόσωπό μου. Θυμάμαι να βλέπω κυριολεκτικά αστεράκια μετά το χαστούκι του όπως γίνεται στα κινούμενα σχέδια μόνο που δεν ήταν αστείο. Γέμισα μώλωπες και η περιοχή γύρω από το μάτι μου πρήστηκε.

Περπατούσε νευρικά εκτοξεύοντας παράλογες απειλές και σπάζοντας πράγματα που μου ανήκαν. Πέταξε το δώρο που του είχα φτιάξει για τα Χριστούγεννα βρίζοντας και κοροϊδεύοντάς με. Έσπασε ένα γυάλινο κερί και με τη γροθιά του άνοιξε μία τρύπα στον τοίχο της κουζίνας, την οποία κάλυψα με ένα κάδρο. Τα παιδιά μου ούρλιαζαν και έκλαιγαν. Θυμάμαι ακόμα τα τρομαγμένα μάτια της κόρης μου καθώς πιπίλαγε τον αντίχειρά της σε μία γωνία και θυμάμαι την καρδιά μου να σπάει. Δεν της άξιζε να δει το μπαμπά της που αγαπούσε τόσο, έτσι. Του ζήτησα να σταματήσει, να σκεφτεί τα παιδιά, του θύμισα ότι ήταν χρονιάρες μέρες, αλλά τίποτα. Όταν η οργή του τον κυρίευε το μόνο που έβλεπες στα μάτια του ήταν το κενό. Τα μάτια του γίνονταν σαν γυάλινα και ό, τι και να του έλεγα ήξερα ότι δεν μπορούσα να τον ηρεμήσω.

Το μόνο πράγμα που ήξερα ότι μπορούσα να κάνω ήταν να κατεβάσω το κεφάλι και να απομακρυνθώ. Δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε. Πήρα τα παιδιά και τα έβαλα στο αυτοκίνητο. Κλαίγαμε και οι τρεις υστερικά καθώς οδηγούσα μέχρι το σπίτι των γονιών μου μία ώρα μακριά. Όταν φτάσαμε, δεν μπορούσα να μπω στο σπίτι και να τους πω τι είχε συμβεί. Υποθέτω πως δεν ήμουν έτοιμη. Ήθελα απεγνωσμένα να σώσω την οικογένειά μου. Ήξερα πως αν αποκάλυπτα το μυστικό μου η οικογένειά μου θα γινόταν υπερπροστατευτική απέναντι σε εμένα και τα παιδιά και τίποτα δεν θα ήταν ποτέ ξανά το ίδιο. Αν τους έλεγα τι συμβαίνει δεν θα υπήρχε επιστροφή.

Εκείνη την εποχή δεν μπορούσα να αντέξω τη σκέψη ενός αποτυχημένου γάμου. Το μόνο που ήθελα περισσότερο στον κόσμο ήταν μία οικογένεια, να είμαι σύζυγος και μητέρα. Δεν είναι και οι πιο φιλόδοξοι στόχοι αλλά αυτό ήθελα. Δεν ήθελα να τα παρατήσω ακόμα. Πίστευα πως ο άντρας μου ήταν ένας άνθρωπος που χρειαζόταν τη βοήθειά μου και ότι αν προσπαθούσα σκληρά θα γινόταν καλύτερος. Ήθελα να πιστέψω στο καλό που είδα σε εκείνον όταν τον γνώρισα.

Κοιτάζοντας το παρελθόν καταλαβαίνω πόσο γελοίο ήταν αυτό που ήθελα να κάνω, να τον προστατέψω δηλαδή από την κακή κριτική των γύρω μας τη στιγμή που αδιαφορούσε για μένα και τα παιδιά μας. Αυτό είναι και το πιο δύσκολο πράγμα σε μία καταχρηστική σχέση. Η κακοποίηση δεν είναι μόνο σωματική ή ψυχολογική. Αλλάζει ολοκληρωτικά τον τρόπο σκέψης του θύματος και το αναγκάζει να αμφιβάλλει για τον εαυτό του, να κατηγορεί τον εαυτό του και να ισορροπεί σε ένα τεντωμένο σκοινί προσπαθώντας απεγνωσμένα να αποφύγει ένα ακόμα επεισόδιο. Δεν έβλεπα καθαρά και αμφισβητούσα την ίδια μου τη λογική. Εκείνη την εποχή πίστευα ότι άξιζα κάθε ξέσπασμά του γιατί αυτό μου έλεγε καθημερινά. Όταν το άτομο που είχε υποσχεθεί να σε αγαπάει και να σε προστατεύει σου λέει καθημερινά ότι είσαι αδύναμη, ηλίθια και άχρηστη από ένα σημείο και μετά αρχίζεις να πιστεύεις ότι αυτή είναι η αλήθεια. Πίστευα ότι ήμουν ένα τίποτα, ότι δεν άξιζα την καλοσύνη ή την αγάπη κανενός.

Αντί να ζητήσω βοήθεια από την οικογένειά μου εκείνο το πρωί της Πρωτοχρονιάς επέστρεψα σπίτι μου με τα παιδιά μου. Μου ζήτησε συγγνώμη και εγώ τον συγχώρεσα, το ίδιο δηλαδή μοτίβο μετά από κάθε περιστατικό. Είχαμε συνηθίσει σε αυτή τη ρουτίνα. Μετά από κάθε ξέσπασμά του μετάνιωνε και υποσχόταν ότι θα αλλάξει. Έλεγε όλα αυτά που έπρεπε να πει για να τον πιστέψω: μου θύμιζε πώς ήταν στην αρχή της σχέσης μας – αστείος, στοργικός κ.α. – και υποσχόταν να ξαναγίνει έτσι, το άτομο δηλαδή που παντρεύτηκα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχε αλλάξει, αλλά οι τοξικοί σύντροφοι δεν αλλάζουν, απλά σταματούν να προσποιούνται. Ήταν έτσι από πριν αλλά δεν το έβλεπα. Πλέον είχαν πέσει οι μάσκες.

Εκείνο το βράδυ επιστρέψαμε και οι τέσσερις στο σπίτι των γονιών μου για να γιορτάσουμε όλοι μαζί. Έβαλα make-up για να καλύψω τους μώλωπες στο πρόσωπό μου και φέρθηκα σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Χαμογελούσα σε όλες τις φωτογραφίες που τραβήξαμε εκείνο το βράδυ και ανέβασα μερικές χαριτωμένες οικογενειακές στιγμές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κανείς δεν είχε ιδέα τι συνέβαινε πραγματικά. Κανείς δεν ήξερε πως ένιωθα εκείνο το βράδυ. Κανείς δεν ήξερε πως έβαλα τα κλάματα όταν όλοι έπεσαν για ύπνο. Ένιωθα παγιδευμένη και φοβόμουν για τα παιδιά μου και τον εαυτό μου. Δεν θυμάμαι να ένιωσα ποτέ τέτοια απόγνωση. Αισθανόμουν μόνη, μικρή και αδύναμη. Εκείνες τις γιορτές δεν πρόκειται να τις ξεχάσω ποτέ.

Χρειάστηκαν άλλα δυόμισι χρόνια για να νιώσω αρκετά δυνατή και να φύγω για πάντα. Εάν δεν έχετε βρεθεί στη θέση μου δεν μπορείτε να καταλάβετε πως είναι. Καθημερινά διαβάζω και ακούω απίστευτη κριτική για τις μητέρες που βρίσκονται σε τέτοιες καταστάσεις. «Γιατί κάθονται και δεν φεύγουν;». Αυτό λένε όλοι λες και είναι το πιο απλό πράγμα του κόσμου. Δεν είναι. Στην πραγματικότητα κάθε γυναίκα κάνει κατά μέσο όρο επτά απόπειρες πριν αποχωρήσει οριστικά. Ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά όταν βρίσκεται σε μία τέτοια κατάσταση.

Υπήρξαν τόσα πολλά τρομερά περιστατικά για τα οποία θα μπορούσα να γράψω. Κάποια ήταν ακόμη χειρότερα από αυτό που σας περιέγραψα. Συνήθιζα να λέω ψέματα για το πώς τραυματίστηκα. Χτυπημένα χείλη; Έσκυψε το μωρό απότομα και με χτύπησε. Μώλωπες στα πόδια; Γλίστρησα στο μπάνιο. Έζησα τη ζωή μου πίσω από μία ομίχλη φόβου γνωρίζοντας πόσο απρόβλεπτες ήταν οι διαθέσεις του. Με έπνιγε, με χαστούκιζε, με χτυπούσε ενώ οδηγούσα, με έσπρωχνε και με πέταγε στο πάτωμα ακόμα και όταν ήμουν έγκυος. Μερικές φορές προσπαθούσα να αντισταθώ, κάποιες άλλες όμως δεχόμουν τη μοίρα μου και απλά περίμενα να τελειώσει. Ήταν ένα κεφάλι ψηλότερος από μένα και 30 κιλά πιο βαρύς.

Ο χειρότερος τραυματισμός που θυμάμαι ήταν ένα πρωί όταν με έσπρωξε με όλη του τη δύναμη και χτύπησα την πλάτη μου στη γωνία. Έκανα μία τεράστια μελανιά στο πάνω μέρος της πλάτης που με πονούσε για πολλές εβδομάδες. Με έριξε στο έδαφος και άρχισε να με κλωτσάει παρόλο που προσπαθούσα να προστατευτώ. Πήγα τα παιδιά στο παιδικό σταθμό, πήρα τηλέφωνο στη δουλειά μου ότι ήμουν άρρωστη και ότι δεν θα πάω και πήγα στο σπίτι της καλύτερης μου φίλης. Μόλις με είδε έβαλε τα κλάματα. Μου είπε ότι ανησυχεί για την ασφάλειά μου, ότι φοβάται για όλα αυτά που συμβαίνουν και με παρακάλεσε να φύγω. Μου είπε επίσης ότι θα μπορούσε να με είχε σκοτώσει αν η γωνία με είχε βρει στο λαιμό ή το κεφάλι. Είχε δίκιο, το ήξερα.

Η μέρα που πήρα τα παιδιά και φύγαμε δεν άργησε να έρθει. Ήταν μία ηλιόλουστη καλοκαιρινή μέρα του Αυγούστου του 2016. Μπήκε στο μπάνιο την ώρα που έκανα ντουζ σπάζοντας την πόρτα. Μου φώναζε έχοντας κολλημένο το πρόσωπό του στο δικό μου και με αποκαλούσε τρελή, ηλίθια και πολλά άλλα. Όταν βγήκα από το μπάνιο μου πέταξε μία καρέκλα γραφείου ανοίγοντας μία ακόμα τρύπα στον τοίχο. Τότε τα παιδιά ήταν τριών και πέντε ετών. Θυμάμαι να στέκομαι όρθια έχοντας τυλιγμένη γύρω μου μόνο μία πετσέτα και τα παιδιά να ουρλιάζουν παρακαλώντας το μπαμπά τους να σταματήσει. Θυμάμαι να βλέπω τα αθώα τους πρόσωπα και τα μάτια τους γεμάτα φόβο. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι δεν πήγαινε άλλο. Ήξερα ότι δεν θα σταματούσε ποτέ και ότι ίσως κάποτε με σκότωνε μπροστά στα παιδιά μας αν έμενα περισσότερο.

Έχουμε χωρίσει εδώ και αρκετό καιρό αλλά υπάρχουν πληγές που κουβαλάω και που ξέρω ότι δεν θα επουλωθούν ποτέ. Δεν θα γίνω ποτέ ξανά εκείνη που ήμουν. Ξαναπαντρεύτηκα. Ο νέος μου σύζυγος είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Είναι πάντα ήρεμος κάτι που πολλές φορές με κάνει να πανικοβάλλομαι και να αναρωτιέμαι αν έκανα κάτι λάθος και σύντομα μέσα από την ηρεμία αυτή ξεσπάσει η οργή του.

Οι πληγές πρόσφατα ξανάνοιξαν όταν οι χειρότεροι φόβοι μου επαληθεύτηκαν: η κακοποίηση και η βίαιη συμπεριφορά δεν σταμάτησαν ποτέ. Συνεχίζει τα ίδια μόνο που τώρα θύμα του είναι η νέα φίλη του. Το χειρότερο απ’ όλα; Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν έμαθα ότι χτύπησε άσχημα την 8χρονη κόρη μου όταν μπήκε στη μέση για να μη χτυπήσει ο πατέρας της τη νέα του σύντροφο και εκείνος της είπε να κρατήσει κρυφά όσα έγιναν. Φυσικά η κόρη μου είναι καλά τώρα αλλά προφανώς αυτό που συνέβη επηρέασε άσχημα και εκείνη και τον αδερφό της που ήταν επίσης παρών.

Έχω πάρει όλα τα μέτρα που μπορώ για να κρατήσω τα παιδιά μου ασφαλή και δεν θα αφήσω ούτε μία πέτρα που να μη σηκώσω προκειμένου να τα προστατέψω ανεξάρτητα από το κόστος. Δεν θα το επιτρέψω να μας πληγώσει ξανά και θα φτάσω μέχρι την άκρη του κόσμου αν χρειαστεί. Ήταν μεγάλο λάθος που τον άφησα να έχει πρόσβαση στα παιδιά μετά το διαζύγιό μας. Πίστευα πως δεν θα τα πλήγωνε. Νόμιζα ότι είχε μάθει από τα λάθη του κι όμως τέτοιου είδους άνθρωποι δεν είναι ικανοί να προβληματιστούν ή να αλλάξουν χωρίς εντατική επαγγελματική βοήθεια. Δυστυχώς δεν βλέπουν το πρόβλημα στη συμπεριφορά τους γι’ αυτό και πιστεύουν πως δεν χρειάζονται βοήθεια.

Είμαι θυμωμένη που τα παιδιά μου αναγκάστηκαν να υποστούν όλη αυτή την αθλιότητα. Πιο πολύ είμαι θυμωμένη με τον εαυτό μου γιατί δεν το εμπόδισα. Πονάω για τα παιδιά μου που είναι τόσο μπερδεμένα και που έχουν περάσει τόσα πολλά στη σύντομη ζωή τους. Μου λείπει το ανέμελο, το έξω καρδιά άτομο που ήμουν πριν συμβεί κάτι τέτοιο, πριν χάσω την ψυχή μου και μείνω ένα άδειο καβούκι.

Μερικές φορές αναρωτιέμαι πώς ένα άτομο μπορεί να γίνει τόσο σκληρό, καταστροφικό και εγωιστικό. Μερικές φορές θυμώνω γιατί δεν θα πληρώσει ποτέ για το κακό που μας έκανε. Ακόμα και μέχρι σήμερα  αρνείται το οτιδήποτε.

Μερικές φορές αναρωτιέμαι γιατί η ζωή πρέπει να είναι τόσο επώδυνη.

Κατά πάσα πιθανότητα πολλές από εσάς που διαβάζετε αυτή τη στιγμή την ιστορία μου βρίσκεστε σε παρόμοιες επικίνδυνες καταστάσεις. Χρειάζεστε βοήθεια κάτι που σας παρακαλώ να αναζητήσετε πριν να είναι πολύ αργά. Μιλήστε, υπάρχουν άνθρωποι που θα σας βοηθήσουν. Μιλήστε στην οικογένεια, σε κάποια φίλη σας, στην αστυνομία. Κανείς δεν μπορεί να ζει με το φόβο.

Ο λόγος που μοιράζομαι την ιστορία μου μαζί σας δεν είναι για να κερδίσω τη λύπηση, τη συμπάθεια ή την προσοχή σας. Σας τα λέω όλα αυτά γιατί έτσι ήταν η ζωή μου. Αυτή ήταν η αλήθεια μου. Το θέμα αυτό πρέπει να συζητηθεί με αφοπλιστική ειλικρίνεια. Η κακοποίηση είναι κάτι που συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες σε όλο τον κόσμο και κάτι πρέπει να γίνει. Πρέπει να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τα σημάδια. Δεν ξέρω ποια είναι η λύση, σίγουρα όμως δεν είναι να το αγνοούμε ή να προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχει. Αν έμαθα κάτι είναι ότι πρέπει να χρησιμοποιώ τη φωνή μου για να μιλάω και για να προστατεύσω τα παιδιά μου ακόμα και αν αυτό κάνει κάποιους ανθρώπους να αισθάνονται άβολα. Υπάρχουν τόσα πολλά ευάλωτα άτομα εκεί έξω που χρειάζονται κάποιον να γίνει η φωνή τους και όχι να τα κρίνουμε, να τα ντροπιάζουμε αλλά να τα αγαπάμε, να τα στηρίζουμε και να τα βοηθήσουμε να πιστέψουν ξανά στην αξία τους.

Η ενδοοικογενειακή βία δεν είναι πάντα όπως νομίζετε γιατί πολύ απλά δεν είναι πάντα εμφανής. Σπάνια μπορεί κάποιος να καταλάβει ότι υπάρχει κακοποίηση μέσα από μία φωτογραφία. Μερικές φορές είναι ένα φοβερό μυστικό που κρύβεται πίσω από ένα χαμόγελο. Δεν ντρέπομαι για ό, τι συνέβη. Το παρελθόν μου δεν με καθορίζει. Ήμουν θύμα για μεγάλο χρονικό διάστημα αλλά σήμερα είμαι επιζήσασα όπως και τα παιδιά μου. Αυτές οι φρικτές εμπειρίες δεν ήταν δικό μου λάθος και ιστορίες όπως η δική μου πρέπει να ακουστούν. Κανείς δεν αξίζει να κακοποιείται.

Πηγή: scarymommy.com