Πρώτη νύχτα μακριά από τον γιο μου…

Την πρώτη νύχτα που πέρασα μακριά από τον γιο μου, ήμουν βέβαιη ότι δεν θα κοιμηθώ. Είχε φύγει με τον πατέρα του μόλις πρίν από λίγες ώρες, ήταν λιγότερο από 10 χλμ. μακριά αλλά και πάλι θα έμενα ξύπνια κλαίγοντας.

Οι επόμενες 48 ώρες ήταν δικές μου. Ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο χωρίς παραμύθια και μπάνιο πριν τον ύπνο. Ήμουν ελεύθερη. Αλλά έτσι όπως καθόμουν στην καρέκλα και έβλεπα τηλεόραση, ουσιαστικά δεν έβλεπα. Απλά κοίταζα την οθόνη και ένιωθα παγιδευμένη. Σκεφτόμουν ότι το παιδί μας ήταν ότι είχε απομείνει από την αγάπη μας αλλά και μια καθημερινή υπενθύμιση ότι αποτύχαμε στον γάμο μας. Η ανάγκη μου να πετύχω σαν μητέρα ήταν πιο έντονη από ποτέ.

Το επόμενο πρωί ξύπνησα με την απορία αν του έλειπα κι εγώ. “Οι μαμάδες δεν πρέπει να είναι μακριά από τα παιδιά τους. Είναι αφύσικο” σκεφτόμουν καθώς έκανα μπάνιο κι έκλαιγα. Περπάτησα πάνω-κάτω στο άδειο σπίτι, μαζεύοντας παιχνίδια με το ένα χέρι και κρατώντας το κινητό μου με το άλλο. Ήθελα απελπισμένα να του τηλεφωνήσω ή να στείλω ένα γρήγορο μήνυμα να δω τι κάνει αλλά δεν ήθελα να διακόψω τον χρόνο που είχε με τον πατέρα του.

Το ήθελα δηλαδή αλλά δεν θα το έκανα. Ήταν ο χρόνος του πατέρα του.  Αυτό είχαμε συμφωνήσει όταν χωρίζαμε και μοιράζαμε τις διακοπές μας με το παιδί για τις επόμενες 2 δεκαετίες. Στα χαρτιά, αυτή η εναλλαγή φαινόταν δίκαιη αλλά όταν άρχισε να εφαρμόζεται, ο χωρισμός ήταν πνιγηρός και ο αποχωρισμός με το παιδί μου, περισσότερο.

36 ώρες είχαν περάσει που είχε φύγει από το σπίτι. Έβγαλα από το ψυγείο λίγα μακαρόνια που είχαν μείνει από χτες, για να ετοιμάσω να φάω, όταν μια φωτογραφία ήρθε στο κινητό μου. Ήταν ο γιος μου, σε μια κούνια, στο πάρκο που βρίσκεται μόλις ένα τετράγωνο μακριά. Έκλεισα τον φούρνο, έβαλα τις μπότες μου και κατέβηκα τρέχοντας τις σκάλες.

Τους είδα από μακριά να κυνηγάνε ο ένας τον άλλο και να γελάνε. Όταν ο μικρός κλαψούρισε “Πεινάω, πεινάω,”ένα κομμένο μήλο έκανε την εμφάνιση του μες από μια τσάντα που είχε φέρει ο μπαμπάς του. Είδα τον γιο μου να τρώει καθισμένος στα πόδια του πατέρα του και έδειχνε ευτυχισμένος. Ήταν ασφαλής και μια χαρά χωρίς εμένα.

Ποτέ δεν αμφισβήτησα την ικανότητα του πρώην άντρα μου να φροντίσει τον γιο μας. Αν ήταν τόσο καλός σύζυγος, όσο και πατέρας ο γάμος μας δεν θα είχε τελειώσει. Δεν ανησυχούσα για εκείνον, τουλάχιστον όχι όσο ανησυχούσα για εμένα..Διακριτικά, έφυγα από το πάρκο και γύρισα σπίτι χωρίς να με δουν…

Όταν ο γιος μου γύρισε το επόμενο πρωί, τα χεράκια του τυλίχτηκαν γύρω από τα γόνατα μου ενώ μου μιλούσε ενθουσιασμένος για το τι είχε δει και τι είχε κάνει.

“Ήταν ωραίο το διάλειμμα σου;” ρώτησε ο πρώην άντρας μου.
“Ναι, ξέδωσα” του είπα γελώντας.
“Αλήθεια;” με ρώτησε δύσπιστος.
“Όχι. Το μόνο που έκανα ήταν να τον σκέφτομαι” παραδέχτηκα.
“Και σ’ εκείνον έλειψες. Και δεν είναι κακό να έχεις τον χρόνο να σου λείπει κάποιος” είπε σκύβοντας για μια αποχαιρετιστήρια αγκαλιά.

Όταν έκλεισε η πόρτα, δεν πρόσεξε καν ότι ο πατέρας του έφευγε και με έσυρε στο σαλόνι απαιτώντας να του διαβάσω παραμύθια.
“Όλα τα βιβλία!” φώναξε βάζοντας τα σε μια στοίβα πάνω στον καναπέ.

“Την επόμενη φορά,” φώναξε από το χολ “να έρθεις κι εσύ μαζί μας στο πάρκο.”

“Ευχαριστώ,” του είπα.

“Μπορείς και να κάτσεις μαζί μας” είπε κλείνοντας την πόρτα πίσω του.

Ίσως την επόμενη φορά να το έκανα.

Πηγή: http://parenting.blogs.nytimes.com

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Άφησε το σχόλιό σου, στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!