Πάλεψε και κατάφερε μετά από 20 χρόνια να ξεφύγει από το βίαιο σύζυγο της. Αυτή είναι η ιστορία της (photos)

Η Sunthari Subramaniam σε αντίθεση με τα περισσότερα θύματα ενδοοικογενειακής βίας θέλησε να μοιραστεί με όλους την ιστορία της μαζί με φωτογραφικό υλικό χωρίς να κρυφτεί πίσω από κάποιο ψευδώνυμο.

Είναι μία επιζήσασα. Είναι μία δυνατή και θαρραλέα μαχήτρια. Στα 20 χρόνια που παρέμεινε παντρεμένη πέρασε πολλά εξαιτίας του συζύγου της. Την ξυλοκοπούσε, την απειλούσε, την παρακολουθούσε όπου κι αν πήγαινε, αλλά η Sunthari βρήκε τον τρόπο και ξέφυγε… 

Σκοπός της είναι να αποδείξει και σε άλλα θύματα ενδοοικογενειακής βίας ότι αυτό που βιώνουν δεν είναι κάτι μόνιμο και χωρίς διέξοδο. Θέλει δύναμη και θέληση για να μπορέσουν να φύγουν οριστικά.

«Δεν είμαι απλά μία γυναίκα που σώθηκε και επέζησε. Είμαι πολεμίστρια με όλη τη σημασία της λέξης. Πλέον είμαι καλά και θέλω να μοιραστώ την ιστορία μου με όλους και πιο πολύ με άλλες γυναίκες που πέφτουν καθημερινά θύματα ενδοοικογενειακής βίας. Ανεξαρτήτως του αν είναι έτοιμες να κάνουν το επόμενο βήμα ή όχι, πρέπει να μάθουν. Άλλες γυναίκες μπορούν και αποχωρούν από την πρώτη φορά που ο σύζυγός τους δείχνει σημάδια βίαιης συμπεριφοράς, για άλλες γυναίκες όμως το «φεύγω» μπορεί να κρατήσει χρόνια. Θέλω όλες οι γυναίκες να γνωρίζουν ότι είναι δυνατές και ότι η κακοποίηση δεν είναι δικό τους λάθος», είπε η 45χρονη μητέρα δύο παιδιών.

Είναι γυναίκες όπως η Sunthari, που η εκστρατεία των Ηνωμένων Εθνών «16 ημέρες Ακτιβισμού κατά της Βίας των Γυναικών» στοχεύει να τιμήσει και να ενισχύσει.

Ο τίτλος της φετινής εκστρατείας είναι #HearMeToo και αποτελεί μία έκκληση προς την κοινωνία να ακούει και να πιστεύει τους επιζώντες τέτοιων καταστάσεων και όχι να σιωπά.

Σύμφωνα με τον ΟΗΕ «είναι καιρός να αναλάβουμε δράση για να τερματίσουμε τη βία κατά των γυναικών σε όλο τον κόσμο».

Η καμπάνια αυτή των Ηνωμένων Εθνών θα διαρκέσει 16 ημέρες (από τις 25 Νοεμβρίου που είναι η Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των γυναικών μέχρι τις 10 Δεκεμβρίου, Ημέρας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων).

Μία νέα μελέτη του ΟΗΕ διαπίστωσε ότι το πιο επικίνδυνο μέρος για γυναίκες είναι το ίδιο τους το σπίτι.  

Περισσότερο από το ήμισυ (58%) των 87.000 θυμάτων το περασμένο έτος ήταν γυναίκες που «χάθηκαν» από τα χέρια των συντρόφων τους ή μελών της οικογένειάς τους σύμφωνα με μελέτη που διεξήγαγε ο ΟΗΕ, οργανισμός ο οποίος ζήτησε άμεσα τη λήψη μέτρων για τη μείωση της βίας κατά των γυναικών συμπεριλαμβανομένης της θέσπισης προγραμμάτων έγκαιρης παρέμβασης για την ενδοοικογενειακή βία, την επιμόρφωση των ανδρών και την ενθάρρυνση της άμεσης μεταρρύθμισης του νομικού και δικαστικού συστήματος.

«Η καμπάνια #HearMeToo είναι πολύ σημαντική. Οι επιζώντες έχουν το δικαίωμα να μιλούν και να απαιτούν να τερματιστεί η βία εναντίον τους. Όταν οι γυναίκες αυτές μιλούν, εμείς οφείλουμε να τις ακούμε προσεκτικά και να προσπαθούμε να δώσουμε μία λύση και όχι να κλείνουμε τα αυτιά μας ή να στρέφουμε το βλέμμα μας.

Οι επιζώντες έχουν εμπειρία από πρώτο χέρι με το δικαστικό σύστημα. Ξέρουν τι λειτουργεί και τι όχι. Δίνοντας σημασία στα λόγια τους θα μάθουμε τα κενά του συστήματος, πράγμα που μας δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε αποτελεσματικές και πιο επικεντρωμένες στους επιζώντες πολιτικές», είπε η υπεύθυνη υπεράσπισης και επικοινωνίας του Οργανισμού.

Η ιστορία της Sunthari

Η πρώτη φορά που ο σύζυγός της τη χτύπησε ήταν μία εβδομάδα πριν από το γάμο τους.

«Ήταν η πρώτη μας μέρα στο καινούργιο μας σπίτι. Ξαφνικά τον είδα να έρχεται προς εμένα κρατώντας ένα κουζινομάχαιρο. Το πλησίασε στο λαιμό μου και μετά με έσπρωξε. Προσπάθησα να ανέβω στον επάνω όροφο, μα με τράβηξε και με έσυρε από τις σκάλες. Κάθε φορά που προσπαθούσα να ξεφύγω, με έσπρωχνε και με χτυπούσε ξανά και ξανά.

Δεν ήξερα τι συνέβαινε. Πονούσα, φοβόμουν και ήμουν μπερδεμένη. Δεν το πίστευα… με αυτό τον άνθρωπο θα περνούσα την υπόλοιπη ζωή μου; Γιατί με χτυπούσε;

Κάποια στιγμή και αφού κουράστηκα να παλεύω παρέμενα ακίνητη στο έδαφος. Με άφησε εκεί μόνη μου γεμάτη μώλωπες και το αίμα να τρέχει ποτάμι», είπε.

Η εξιστόρηση και μόνο των όσων πέρασε έφεραν στο μυαλό της επώδυνες αναμνήσεις, αλλά η ίδια δήλωσε ότι θα το κάνει ξανά και ξανά αν είναι να βοηθήσει κι άλλες γυναίκες και να τους δώσει δύναμη.

«Επέστρεψε λίγο μετά κλαίγοντας και ζητώντας συγγνώμη. Υποσχέθηκε ότι αυτό που συνέβη δεν θα επαναληφθεί. Τον ρώτησα γιατί με χτύπησε και εκείνος το μόνο που μου είπε κλαίγοντας είναι ότι δεν θα το ξανακάνει και να του δώσω μία ευκαιρία. Τον αγαπούσα. Ήμουν πολύ ερωτευμένη μαζί του. Αυτό δεν κάνεις όταν αγαπάς κάποιον; Δεν του δίνεις μία ευκαιρία ακόμα; Αυτό έκανα. Του έδωσα κι άλλη κι άλλη κι άλλη», θυμάται.

Η ενδοοικογενειακή βία είναι ένας φαύλος κύκλος: ο καταχρηστικός σύζυγος απειλεί και χτυπάει τη σύντροφό του, μετά ζητάει συγγνώμη και υπόσχεται ότι δεν θα το ξανακάνει.

Για τη Sunthari ο κύκλος αυτός παραήταν φαύλος και κράτησε 20 χρόνια. Υπήρχαν φορές που ο σύζυγός της ήταν ήρεμος και γλυκός απέναντί της και της φερόταν άψογα, αλλά ποτέ δεν ήξερες πότε θα ξεσπάσει και πόσο μεγάλη ένταση θα έχει η επόμενη επίθεση.

Δεν ήταν μόνο η σωματική βία. Της είχε απαγορεύσει να εργάζεται και να βγαίνει έξω.

Την κακοποιούσε συναισθηματικά αποκαλώντας την «άχρηστη» και λέγοντάς της συνέχεια ότι δεν αξίζει τίποτα. Της έλεγε συνεχώς ότι είναι κακή σύζυγος και μητέρα και ότι δεν ήταν όμορφη.

20 ολόκληρα χρόνια…

«Ξέρω ότι πολλοί θα αναρωτηθούν γιατί δεν έφυγα ή δεν ζήτησα βοήθεια. Το έκανα. Ζήτησα πολλές φορές βοήθεια, αλλά αυτή η βοήθεια δεν ήρθε ποτέ. Πήγα πολλές φορές στην αστυνομία, αλλά αντί να λάβω βοήθεια οι άνδρες αστυνομικοί μου είπαν να πάω σπίτι μου και να κάνω το σύζυγό μου ευτυχισμένο. Αστειεύονταν μεταξύ τους σχολιάζοντας ότι «δεν είχα φάει αρκετές και ότι χρειαζόμουν μερικές ακόμα». Ένιωσα ταπεινωμένη. Κάθε φορά που πήγαινα μου έλεγαν ότι ήταν δικό μου λάθος μέχρι που δεν ξαναπήγα ποτέ ξανά».

Τελικά προτίμησε να παραμείνει από φόβο μήπως ο σύζυγός της βλάψει τα παιδιά τους.

Ο πρώτος άνθρωπος που τη βοήθησε ήταν ο διευθυντής του παιδικού σταθμού στον οποίο πήγαινε η κόρη της. Της προσέφερε μία θέση εργασίας, την οποία δέχτηκε αμέσως. Παρόλο που η βία συνεχιζόταν σπίτι της, δεν είχε σε καμία περίπτωση σκοπό να σταματήσει. Ήταν το πρώτο βήμα στο μακρύ δρόμο προς την ελευθερία.

Η νέα της δουλειά της έδωσε δύναμη να συνεχίσει και να παρακολουθήσει κάποια μαθήματα ώστε να πάρει πτυχίο και να μπορέσει να εργαστεί σε ακόμα καλύτερη θέση.

«Αναγκάστηκα να πω ψέματα στον άντρα μου για να καταφέρω να ολοκληρώσω τα μαθήματα. Φοβόμουν μη μάθει πόσο πολύ με βοηθούσε ο διευθυντής και του κάνει καμία ζημιά».

Όταν πήρε το πτυχίο της μπορούσε πλέον να εργαστεί κανονικά ως νηπιαγωγός.

«Έπαιξα τη ζωή μου κορώνα-γράμματα, αλλά δεν με ένοιαζε. Πλέον είχα μεγάλα σχέδια. Ήθελα να σώσω τον εαυτό μου και τα παιδιά μου. Σιγά-σιγά επανακτούσα την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και δεν ήμουν πια εκείνη που ήμουν», είπε.

Η Sunthari ήταν ακόμα στο πανεπιστήμιο, όταν είδε την αφίσα της καμπάνιας του ΟΗΕ.

«Τα μάτια μου κόλλησαν σε μία συγκεκριμένη φράση: Κύκλος βίας. Περιέγραφε ακριβώς την κατάσταση μου. Για να είναι τα λόγια αυτά σε μία αφίσα που την έβλεπε όλος ο κόσμος σημαίνει ότι δεν ήμουν η μόνη που το περνούσε όλο αυτό».

Η Sunthari κάλεσε αμέσως τον οργανισμό και μίλησε με μία κοινωνική λειτουργό, η οποία την έπεισε να κάνει μία ακόμα αναφορά στην αστυνομία.

«Το πρώτο πράγμα που μου είπε η κοινωνική λειτουργός ήταν ότι δεν ήταν δικό μου λάθος. Αυτό άλλαζε τα πάντα. Μου είπε επίσης ότι θα με συνόδευε στο αστυνομικό τμήμα. Όταν φτάσαμε, μιλήσαμε με μία γυναίκα αστυνομικό, η οποία πήρε τηλέφωνο το σύζυγό μου και τον προειδοποίησε ότι αν με χτυπήσει ξανά, θα έχει κυρώσεις. Μετά τη βοήθεια που μου έδωσε ο διευθυντής του σχολείου της κόρης μου, αυτή ήταν η δεύτερη φορά πού κάποιος με βοηθούσε. Ήταν χαρά μου να βλέπω ότι υπάρχουν δυνατές γυναίκες που δεν φοβούνται να αντιμετωπίσουν ένα τέρας, όπως ο άντρας μου. Ήμουν ευτυχισμένη γιατί έβλεπα ότι θα τα καταφέρω. Ήμουν σίγουρη ότι θα τα καταφέρω».

Η Sunthari αποφάσισε να φύγει όταν η 17χρονη κόρη της την πήρε μία μέρα τηλέφωνο στη δουλειά και της είπε ότι έφυγε από το σπίτι επειδή ο πατέρας της κυκλοφορούσε στο σπίτι κρατώντας ένα κουζινομάχαιρο και δίνοντάς της τελεσίγραφο: Διαλέγεις εμένα ή τη μητέρα σου.

«Τόσο καιρό έμενα στο γάμο αυτό για χάρη των παιδιών χωρίς να σκεφτώ ότι κινδυνεύουν και εκείνα. Η κόρη μου ήταν σαφής: Δεν τον χρειαζόμαστε, μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτόν».

Παρόλο που συνέχισαν να ζουν στο ίδιο σπίτι μέχρι να βγει το διαζύγιο, τα πράγματα ήταν πιο ήρεμα. Κάποιες απειλές υπήρξαν, αλλά δεν την χτύπησε ξανά. Αντ’ αυτού φερόταν λες και ήταν εκείνος το θύμα.

«Δεν με ενδιέφερε πως με αποκαλούσε. Του άφησα το σπίτι, τα κοσμήματα μου τα πάντα. Εγώ ήθελα μόνο τα παιδιά μου. Μαζί με το διαζύγιο πήρα και εκείνα και φύγαμε».

Έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε και η Sunthari δηλώνει ευτυχισμένη και πιο δυνατή.

«Οι άνθρωποι συχνά χρησιμοποιούν τον όρο “διαλυμένη οικογένεια”, αλλά εγώ προσωπικά δεν πιστεύω σε αυτό τον όρο. Με τα παιδιά μου είμαστε δυνατοί, είμαστε ομάδα πιο δυνατή από ποτέ. Διαλυμένοι θα ήμασταν αν είχαμε μείνει».

Πλέον η Sunthari εργάζεται για τον οργανισμό, ο οποίος τη βοήθησε και υποστηρίζει με τη σειρά της άλλα θύματα ενδοοικογενειακής βίας.

Η κόρη της είναι σήμερα 24 ετών και απόφοιτη ψυχολογίας και ο γιος της σπουδάζει στο πανεπιστήμιο. Και οι δύο υποστηρίζουν και χαίρονται με την απόφαση της μητέρας τους να μοιραστεί την ιστορία της.

«Κανένας άντρας δεν επιτρέπεται να φέρεται στη γυναίκα του έτσι. Εμένα δεν με χτύπησε ποτέ, όπως τη μητέρα μου, αλλά και πάλι η εμπειρία αυτή διαμόρφωσε το χαρακτήρα μου και με έκανε ατρόμητη. Με έμαθε επίσης να είμαι ανεξάρτητη. Είμαι πολύ ευαίσθητη, κάτι που δεν θα δείξω ποτέ σε κανέναν άντρα, γιατί πολλοί από αυτούς είναι υποκριτές. Ο μοναδικός άνθρωπος που μου δίνει δύναμη είναι η μητέρα μου», εξομολογήθηκε η κόρη της Sunthari.

Παρόλο που ο γιος της μεγάλωσε στο ίδιο καταχρηστικό περιβάλλον, είναι σήμερα ισχυρός υποστηρικτής της ισότητας των φύλων.

Αν και η μαμά Sunthari ανησυχούσε στην αρχή μήπως ο γιος της επηρεαστεί από την κατάσταση στο σπίτι και γίνει και ο ίδιος εχθρικός και επιθετικός, εκείνος τη διέψευσε.

«Πάνω από το 70% των γυναικών σε μερικές χώρες βιώνουν σωματική ή και σεξουαλική βία τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους. Πάνω από 6.000 παιδικοί γάμοι έχουν πραγματοποιηθεί στη Μαλαισία τα τελευταία πέντε χρόνια και οι αριθμοί αυτοί ανεβαίνουν με τους ανθρώπους να σιωπούν και να μην κάνουν τίποτα. Δεν θέλω οι αριθμοί αυτοί να ανέβουν κι άλλο. Όπως η μητέρα μου, έτσι και εγώ θέλω να γίνω η φωνή που θα βοηθήσει, ώστε να μειωθεί ο αριθμός των ανθρώπων που υποφέρουν. Θέλω να είμαι κάποιος που οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν με σεβασμό, που θα μπορέσει να αλλάξει προς το καλύτερο τις ζωές κάποιων ανθρώπων και θα φέρει το χαμόγελο στα χείλη τους.

Είμαι πολύ περήφανος που έχω αυτή τη μητέρα».

Πηγή: star2.com