Όταν ο γονιός ξαναφτιάχνει τη ζωή του, τα παιδιά πρέπει να σωπαίνουμε…

Πολλά ενήλικα παιδιά έχουν πρόβλημα ή αντιμετωπίζουν με δυσπιστία το νέο/νέα σύντροφο της μαμάς ή του μπαμπά τους μετά από ένα διαζύγιο. Στην καλύτερη περίπτωση χαρακτηρίζουν την κατάσταση αυτή άβολη, περίπλοκη ή δυσάρεστη και αυτό φαίνεται από το ακόλουθο σχόλιο μιας αναγνώστριάς μας, το οποίο εκτός από ενδιαφέρον είναι και πάρα πολύ  διδακτικό:

«Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν παιδί και με μεγάλωσε η μητέρα μου μόνη της. Αρκετά χρόνια μετά το διαζύγιο η μητέρα μου γνώρισε έναν άλλον άντρα. Ήταν μαζί για σχεδόν 30 χρόνια μέχρι που εκείνος πέθανε από καρκίνο. Είχαν σχέση αλλά δεν έμειναν ποτέ μαζί. Ήταν κοινή απόφαση καθώς και οι δύο είχαν απαιτητική καριέρα και ήταν ανεξάρτητοι.

Η μητέρα μου πήρε πολύ βαριά το θάνατο του συντρόφου της και βγήκε στη σύνταξη νωρίτερα από το αναμενόμενο. Λίγα χρόνια μετά ξεκίνησε τις διαδικτυακές γνωριμίες μέχρι που γνώρισε έναν χήρο που της άρεσε πολύ και αμέσως ταίριαξαν. Σκέφτηκα ότι η σχέση αυτή θα ήταν όπως η τελευταία σχέση της, τίποτα δηλαδή το διαφορετικό. Απλά θα τον γνώριζα, θα ήξερα ότι υπάρχει στη ζωή της μητέρας μου και μέχρι εκεί.

Η βόμβα έσκασε όταν μόλις μετά από ένα χρόνο γνωριμίας ο άντρας αυτός μετακόμισε σπίτι μας και έδωσε το σπίτι του στα ενήλικα παιδιά του. Η μητέρα μου χάρηκε πολύ με αυτή την εξέλιξη γιατί η σύνταξή της ήταν μικρή και δεν μπορούσε να φέρει μόνη της βόλτα το σπίτι.

Σοκαρίστηκα. Δεν είχα μάθει έτσι εγώ. Δεν είχε τύχει ποτέ στο παρελθόν να μοιραστώ τη μητέρα μου ή το σπίτι μας με κάποιον και μου ήρθε κάπως απότομο.

Αφότου μετακόμισε, έπαψα να νιώθω το σπίτι αυτό σπίτι μου αλλά αυτό ήταν δικό μου πρόβλημα. Έπρεπε να αποδεχτώ την απόφαση της μητέρας μου και να στηρίξω την επιλογή της. Ήταν δικαίωμά της να φέρει στο σπίτι της όποιον άντρα ήθελε αρκεί να ήταν ευτυχισμένη.

Ο νέος της σύντροφος έχει πολλά ενδιαφέροντα και ασχολίες οπότε η μητέρα μου του παραχώρησε ολόκληρο το υπόγειο που είναι αρκετά μεγάλο για να έχει το χώρο του να ασχολείται με τα χόμπι του.

Έχουν παντρευτεί (έχουν υπογράψει σύμφωνο συμβίωσης). Καταβάλλει ένα σταθερό ποσό μηνιαίως για τα έξοδα του νοικοκυριού αλλά δεν έχει καμία δικαιοδοσία στο σπίτι.

Μπορεί να μη μου αρέσει η νέα τάξη των πραγμάτων, ο άνθρωπος όμως δείχνει να είναι εντάξει. Το πρόβλημα είναι τα ενήλικα παιδιά του που φέρονται ανώριμα και εγωιστικά και δεν λένε να αποδεχτούν τη μητέρα μου. Εκείνη αμέσως προσπάθησε να τα προσεγγίσει, τα κάλεσε πολλές φορές μαζί με τις οικογένειές τους σπίτι, στέλνει δώρα και τους παίρνει τηλέφωνο πάντα σε γιορτές, γενέθλια και με διάφορες αφορμές αλλά εκείνα επιμένουν να κρατούν μία αρνητική στάση απέναντί της λες και η μάνα μου είναι καμιά αντροχωρίστρα που τον χώρισε επίτηδες από την πρώην γυναίκα του. Δεν λένε να καταλάβουν ότι ο πατέρας τους είναι χήρος και είχε ανάγκη από μία γυναικεία συντροφιά και από αγάπη που τη βρήκε στο πρόσωπο της μητέρας μου.

Το βρίσκω εξαιρετικά λυπηρό και απίστευτα γελοίο που ενήλικοι άνθρωποι 40 και 50 χρονών φέρονται τόσο εγωιστικά όταν πρόκειται για τις νέες σχέσεις των γονιών τους και δεν σέβονται μια γυναίκα, που στην τελική ήταν η αιτία να βρεθούν με μια σπιταρόνα, κανονική βίλα που τους άφησε ο πατέρας τους.

Παιδιά η ζωή συνεχίζεται. Όσο κι αν σας ενοχλεί, αυτή είναι η πραγματικότητα. Αντί να συμπεριφέρεστε έτσι κοιτάξτε να χαρείτε που οι γονείς σας βρήκαν και πάλι την ευτυχία. Η ζωή προχωρά. Αγκαλιάστε τη».

Πηγή: cambridgetimes.ca