Όταν με τον άντρα μου περιμέναμε παιδί, πίστευε ότι θα αγαπούσα λιγότερο την κόρη του. Έκανε λάθος όμως…

Όταν ο σύζυγός μου και εγώ ανακαλύψαμε ότι περιμέναμε παιδί, είχε έναν και μόνο φόβο: ότι δεν θα αγαπούσα την – 6 χρονών τότε – κόρη του σαν να ήταν δική μου. Φοβόταν ότι δεν θα μπορούσα να την αγαπήσω όσο θα αγαπούσα το δικό μας γιο.

Είχε δίκιο που φοβόταν. Μέσα του πίστευε ότι θα την αγαπούσα λιγότερο. Ότι τα παιδάκια μας δεν θα ήταν δεμένα μεταξύ τους σαν αδελφάκια και ότι θα τους συμπεριφερόμουν διαφορετικά. Αυτό που δεν κατάλαβε, αυτό που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει μέχρι να μεγαλώσει το παιδί μιας άλλης γυναίκας σαν να είναι δικό του, μαζί με το βιολογικό του παιδί, είναι ότι η αγάπη ενός θετού γονιού για το παιδί του δεν είναι λιγότερη, αλλά διαφορετική.

Και έτσι, αγαπημένη μου κόρη, θα προσπαθήσω να στο εξηγήσω με ένα τρόπο που κάποτε όταν μία μέρα μεγαλώσεις και το διαβάσεις θα καταλάβεις καλύτερα.

Όταν γίναμε για πρώτη φορά οικογένεια είχες ήδη έξι χρόνια ζωής πίσω σου. Δεν είδα τα πρώτα σου βήματα, δεν σε θήλασα, δεν σε έκανα το πρώτο σου μπάνιο. Δεν έκλαψα όταν γεννήθηκες ούτε έτρεξα να αγκαλιάσω τον μπαμπά σου και να τον συγχαρώ που έκανε μία τόσο όμορφη κορούλα. Δεν ήμουν εκεί όταν ο γιατρός έκοψε τον ομφάλιο λώρο.

Δεν ήρθες στον κόσμο για να μου πεις ότι με αγαπάς. Δεν ήρθες στον κόσμο για να με αντιμετωπίζεις σαν μητέρα σου, να με αγκαλιάζεις πριν μου πεις καληνύχτα ή να σου λείπω όταν δεν είμαι εκεί. Και ενώ αυτοί μπορεί να είναι οι λόγοι που η αγάπη μου για σένα είναι διαφορετικοί από την αγάπη που έχω για τον αδερφό σου είναι τα ίδια πράγματα που κάνουν τη σχέση μας ακόμα πιο ξεχωριστή.

Επέλεξες να με αγαπήσεις. Με επέλεξες και σε επέλεξα. Όταν μου λες ότι με αγαπάς το εννοείς επειδή δεν χρειάζεται να με αγαπάς, θες και το κάνεις. Όταν σου λέω ότι σε αγαπώ δεν είναι επειδή σε είδα να παίρνεις την πρώτη σου ανάσα ή επειδή ένιωσα να με κλωτσάς όταν μεγάλωνες 9 μήνες στην κοιλιά μου. Η αγάπη μου για σένα δεν γεννήθηκε όταν γεννήθηκες και εσύ. Ήρθε επειδή σε γνώρισα, επειδή μοιραστήκαμε σχεδόν τρία χρόνια ζωής μαζί μεγαλώνοντας ως οικογένεια και αγαπώ πραγματικά εσένα και το άτομο που είσαι.

Χωρίς εσένα ο μπαμπάς σου δεν θα ήταν ο άντρας που αγαπώ και παντρεύτηκα. Τον άλλαξες πολύ πριν έρθω, πολύ πριν έρθει στη ζωή ο αδερφός σου. Το να βλέπω το μπαμπά σου να σε μεγαλώνει ήταν για μένα μεγάλη τιμή και ευλογία και είναι αναμφίβολα ένας από τους λόγους που τον ερωτεύτηκα.

Χωρίς εσένα ο αδερφός σου δεν θα χαιρόταν τόσο κάθε μεσημέρι όταν έρχεσαι από το σχολείο. Χωρίς εσένα δεν θα είχε φως το σπίτι μας. Χωρίς εσένα δεν θα μάθαινα να αγαπώ άνευ όρων το παιδί μιας άλλης γυναίκας και ο γιος μου δεν θα είχε μία αστεία, όμορφη και δημιουργική μεγάλη αδερφή σαν εσένα από την οποία μαθαίνει τόσα και τη θαυμάζει.

Χωρίς εσένα η οικογένειά μας δεν θα ήταν οικογένεια.

Και έτσι, αγαπημένη μου κόρη, η αγάπη μου για σένα μπορεί να είναι διαφορετική αλλά δεν είναι λιγότερη. Δεν θα γίνω ποτέ η μητέρα σου, θα είμαι όμως πάντα η θετή σου μητέρα και αυτός είναι ένας πολύ σημαντικός ρόλος. Θα συνεχίσω να σε βλέπω να μεγαλώνεις και να ευημερείς, θα σε υποστηρίζω σε κάθε σου προσπάθεια, θα σε ενθαρρύνω σε οποιαδήποτε απόφαση και θα είμαι εκεί για σένα κάθε φορά που θα με χρειάζεσαι. Θα σε βάλω για ύπνο στο κρεβάτι σου, θα σου φέρω νερό αν διψάσεις όταν δεν μπορείς να κοιμηθείς, θα χτενίσω τα όμορφα μαλλιά σου και θα σε κρατήσω στην αγκαλιά μου όταν νιώσεις την ανάγκη. Είσαι μοναδική και είσαι κατά κάποιο τρόπο και δική μου. Αν μου δινόταν ξανά η δυνατότητα θα επέλεγα εσένα ξανά και ξανά.

Πηγή: scarymommy.com