Όταν έχασα τη γυναίκα μου, τα παιδιά έγιναν η δύναμή μου

Έχασα τη γυναίκα μου σε τροχαίο πρίν 3 χρόνια, όταν τα παιδιά μας ήταν 6 και 8 ετών. Τότε ήμουν σαν χαμένος, ζούσα με το αλκοόλ. Τα έβαζα με Το Θεό, αμφισβήτησα τα πιστεύω, τις αξίες μου, εμένα. Σήμερα καταλαβαίνω πως αυτό που εμείς ονομάζουμε Θεό, μπορεί να σου παίρνει το πιο αγαπημένο σου πρόσωπο, αλλά σου δίνει τη δύναμη να το αντέξεις, μέσα από τα παιδιά σου.

Μετά από ένα τόσο τραγικό γεγονός, η αγάπη σου για τα παιδιά είναι το μεγαλύτερο κίνητρο για να μείνεις ζωντανός. Είναι η ευθύνη που γεννιέται μέσα σου, για το τι θα γίνουν τα παιδιά σου αν πάθεις κάτι εσύ, ο μοναδικός γονιός.  Είναι η ανάγκη να τα διδάξεις πως μια απώλεια δεν καθορίζει τη ζωή σου ακόμη κι αν αυτή η απώλεια είναι της μητέρας τους. Είχα δύο επιλογές. Να συνεχίσω να πίνω και να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου κοιτάζοντας το ταβάνι και αφήνοντας να μεγαλώσουν τα παιδιά μου οι γονείς μου ,για όσο ζούσαν και εκείνοι, ή να πάρω τη κατάσταση στα χέρια μου και να δώσω στα παιδιά μου έναν πατέρα που θα προσπαθούσε να γίνει και μάνα μαζί. Παραλίγο να επιλέξω το πρώτο και σήμερα χαίρομαι που δεν το έκανα…

Τα παιδιά μου με έχουν δεί να πονάω, να κλαίω και πολλές φορές έχουμε κλάψει και μαζί. Πολλές φορές φοβάμαι ότι θα πεθάνω κι εγώ σε τροχαίο και πολλές φορές με έχουν ρωτήσει αν θα πεθάνουν και εκείνα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που χτύπησε το τηλέφωνό μου από το νοσοκομείο. Δεν θα ξεχάσω τη μέρα που νόμιζα πως είχαν κάνει λάθος, που μου ζητούσαν να έρθω για αναγνώριση, που πάγωσα στη θέα, που έπρεπε να στέκομαι στη κηδεία και να κλάψω για να μην πούν τίποτα οι συγγενείς, ενώ δεν μου έβγαινε ούτε ένα δάκρυ. Όχι επειδή δεν αγαπούσα τη γυναίκα μου αλλά επειδή δεν είχα πιστέψει πως είχε φύγει. Όταν άρχισα να το καταλαβαίνω, άρχισα και το ποτό.

Ζήτησα και πήρα 2 μήνες άδεια άνευ αποδοχών από τη δουλειά μου.Πήγαινα τα παιδιά σχολείο και μετά γυρνούσα σπίτι με σακούλες από το σούπερ μάρκετ γεμάτες μπουκάλια με ποτά. Στις 9 το πρωί κατέβαζα ένα ποτήρι ουίσκι και δύο και τρία. Έβαζα ξυπνητήρι να πάω να τα πάρω το μεσημέρι κι αν έβλεπα ότι δεν ήμουν σε θέση, έπαιρνα τον πατέρα μου και του ζητούσα να πάει να τα πάρει αυτός. Μια μέρα ήπια ένα μπουκάλι, με πήρε ο ύπνος ξέχασα να πάρω τηλέφωνο τον πατέρα μου και ήρθε η δασκάλα της μικρής στο σπίτι και βάραγε τα κουδούνια. Τα βράδια ακόμη 2-3 ποτά για να κοιμηθώ. Κι έτσι κυλούσε η ζωή. Των άλλων.

Τα παιδιά μεγάλωναν κι εγώ δεν το έβλεπα, δεν το ζούσα, απουσίαζα. Πέρασε ένας χρόνος έτσι. Δεν ήμουν σε θέση να τα διαβάζω ούτε καν να τα πηγαίνω βόλτα. Δεν ήμουν σε θέση να μαγειρέψω ή να τα φροντίσω, το σπίτι ήταν μονίμως μπάχαλο, τα παιδιά στους παππούδες και στη τύχη τους. Ένα αμάξι χτύπησε το μεγάλο μου γιό, ευτυχώς τίποτα σοβαρό, κι έτσι «ξύπνησα» από το λήθαργο. Για να καταλάβω πως η θέση μου δεν ήταν ξαπλωμένος αλκοολικός και αμέτοχος στο κρεβάτι, ούτε παρατηρητής στη ζωή των παιδιών μου, ούτε στο ίδιο φέρετρο με τη γυναίκα μου. Η θέση μου ήταν δίπλα στα παιδιά μου, μέσα στις ζωές τους, μέσα στη ψυχή τους. Εγώ έπινα και ας πούμε ότι ζούσα σε καταστολή. Εκείνα ποιος θα τα βοηθούσε να το διαχειριστούν; Ποιος θα τους έδειχνε τι γίνεται όταν κάποιος φεύγει απ’ τη ζωή και οι άνθρωποι πονάμε; Την ίδια μέρα σταμάτησα το ποτό.

Δεν ήταν εύκολο, χρειάστηκα τουλάχιστον ένα χρόνο απεξάρτηση και ψυχοθεραπεία. Αλλά ήθελα να το κάνω, έφαγα γερό χαστούκι, δεν θα άντεχα να χάσω και το παιδί μου. Γύρισα γρήγορα στη δουλειά, συνέχισα τις συνεδρίες και έκανα τα πάντα για να είμαι εκεί δίπλα στο γιό μου και στη κόρη μου ακόμα και τις μέρες που έσερνα το σώμα μου, πίεζα τον εαυτό μου και σηκωνόταν έστω για να τους φτιάξει ένα γάλα. Έτσι ξεκίνησα. Με ένα γάλα στην αρχή, με ένα παραμύθι, με ένα φαγητό το βράδυ. Μικρά βήματα για να ξαναγίνω ο μπαμπάς τους.

Και τη βρήκα την άκρη μου και σήμερα στέκομαι περήφανος δίπλα στο γιό μου και στη κόρη μου, περήφανος που κατάφερα να βγω από το τούνελ μου και να τα βγάλω και εκείνα από αυτό, περήφανος που διέψευσα όλες τις κακές γλώσσες που με έλεγαν τρελλό και μέθυσο και αντί να με βοηθήσουν, ήθελαν να μου πάρουν τα παιδιά και απειλούσαν ότι θα μου φέρουν τη πρόνοια. Περήφανος γιατί μέσα σε όλα μου τα βάρη, βρήκα έναν άνθρωπο που αγκάλιασε εμένα και τα παιδιά μου με κατανόηση και αγάπη. Δεν είναι η γυναίκα μου, δεν θα μπεί ποτέ στη θέση της γυναίκας μου, είναι όμως για μένα μια νέα αρχή, μια ελπίδα ότι υπάρχει κάτι καλό παρακάτω. Γιατί τελικά η ζωή συνεχίζεται. Ευχαριστώ που υπάρχετε για όλους εμάς!

Θέμης

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.