Ο σύζυγος μου σκότωσε τα παιδιά μας (φωτογραφίες)

Η Zoey δεν έχει μιλήσει ποτέ για εκείνη την ημέρα του Οκτωβρίου που ο σύζυγος της, δολοφόνησε τα δυο τους παιδιά, την 3χρονη Jada και τον 5χρονο Jordan. Σήμερα η Zoey, έχοντας 3 θετά παιδιά από το δεύτερο γάμο της- τον οποίο έκανε, με τις φωτογραφίες των μωρών της δίπλα της, κατά τη διάρκεια της τελετής- αποφάσισε να μιλήσει για τη πιο οδυνηρή εμπειρία της ζωής της!

“Ο Kurtis και εγώ, σαν οποιοδήποτε άλλο παντρεμένο ζευγάρι, είχαμε τα πάνω και τα κάτω μας και μετά από 12 χρόνια μαζί , ήμασταν στη διαδικασία ενός ήπιου χωρισμού. Ακόμα ζούσαμε στο ίδιο σπίτι, μεγαλώναμε μαζί τα παιδιά μας και συζητούσαμε τα προβλήματα του γάμου μας. Εγώ ζητούσα να χωρίσουμε αλλά ο Kurtis δεν το ήθελε – προσπάθησα να του δώσω να καταλάβει ότι θα μέναμε φίλοι και ότι θα μεγαλώναμε από κοινού τα δύο πανέμορφα παιδιά μας, αλλά δεν πείθονταν….

Ενάμιση μήνα πριν σκοτώσει τα παιδιά μας, ο Kurtis αποπειράθηκε ν’ αυτοκτονήσει και κατέληξε σε ψυχιατρικό νοσοκομείο για 72 ώρες. Τον επισκεπτόμουν κάθε μέρα. Αυτό ήταν κάτι πολύ έξω από τον χαρακτήρα του και δεν υπήρξε κάτι που θα μπορούσε να βάλει κάποιον σε υποψίες. Ο Kurtis διαγνώστηκε με κατάθλιψη. Οι γιατροί του είπαν ότι η κατάθλιψη του είχε ως αιτία το επερχόμενο τέλος του γάμου μας. Του έγραψαν ένα φάρμακο και του συνέστησαν να προσπαθήσουμε με το γάμο μας και παράλληλα να ξεκινήσει ατομική ψυχοθεραπεία.

Οι εβδομάδες που ακολούθησαν μετά την απόπειρα, ήταν αρκετά φυσιολογικές. Ο Kurtis μου είπε ότι έπαιρνε τα φάρμακα του (κάτι που αποδείχτηκε με μια εξέταση αίματος ότι ήταν ψέματα) και ότι έκανε θεραπεία. Έπαιξε ποδόσφαιρο με την Jada και πήγε τα παιδιά σ’ ένα πάρτι  και γύρισαν στο σπίτι, με τα πρόσωπα βαμμένα.  Καθαρίσαμε το υπόγειο και φάγαμε πολλές φορές μαζί ενώ τα παιδιά μας παίζανε δίπλα. Στις 18 Οκτωβρίου του 2010, ο Jordan ξύπνησε με βήχα αλλά χωρίς πυρετό. Τον έβαλα να εισπνεύσει υδρατμούς για να καθαρίσουν οι πνεύμονες του. Έφτιαξα τα μαλλιά της Jada όπως πάντα και της έκανα δύο κοτσιδάκια.

Τα παιδιά μου….
Ο βήχας του Jordan υποχώρησε οπότε τον βοήθησα να ετοιμαστεί για το σχολείο.  Ήταν Φθινόπωρο αλλά η ημέρα ήταν ζεστή και τα φύλλα που έπεφταν από τα δέντρα είχαν ένα χάλκινο χρώμα. Καθώς πηγαίναμε στο σχολείο, η Jada με ρώτησε: “Μαμά, γιατί τα φύλλα πέφτουν στο έδαφος;”
Σ’ εκείνη τη διαδρομή εξήγησα στην Jada τον κύκλο της ζωής, της είπα ότι τα φύλλα πέφτουν το Φθινόπωρο και την Άνοιξη τα δέντρα βγάζουν καινούρια.
Η Jada μου απάντησε, “Οπότε τα δέντρα είναι ζωντανά και πεθαίνουν. Το γρασίδι ζει, οπότε πεθαίνει.Τ’αμάξια δεν είναι ζωντανά και δεν πεθαίνουν;” κατέληξε. Και τότε προς έκπληξη μου είπε, “Μαμά δεν θέλω να πεθάνεις.” Την κοίταξα από τον καθρέφτη και την καθησύχασα. “Γλυκιά μου η μαμά δεν θα πεθάνει. Η μαμά θα γίνει μεγαλώσει και θα γίνει γριούλα”.

Η Jada λάτρευε το σχολείο αλλά εκείνη την ημέρα δεν έτρεξε να μπει μέσα καθώς έβγαζα τον Jordan από το κάθισμα του και έπιασα την τσάντα του. Βγήκε από το αμάξι πολύ αργά και περπάτησε μαζί μας. Κράτησε το χέρι μου και μου είπε, “Μαμά, μου λείπεις ήδη”.

“Γλυκιά μου δεν χρειάζεται να σου λείπω – είμαι εδώ,” της είπα για να την παρηγορήσω. “Όχι μαμά, μου λείπεις ήδη,” επέμεινε. Έσκυψα και της είπα, κοιτάζοντας στην στα μάτια, “Είμαι εδώ και θα σε πάρω μετά το σχολείο όπως πάντα.” Και πάλι η Jada μου είπε, “Μα μαμά, μου λείπεις ήδη”.

Της έδωσα μια αγκαλιά και ο Jordan πήδηξε στην πλάτη μου. Έτσι μείναμε για λίγο, μπλεγμένοι και αγαπημένοι – για τελευταία φορά. Της έδωσα ένα μεγάλο φιλί και την παρακολούθησα καθώς έμπαινε στην τάξη της. Ο Jordan μου είχε μεγάλη αδυναμία και δεν ήθελε να με αφήνει, οπότε τον κουβάλησα στην τάξη του μέσα στην αγκαλιά μου.

Λίγο αργότερα, έλαβα ένα μήνυμα από τον Kurtis, που ήταν στο σπίτι και επέβλεπε τους εργάτες που έβαζαν το νέο χαλί και μου ζήτησε να του φέρω φαγητό. Του πήγα φαγητό οπότε περάσαμε μισή ώρα μαζί, τρώγοντας και ελέγχοντας το νέο χαλί. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που είδα τον Kurtis – του έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο και του είπα αντίο.

Σταμάτησα για ένα γρήγορο μανικιούρ πριν από το επόμενο μου ραντεβού κι εκείνη την ώρα χτύπησε το κινητό μου. Ήταν ο Kurtis. “Σ’ αγαπώ και θέλω να σώσουμε τον γάμο μας” μου είπε. “Γιατί δεν μ’ αγαπάς πια; Δεν καταλαβαίνω πως μπορώ να διορθώσω τα πράγματα – σε παρακαλώ”. Καθόμουν απέναντι από την μανικουρίστ, με τα χέρια μου μέσα στο ζεστό νερό. Του είπα ήρεμα: “Δεν μπορώ να κάνω αυτή τη συζήτηση μαζί σου τώρα”.

Μια ώρα μετά ο Kurtis μου έστειλε ένα άλλο μήνυμα: “Μην ανησυχείς για τα παιδιά. Θα τα πάρω εγώ.” Αυτό όμως δεν είχε νόημα γιατί τα παιδιά μένουν στο σχολείο μέχρι τις 4:30μ.μ και το πιο σημαντικό, δεν τον είχα αφήσει να περάσει πολύ χρόνο μαζί τους μετά την απόπειρα αυτοκτονίας του.

Μπήκα γρήγορα στο αυτοκίνητο για να πάω στον παιδικό σταθμό να πάρω τα παιδιά. Στον δρόμο τηλεφώνησα στην διευθύντρια του σταθμού για να τα ετοιμάσει επειδή θα ερχόμουν νωρίτερα. Ξαφνιάστηκα όταν μου είπε ότι ο σύζυγος μου τα είχε ήδη πάρει, πριν από μισή ώρα. Δυστυχώς δεν τους είχα ενημερώσει ότι είχε αποπειραθεί ν’ αυτοκτονήσει πριν από ενάμιση μήνα.

Πήρα τηλέφωνο τον Kurtis στο κινητό αλλά δεν απάντησε. Του άφησα μήνυμα στον τηλεφωνητή: “Φέρε πίσω τα παιδιά αμέσως ή θα καλέσω την αστυνομία.” Δεν μου απάντησε ποτέ – ήθελα  να πιστέψω ότι τα πήγε στο πάρκο επειδή η μέρα ήταν τόσο όμορφη.

Στις 6 μ.μ και αφού δεν είχα νέα από τον Kurtis, πήρα την αστυνομία. Δεν ήρθαν στο σπίτι μου μέχρι τις 7 μ.μ και δεν φάνηκε να τους απασχολεί ιδιαίτερα η καταγγελία μου. Μου είπαν ότι τα παιδιά δεν μπορούν να θεωρηθούν εξαφανισμένα αν δεν περάσουν πρώτα 24 ώρες.

Φοβισμένη τους ζήτησα να ερευνήσουν το εγκαταλελειμμένο σπίτι του συζύγου μου και το σπίτι της μητέρας του. Δύο αστυνομικοί πήγαν στο εγκαταλελειμμένο σπίτι όπου ο Kurtis βρήκε το κυνηγετικό όπλο του παππού του και σκότωσε τα παιδιά μας.

Περίπου στις 7:30 μ.μ οι γείτονες μας,   επικοινώνησαν με μια φίλη μου που μου τηλεφώνησε. Μου είπε ότι το εγκαταλελειμμένο σπίτι ήταν περικυκλωμένο από αστυνομικούς, ασθενοφόρα, ακόμα και τηλεοπτικά κανάλια.

Ήμουν σε πανικό – η καλύτερη μου φίλη με πήγε εκεί. Στην διαδρομή  το μόνο που έλεγα ήταν: Σκότωσε τα παιδιά μου. Σκότωσε τα παιδιά μου. Σκότωσε τα παιδιά μου. Σκότωσε τα παιδιά μου. Υπήρχε ένα χάος όταν φτάσαμε. “ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ,” φώναξα. Ένας αστυνομικός αμέσως μου ζήτησε μια φωτογραφία των παιδιών μου. Είχα μια στο κινητό μου. Όταν ο αστυνομικός επέστρεψε μου είπε, “Λυπάμαι που πρέπει να σας το πω αλλά τα παιδιά σας και ο σύζυγος σας έχουν πεθάνει.”

Έκλαψα στην αγκαλιά της φίλης μου. Ένιωθα σαν να το ήξερα ήδη αλλά τα λόγια του αστυνομικού το έκαναν πραγματικότητα. Πήρα τηλέφωνο την μητέρα μου: “Μαμά, σκότωσε τα μωρά μου. Μαμά…“. Όταν έχασα τα παιδιά μου, ήταν σαν να είχα γίνει πάλι παιδί.

Λίγο μετά, μ’ έβαλαν σ’ ένα ασθενοφόρο και με πήγαν στο νοσοκομείο όπου μια ομάδα ειδικών με περίμενε. Στην διαδρομή ένιωθα σαν να ήμουν σε ντελίριο, σαν να ήμουν σ’ ένα όνειρο , σαν τίποτα να μην συνέβαινε σε πραγματικό χρόνο. Νομίζω ότι η καρδιά και η ψυχή μου είχαν ξεσκιστεί εκείνη τη στιγμή. Στο νοσοκομείο μου έδωσαν κάτι για να με βοηθήσει να κοιμηθώ.

Ο Kurtis δεν άφησε κάποιο σημείωμα. Δεν το σχεδίασε όλο αυτό. Δεν τον δικαιολογώ. Έγινε ένας πατέρας που σκότωσε τα παιδιά του και τα στέρησε από αυτό τον κόσμο και όσους μέσα σε αυτόν τα αγαπούσαν τόσο πολύ. Η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά μου έζησαν μια όμορφη και ευτυχισμένη ζωή και με τους δυο μας. Ξέρω ποιος ήταν ο Kurtis πριν τον καταπιεί η κατάθλιψη και το άγχος. Η πνευματική αυτή ασθένεια τον επηρέασε αργά αργά και με τον καιρό έγινε ένας πολύ καλός ψεύτης.

Σαν μητέρα ο ρόλος μου ήταν να προστατέψω τα παιδιά μου και με πονάει πολύ που δεν σκέφτηκα ποτέ, ότι κινδύνευαν από τον πατέρα τους. Δεν ήξερα ότι έπρεπε να τα προστατέψω από εκείνον.

Περίπου τρεις εβδομάδες μετά τον θάνατο των παιδιών μου, εμφανίστηκαν μπροστά μου. Εκείνη τη νύχτα ξάπλωσα μαζί με την μητέρα μου που δεν μ’ άφηνε ποτέ μόνη.  Είχα μια τρομερή ημικρανία και το κεφάλι μου κόντευε να σπάσει. Η μητέρα μου, μου έδωσε το βιβλίο “Μαθήματα απ’ το φως ( “Lessons from the Light”)  του George Anderson — και μου είπε να διαβάσω το κεφάλαιο για τα παιδιά που πεθαίνουν.

Το κεφάλαιο ήταν αφιερωμένο στον θάνατο των παιδιών και πως ζουν ευτυχισμένα σε αυτό που αποκαλώ εγώ Παράδεισο. Είναι εν ειρήνη και είναι μαζί μας. Άρχισα να λέω από μέσα μου “μου λείπετε, σας αγαπάω” ξανά και ξανά. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Στριφογύριζα.

Ξαφνικά άκουσα τα παιδιά μου να γελούν. Σηκώθηκα αμέσως και στο δωμάτιο μου μπήκε ένα κατάλευκο φως. Ήταν λες και ο ήλιoς έλαμπε μέσα από τα παράθυρα, αλλά ήταν νύχτα. Υπήρχε μια λευκή σκάλα δίπλα στο κρεβάτι μου και τα παιδιά μου στεκόντουσαν πάνω της, χαμογελώντας. Όταν οι ματιές μας συναντήθηκαν, έτρεξαν προς εμένα. Με αγκάλιασαν και άρχισαν να γελάνε. Μου είπαν ότι με αγαπάνε και ότι θα είναι πάντα μαζί μου.

Είπα στην Jada: “Κάποιος άλλος σου έφτιαξε τα μαλλιά. Εγώ ποτέ δεν στα έφτιαχνα έτσι!”
Ο Jordan, απλά ξάπλωσε πάνω μου. Σε μια άλλη επίσκεψη η Jada κάθισε μαζί μου και της είπα, “Λείπεις πολύ καιρό” Κούνησε το κεφάλι της καταφατικά.
”Πού ήσουν;” Μου έδειξε τον ουρανό.
“Πως το λένε το μέρος εκείνο;“
“Παράδεισο” μου απάντησε.
“Πως είναι εκεί;” την ρώτησα.
“Είμαι ελεύθερη από οποιοδήποτε βάρος και δεν είμαι ποτέ λυπημένη!”

Ήθελα να μάθω πως πέθαναν τα παιδιά μου
Δεν ζήτησα ποτέ να δω τα παιδιά μου αφού πέθαναν—  και η αστυνομία δεν προσφέρθηκε να μου τα δείξει εκείνη τη νύχτα. Μήνες αργότερα, όταν ένιωσα αρκετά δυνατή για να μάθω κάποια πράγματα, ρώτησα για το που σκοτώθηκαν τα παιδιά μου. Μου είπαν ότι ο Jordan βρέθηκε μέσα στο σπίτι. Έπαιζε με τα παιχνίδια του όταν πέθανε. Η Jada βρέθηκε έξω, κοντά στα σκαλιά του σπιτιού και το σώμα του Kurtis’s , βρέθηκε στο αυτοκίνητό του, στη θέση του οδηγού.

Μπορεί να είναι δύσκολο για κάποιους ανθρώπους να καταλάβουν γιατί ήθελα να μάθω τις συνθήκες θανάτου των παιδιών μου αλλά είχα πάρει από νωρίς την απόφαση ν’ αντιμετωπίσω αυτόν τον πόνο. Ήθελα να μάθω. Δεν μπορούσα να μην γνωρίζω τι πέρασαν τα παιδιά μου, τις τελευταίες τους στιγμές.

Η Zoey έκανε τατουάζ το σύμβολο της αιωνιότητας για να εκφράσει την αιώνια αγάπη της προς τα παιδιά της. Ο καλλιτέχνης κατάφερε να χρησιμοποιήσει τις στάχτες της Jada και του Jordan βάζοντας τες μέσα στο μελάνι.

Έχω περάσει πάνω από τέσσερα χρόνια μέσα στο βαθύ πένθος από την απώλεια των παιδιών μου. Είμαι ενεργή μέσα στο πένθος μου. Έκανα εντατική θεραπεία για πάνω από ένα χρόνο και διάβασα όσα βιβλία μπορούσα να βρω σχετικά με την απώλεια των παιδιών και την διαδικασία του πένθους.

Μιλάω ξανά και ξανά στην οικογένεια μου και στους φίλους μου, για τα παιδιά μου. Δεν απαλύνει ο πόνος μου, ζω με αυτόν κάθε μέρα. Θα τιμώ τα παιδιά μου για την υπόλοιπη ζωή μου με το να μοιράζομαι φωτογραφίες, ιστορίες, όνειρα και αναμνήσεις που έχω από τα λίγα αλλά τόσο υπέροχα χρόνια που περάσαμε μαζί.

Επίσης έχω προσπαθήσει πολύ να συγχωρέσω τον Kurtis. Δεν υπάρχει “σωστός” τρόπος για να πενθήσεις. Το να χάσεις ένα παιδί είναι η πιο αφύσικη εμπειρία για έναν γονέα.

Η Zoey ξαναπαντρεύτηκε το 2012 με τις φωτογραφίες των μωρών της δίπλα της, κατά τη διάρκεια της τελετής. Ζει σε μια μικρή κοινότητα στην Νέα Υόρκη, έχει τρία θετά παιδιά και λέει ότι η Jada και ο Jordan ακόμα την “επισκέπτονται” μέσα σε οράματα!

Πηγή: https://www.yahoo.com