O σύντροφος της μητέρας μου μετακόμισε σπίτι μας και κάνει σαν να είναι πατέρας μου. Είμαι έξαλλη!

Είμαι 17 χρονών και ζω με τη μητέρα μου, το μικρότερο αδερφό μου και πλέον και με το φίλο της μητέρας μου, ο οποίος  μετακόμισε σπίτι μας πριν από περίπου έξι μήνες. Από τότε που οι γονείς μου χώρισαν, πριν από περίπου πέντε χρόνια δηλαδή, είχα συνηθίσει να είμαστε οι τρεις μας και τώρα μου φαίνεται τόσο περίεργο που έχει μπει ένας άλλος άντρας στο σπίτι μας.

Στην αρχή χάρηκα που η μητέρα μου γνώρισε κάποιον και αποφάσισε να προχωρήσει στη ζωή της αλλά δεν περίμενα να μας τον φέρει σπίτι και μάλιστα τόσο γρήγορα. Τις πρώτες μέρες τα πράγματα ήταν ανεκτά, αλλά πλέον τσακωνόμαστε όλη μέρα κυρίως για το λόγο ότι φέρεται σαν να είναι πατέρας μου και μου λέει όλη την ώρα τι να κάνω. Φωνάζει, απαιτεί, διατάζει και ασχολείται με τα πάντα από το αν το σπίτι είναι ακατάστατο μέχρι και το σε ποια σχολή θα περάσω. Δεν ξέρω γιατί πιστεύει ότι έχει το δικαίωμα να παρεμβαίνει στη ζωή μου και γιατί νομίζει ότι μπορεί να φέρεται σαν πατέρας μου. Πατέρα έχω, δεν χρειάζομαι δεύτερο. Πριν από ενάμιση χρόνο δεν τον ήξερα καν και ξαφνικά εμφανίστηκε και νομίζει ότι μπορεί να μας επιβληθεί.

Δεν τον συμπαθώ καθόλου και να του το δείχνω με κάθε τρόπο. Είμαι αγενής απέναντί του και τον περιφρονώ όσο μπορώ κάτι που ξέρω ότι τον ενοχλεί πολύ. Η μητέρα μου προσπαθεί κάπως να ισορροπήσει τα πράγματα και μου έχει ζητήσει πολλές φορές να μη ρίχνω λάδι στη φωτιά αλλά δεν μπορώ. Όταν προσπαθεί να με αναγκάσει να κάνω κάτι που δεν θέλω εκνευρίζομαι και καταλήγουμε σε μεγάλο τσακωμό.

Κατά τη διάρκεια της καραντίνας τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα σε σημείο που σκέφτηκα να σηκωθώ να φύγω από το σπίτι και να πάω να μείνω στον πατέρα μου. Τώρα έχει κάπως ηρεμήσει.

Νιώθω άσχημα πιο πολύ για τη μητέρα μου γιατί είναι στη μέση και προσπαθεί να μας συμφιλιώσει κάτι που δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Ο αδερφός μου τα πάει καλύτερα μαζί του αλλά νομίζω πως αυτό συμβαίνει μόνο και μόνο επειδή παίζουν ποδόσφαιρο μαζί και βιντεοπαιχνίδια.

Πρέπει να μείνω μαζί τους μέχρι να κλείσω τα 18 μου, για ένα χρόνο δηλαδή ακόμη γιατί μετά που θα ενηλικιωθώ δεν πρόκειται να με ξαναδούν. Τι να κάνω για να περάσει αυτή η χρονιά όσο το δυνατόν πιο ήρεμα;

Δέσποινα