Ο ρόλος του γονιού δεν τελειώνει με την υπογραφή του διαζυγίου. Ακούς “μπαμπά”;

Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που έγραψα το τελευταίο γράμμα στον βιολογικό μου πατέρα και αν και προσπαθώ να δείξω ότι δεν με πειράζει, με πειράζει. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 2 ετών και λίγο μετά έφτιαξαν ξανά και οι δυο τις ζωές τους. Ο πατριός μου ήταν πάντα δίπλα μου και δάκρυσε καθώς με συνόδευε στον γάμο μου.

Δεν ξέρω αν με έχει επηρεάσει το ότι είμαι πια γονιός και η ίδια ή αν απλά είναι μια φάση που περνάω. Την  πρώτη φορά που κατέρρευσα συναισθηματικά, ήμουν 11 ετών. Η μητέρα μου είχε καταφέρει να έρθει σε επαφή με τον πατέρα μου μετά από 6 χρόνια που είχε χαθεί από τις ζωές μας. Ήμουν θυμωμένη. Του έγραψα ένα γράμμα όπου του απαριθμούσα τα πράγματα που δεν είχε δει και βιώσει στη ζωή μου. Του είπα ότι δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί δεν είχε διατηρήσει κάποια επικοινωνία μαζί μου. Ότι ένα τηλεφώνημα ή απλά ένα μήνυμα, αρκούσαν.

Δείτε σχετικά: Ο μπαμπάς που πληρώνει χιλιάδες λίρες για να βλέπει τον γιο του.

Η μητέρα μου δεν είχε καμία ευθύνη σε όλο αυτό. Ήταν μια καλή πρώην σύζυγος και μια υπέροχη μαμά. Μέχρι και σήμερα με μαλώνει αν μιλήσω άσχημα για τον πατέρα μου. Με καθησυχάζει, μου μιλά για τον άνδρα που παντρεύτηκε και που έχασε. Με ενθαρρύνει να μιλήσω μαζί του και να κάνω προσπάθειες να έχω επαφή μαζί του. Ξέρω ότι του έχει δείξει φωτογραφίες του παιδιού μου.

Έχω γράψει πολλά γράμματα, σε μερικά ήμουν ιδιαίτερα σκληρή και το μετανιώνω. Μακάρι να είχε καταλάβει ότι αυτά τα λόγια έδειχναν τον πόνο μου. Ένιωθα εγκαταλελειμμένη και μόνη. Ο σύζυγος μου με το ζόρι φεύγει για τη δουλειά επειδή δεν θέλει να μας αφήσει, αφιερώνει χρόνο στο να διδάξει τον γιο μας νέα πράγματα, τον αγκαλιάζει και τον καθησυχάζει. Ο πατέρας μου από την άλλη είναι το άκρως αντίθετο…

Έπρεπε να μάθουμε από τον θείο μου, μια μέρα πριν, ότι ο πατέρας μου θα έφευγε από την χώρα. Μπορείς να φανταστείς πως είναι ο γονιός σου να σε υπολογίζει τόσο λίγο ώστε να μην κάνει καν τον κόπο να σου πει ότι φεύγει;

Έχω δει τον πατέρα μου μόνο δυο φορές. Η πρώτη ήταν όταν ήμουν 6 ετών. Η γυναίκα του ήταν έγκυος και η μητέρα μου με βοήθησε να διαλέξω ένα ρουχαλάκι για το μωρό και ήρθε μαζί μας για φαγητό. Ο πατέρας μου, μου αγόρασε ένα φόρεμα που λάτρεψα. Αλλά εκείνη τη νύχτα τα συναισθήματα μου ήταν τόσο έντονα που έκλαψα στην αγκαλιά της μητέρας μου. Όταν ήμουν 13 ετών οι γονείς μου συμφώνησαν να πάω μαζί του στο εξωτερικό. Η μητέρα μου και ο πατριός μου, μου αγόρασαν ρούχα και ότι άλλο χρειαζόμουν. Οι παππούδες μου με παρέδωσαν σε ένα ξένο στο αεροδρόμιο. Αυτός ο ξένος ήταν ο πατέρας μου.

Δεν πιστεύω ότι σκέφτηκε κανείς, τι είχα εγώ να αντιμετωπίσω συναισθηματικά ή πόσο μεγάλο ήταν το ταξίδι. Μακάρι να το είχα απολαύσει και να είχα εκμεταλλευτεί την ευκαιρία  αλλά δεν μπόρεσα να διαχειριστώ τα έντονα συναισθήματα μου και επέστρεψα δυο βδομάδες νωρίτερα από το προγραμματισμένο.

Πρόσφατα ρώτησα τον σύζυγο μου αν πίστευε ότι θα ξανάβλεπα τον πατέρα μου ποτέ. Αμέσως μετάνιωσα που τον ρώτησα, ήξερα την απάντηση.  “Όχι,” μου είπε με σιγουριά. Μέσα μου το ήξερα. Αλλά το να το ακούσω από κάποιον άλλο ήταν μεγάλο πλήγμα. Ο πατέρας μου δεν θα συναντήσει ποτέ τους δυο πιο σημαντικούς άνδρες της ζωής μου, τον σύζυγο μου και τον γιο μου. Δεν θα μάθει ποτέ τι με κάνει ευτυχισμένη, τα όνειρα μου και τις επιθυμίες μου. Τα μόνα πράγματα που θα ξέρει για εμένα θα είναι το όνομα μου, ίσως και πόσα από τα γενέθλιά μου έχει χάσει.

Δεν είναι σωστό ο γονιός να γυρνάει την πλάτη του στα παιδιά του ή να πιστεύει ότι η απουσία του από τη ζωή τους  τα ευνοεί με οποιονδήποτε τρόπο. Δεν σε θέλουν να είσαι εκεί; Πάλεψε το. Έκανες λάθη; Μην τα αφήσεις να σε καθορίσουν, προσπάθησε να τα ξεπεράσεις. Μην εγκαταλείψεις ποτέ την προσπάθεια. Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από το να πιστεύεις ότι ο γονιός σε εγκατέλειψε και σε ξέχασε. Τα παιδιά χρειάζονται τους γονείς τους – και τους δυο. Ευτυχώς είχα τον πατριό μου στη ζωή μου. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η απουσία του πατέρα μου δεν με πλήγωσε ή δεν με πληγώνει ακόμα.

Ο ρόλος του γονιού δεν τελειώνει με την υπογραφή του διαζυγίου. Ακούς “μπαμπά”; Πρέπει να είσαι παρών στις ζωές των παιδιών σου. Μην απαιτείς από εκείνα να παλέψουν για εσένα.  Χρειάζεται χρόνος, υπομονή και προσπάθεια για να είσαι δίπλα τους. Τους το χρωστάς!

Πηγή: http://www.huffingtonpost.com/