Ο πρώην σύζυγος κρατάει το επίδομα παιδιού και αφήνει την κόρη μας στις συντρόφους του

Πριν τελειώσω το λύκειο τα έφτιαξα με τον τότε μελλοντικό μου σύζυγο… Η μάνα μου δεν τον ήθελε όπως και οι περισσότεροι φίλοι μου, αλλά εγώ δεν άκουγα κανένα επειδή ήμουν έφηβη και εμπιστευόμουν εύκολα τους ανθρώπους και αυτός μου πουλούσε ωραία λόγια. Οπότε μετά από λίγο συγκατοικήσαμε. Μετά από δύο χρόνια αρραβωνιαστήκαμε και μετά τον αρραβώνα είδα τη σχέση να μην τραβάει και με υπομονή πέρασαν δύο χρόνια. Χωρίσαμε το 2014. Είχα μετακομίσει στη μάνα μου για ένα μικρό διάστημα. Ο χωρισμός μου κράτησε πολύ λίγο, περίπου ένα μήνα και με παρακάλια και υποσχέσεις από τον ίδιο και την οικογένειά του τα ξαναβρήκαμε, περάσαμε ένα όμορφο καλοκαίρι, δεν μπορώ να πω, και το Νοέμβριο όταν τελείωσε η σεζόν παντρευτήκαμε. Εκεί ξεκίνησαν άλλα και χειρότερα. Τσακώνομαι πολύ με την πεθερά μου γιατί δεν κάνω ό, τι μου λέει εκείνη και αυτό δεν της άρεσε πολύ.

Μετά από λίγους μήνες έμεινα έγκυος. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα το μωρό γιατί φοβόμουν σαν ήξερα ότι κάποια στιγμή θα μείνω μόνη με αυτό το μωρό. Δεν ήθελα να έχει τέτοια ζωή. Τότε μέναμε σε μία γκαρσονιέρα και λόγω του μωρού φτιάξαμε το σπίτι. Ζοριστήκαμε αλλά το κάναμε. Μέχρι να έρθει το μωρό είχαμε προλάβει να ξεχρεώσουμε το αυτοκίνητο, το δάνειο του και το σπίτι που φτιάξαμε. Προσοχή όσο ήμουν έγκυος δεν είχα από κανέναν εκτός τη μάνα μου και τον αδερφό μου. Ήταν λίγο δύσκολα, απρόοπτα, αλλά στο μήνα μου μπήκα με καισαρική για να γεννήσω την κόρη μου. Η πεθερούλα πάλι να ανακατεύεται εκεί που δεν πρέπει. Από το μαιευτήριο ξεκίνησε ο σύζυγός μου να μη δίνει σημασία και να συνεχίζει να αδιαφορεί για την πάρτη μου… Τον απασχολούσε μόνο ο εαυτός του, ο καφές του και ο ελεύθερος του χρόνος. Δεν ήθελε να περνάει χρόνο μαζί μου ή με το παιδί του. Ήταν πάντα κουρασμένος για μας αλλά δεν ήταν για τους φίλους του ή για τα τσιγάρα του (είναι χρήστης)…

Τα τρία πρώτα χρόνια πέρασα δύσκολα. Λεφτά για μένα δεν υπήρχαν. Τα κρατούσε όλα γι’ αυτόν. Ο, τι έβγαζε ήταν δικά του. Στη μικρή παιχνίδια και ρούχα συνήθως αγόραζαν οι γονείς δώρο. Εγώ όσο μπορούσα δούλευα 2-3 ώρες την ημέρα το καλοκαίρι. Δίπλωμα αμαξιού δεν μπορούσα να βγάλω γιατί δεν μου έδινε λεφτά παρόλο που ήμασταν μαζί και στα χωράφια και παντού.

Όταν ήταν η κόρη μου 2,5 ετών περίπου έφυγα από το σπίτι, δεν άντεξα. Ξεκίνησε κακά στραβά να δουλεύει με τη βοήθεια της μάνας μου και πάλι όμως ήταν δύσκολα. Λεφτά για το παιδί δεν έδινε, μόνο είχε απαιτήσεις όσον αφορά τη μικρή. Από το σπίτι όταν έφυγα δεν πήρα τίποτα πέρα από τα ρούχα μας. Του τα άφησα όλα… Επειδή δεν έχουμε βγάλει διαζύγιο γιατί δεν είχα λεφτά για δικηγόρος δεν μου περισσεύανε και αυτός το εκμεταλλευόταν. Μου λέει «Φράγκο δεν θα πάρεις άμα δεν βγει το διαζύγιο». Έτσι πέρασα ενάμιση χρόνο.

Πριν δύο μήνες περίπου επιτέλους βγήκε το διαζύγιο και αυτός ξεκίνησε να μου πληρώνει τη διατροφή και πάλι με ζόρι παρόλο που παίρνει 1.800 ευρώ το μήνα. Το Α21 το κρατά για την πάρτη του γιατί θα μπαίνουν στο λογαριασμό του για ένα χρόνο ακόμα… Τα σαββατοκύριακα παίρνει την κόρη μου για να τη δει υποτίθεται αυτός και η γιαγιά με τον παππού και αντί να το βλέπει η γιαγιά που δεν έχει αντοχή γιατί η μικρή είναι πολύ ζωηρή, την αφήνει κάθε φορά στην καινούργια του γκόμενα που φέρνει στο σπίτι του…

Να μην τα πολυλογώ πέρασα πολύ δύσκολα τον τελευταίο καιρό αλλά λόγω της κόρης μου σιγά-σιγά τα καταφέρνω, όλα με τη σειρά και όλα μόνη μου. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο καθένας από μας ζορίζεται με το δικό του τρόπο και έχει τα δικά του προβλήματα, αλλά για τη χάρη των παιδιών μας τα καταφέρνουμε. Και εγώ πιστεύω στον εαυτό μου ότι θα τα καταφέρω και θα είμαι πολύ πιο δυνατή από ποτέ απλώς όλο αυτό θέλει χρόνο…

Μαργαρίτα