Ο πατέρας μου, μας εγκατέλειψε όταν ήμουν μικρή. Ακόμα και σήμερα που είμαι 50, συμπεριφέρεται σαν παρτάλι

Ο πατέρας μου είναι ένας γοητευτικός και πλούσιος άντρας που όμως εγκατέλειψε τη μητέρα μου και εμένα όταν ήμουν μωρό. Δεν πλήρωσε ποτέ του διατροφή, δεν ήρθε ποτέ στα γενέθλια ή στη γιορτή μου και με άφησε να μεγαλώνω με τους βίαιους και τοξικούς συγγενείς της μητέρας μου όταν εκείνη πέθανε αντί να έρθει και να με σώσει από τα χέρια τους. Από το δεύτερο γάμο του απέκτησε ένα ακόμα παιδί, τον ετεροθαλή αδερφό μου, ο οποίος έχει να μιλήσει στον πατέρα μας εδώ και δεκαετίες. Ούτε εμείς μιλούσαμε ούτε είχαμε επαφές μέχρι που πριν από μερικά χρόνια αποφάσισα να τον συγχωρέσω γιατί τον αγαπώ και ήθελα να του δώσω μία δεύτερη ευκαιρία.

Δυστυχώς συνειδητοποίησα πως ο πατέρας μου δεν έχει αλλάξει καθόλου. Παρτάκιας ήταν και παρτάκιας θα πεθάνει. Θεωρώ πως δεν μας αγαπάει, δεν έχει κανένα συναίσθημα για εμάς και τον ενδιαφέρει μόνο η ζωούλα του και τα χρήματά του. 

Για παράδειγμα… Το αυτοκίνητό μου χάλασε και δεν έχω λεφτά να το φτιάξω ή να πάρω άλλο παρόλο που δουλεύω ολόκληρα 12 ώρα σε μία απαίσια δουλειά. Αποφάσισα να του ζητήσω βοήθεια, που στην τελική οφείλει να μου τη δώσει όχι γιατί είναι πατέρας μου, αλλά επειδή τόσα χρόνια δεν προσέφερε καμία βοήθεια. Στην αρχή συμφώνησε και με ρώτησε μάλιστα τι αυτοκίνητο θέλει να μου αγοράσει. Τελικά το αγόρασε αλλά αντί να μου το δώσει που το είχα πραγματική ανάγκη, το έκανε δώρο στην τρίτη του γυναίκα που δεν ξέρει καν να οδηγάει και μου έστειλε μάλιστα και φωτογραφίες της να ποζάρει περήφανη δίπλα στο νέο της απόκτημα. Τι νόμιζε; Ότι θα ενθουσιαστώ και θα του πω και μπράβο; Ο κυνισμός σε όλο του το μεγαλείο…

Εν τω μεταξύ ο πατέρας μου έχει αχρωματοψία και σε μία περιήγησή μου στο internet το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα βιντεάκι ανθρώπων με αχρωματοψία που φόρεσαν ένα ειδικό ζευγάρι γυαλιά και είδαν για πρώτη φορά χρώματα. Οι αντιδράσεις και η χαρά τους με έκαναν να συγκινηθώ και αποφάσισα να κάνω το ίδιο δώρο στον πατέρα μου. Ήθελα να τον κάνω να χαρεί, ήθελα να τον βοηθήσω να αποκτήσει κάτι που είχε στερηθεί τόσα χρόνια χωρίς να αποσκοπώ σε κάτι. Του διάλεξα το πιο ακριβό ζευγάρι για το οποίο μάλιστα καταχρεώθηκα γιατί δεν ήξερα πόσο ακριβό ήταν. Όταν τα παρέλαβα, του τα έστειλα με ένα σημείωμα μέσα στο οποίο έγραφα: «Αυτό είναι το δώρο μου για σένα.  Φόρεσέ τα και θα καταλάβεις. Το μόνο που θέλω είναι να μου στείλεις ένα βίντεο όταν τα πρωτοφορέσεις για να χαρώ και εγώ μαζί σου».

Τη χάρη αυτή δεν μου την έκανε. Όχι μόνο δεν μου έστειλε ποτέ το βίντεο που του ζήτησα αλλά δεν με πήρε ούτε καν ένα τηλέφωνο να με ευχαριστήσει.

Τέτοιος είναι ο πατέρας μου και τέτοιος θα μείνει. Έχω φτάσει 50 χρονών και πλέον έχω χάσει κάθε ελπίδα. Παρτάλι ήταν, είναι και θα είναι για πάντα. Πιο πολύ όμως δεν έχω θυμώσει με εκείνον. Είμαι θυμωμένη με τον εαυτό μου που με έβαλα στη διαδικασία να πάρω δάνειο και να επενδύσω συναισθηματικά σε έναν άνθρωπο που δεν έκανε ποτέ τίποτα για μένα, ούτε ενδιαφέρθηκε. Δεν περιμένω να ξυπνήσει ένα πρωί και να είναι άλλος άνθρωπος. Είμαι 50 χρονών αλλά εξακολουθώ να νιώθω σαν το κοριτσάκι εκείνο που προσπαθεί να κερδίσει την αγάπη του μπαμπά του με κάθε τρόπο ενώ είναι άσκοπο…

Θάλεια