Ο πατέρας μου δεν νοιάστηκε ποτέ για μένα. Προσπάθησα πολύ, αλλά ούτε στο γάμο μου δεν ήρθε

Διαβάζοντας τις ιστορίες σας αποφάσισα να μοιραστώ κι εγώ τη δική μου. Μια ιστορία που την κουβαλώ 30 χρόνια, από την ημέρα που γεννήθηκα.

Θα μπορούσα να γράφω ημέρες ολόκληρες, αλλά θα προσπαθήσω να τα συνοψίσω σε λίγες γραμμές.

Με αφορμή το άρθρο μιας μητέρας, προς τον “πατέρα” που βλέπει τα παιδιά του 20 ώρες το χρόνο, θα ήθελα να μιλήσω κι εγώ από την πλευρά του παιδιού.

Γιατί κι εγώ υπήρξα αυτό το παιδί. Που περίμενε σε κάθε σχολική εορτή να δει τον πατέρα να το καμαρώνει, περίμενε σε κάθε σχολικό τρίμηνο να έρθει ο πατέρας να ακούσει τα καλά λόγια των καθηγητών και να νιώσει περήφανος, περίμενε να ακούσει μια συμβουλή στα πρώτα του βήματα σαν ενήλικας.

Όλα αυτά φυσικά δεν έγιναν ποτέ, μαζί με άπειρα άλλα, καθημερινά μικροπράγματα που μπορεί σε κάποιους να φαίνονται ασήμαντα, αλλά στην ψυχή ενός μικρού παιδιού είναι καρφιά που σφηνώνουν και δεν βγαίνουν ποτέ. Κι εγώ σιωπούσα για πολλά χρόνια, προσπαθώντας να έχω έστω και λίγες στιγμές μαζί του. Του έλεγα για τα επιτεύγματά μου στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, και αργότερα στη δουλειά μου, προσπαθώντας να τον κάνω περήφανο. Να ακούσω ένα μπράβο, για όλα αυτά που κατάφερα κυριολεκτικά μόνη μου, να δουλεύω, να σπουδάζω και να συντηρώ ένα σπίτι μόνη μου, από τα 18 μου χρόνια. Φυσικά αυτό δεν ήρθε ποτέ. Αντιθέτως, ότι κι αν έκανα ποτέ δεν ήταν αρκετό. Πάντα ισχυριζόταν ότι η οικονομική βοήθεια που μου παρείχε ήταν εκείνη που με συντηρούσε (μάλλον είχε ξεχάσει πως η διατροφή που μου έστελνε δεν έφτανε ούτε για τα φροντιστήριά μου και κόπηκε με το που έφτασα 18. Υπ’ όψιν ότι τόσο ο πατέρας μου όσο και η δεύτερη γυναίκα του είχαν πολύ παχυλά εισοδήματα). Ξεχνούσε πως τα μόνα λεφτά που μου έδινε ήταν για τις βενζίνες μου, επειδή είχε την απαίτηση να τον επισκέπτομαι κάθε Σαββατοκύριακο στην επαρχία, αδιαφορώντας για το αν χρειάζομαι χρόνο να ξεκουραστώ από τις ατελείωτες ώρες δουλειάς.

Ξέχασε πως ποτέ δεν με φρόντισε όταν αρρώσταινα, ποτέ δεν είδε τις παρέες μου, ποτέ δεν συζήτησα μαζί του κάποιο προσωπικό μου προβληματισμό. Ποτέ δεν ήταν εκεί. Η μάνα μου τράβηξε όλο το κουπί. Η μάνα μου, αυτή η γυναίκα που της οφείλω τα πάντα, που δεν έφτιαξε τη ζωή της για να μεγαλώσει εμένα. 25 χρονών κορίτσι έφυγε από ένα δυστυχισμένο γάμο με ένα μωρό 2,5 χρονών, και αφοσιώθηκε σε μένα. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω πόσο ευγνώμων της είμαι. Πόσο την αγαπώ, κι ας μαλώνουμε καμιά φορά. Ήταν για μένα μάνα και πατέρας, και τώρα που μεγάλωσα είναι η καλύτερή μου φίλη.

Πριν τρία χρόνια παντρεύτηκα τον άνθρωπό μου. Ένα παιδί τόσο καλό που μόνο στα όνειρά μου μπορούσα να ζητήσω. Ο πατέρας μου δεν ήρθε στο γάμο. Είχε προηγηθεί ένας τεράστιος καυγάς. Για πρώτη φορά στη ζωή μου του είπα (ή μάλλον του ούρλιαξα) όλα αυτά που κρατούσα μέσα μου τόσα χρόνια. Αφορμή ήταν η άρνησή του για άλλη μια φορά να με στηρίξει είτε συναισθηματικά, είτε οικονομικά. Και για ένα παιδί που δεν έχει ζητήσει ποτέ τίποτα, το να συναντά για ακόμη μια φορά ένα τοίχο και μια απόρριψη, μπορεί να οδηγήσει στην έκρηξη. Μια έκρηξη μεγατόνων.

Σήμερα ζω με τον άντρα μου και είμαι πολύ ευτυχισμένη. Με την μητέρα μου έχω άριστες σχέσεις. Τον πατέρα μου τον σκέφτομαι σπάνια. Μόνο στους γάμους, όταν βλέπω τις νύφες να χορεύουν με τους μπαμπάδες τους, με πιάνουν τα κλάματα. Όχι επειδή μου λείπει εκείνος, αλλά είναι το παράπονο. Γιατί εγώ να μην έχω ένα πατέρα να με στηρίξει; Να με συνοδεύσει στην εκκλησία; Τι έκανα λάθος; Γιατί να κουβαλάω αυτό το βάρος; Προσπάθησα να είμαι υπόδειγμα κόρης, να τον κάνω περήφανο. Αλλά τελικά μερικοί άνθρωποι δεν αξίζουν να γίνονται γονείς.

Μελίνα