Ο νέος σύντροφος με χτυπούσε και χωρίσαμε. Όταν έπαθε εγκεφαλικό, του στάθηκα αλλά…

Αποφάσισα να σας γράψω και εγώ τη δική μου ιστορία. Είμαι 38 ετών, χωρισμένη εδώ και σχεδόν 5 χρόνια με δύο παιδιά ηλικίας 12 και 10, ένα αγόρι και αντίστοιχα ένα κορίτσι. Εργάζομαι από πολύ μικρή ηλικία, ποτέ δεν άντεχα να με ζουν, ήθελα να είμαι όχι ανεξάρτητη και ελεύθερη, αλλά να στηρίζομαι στα πόδια μου και στον εαυτό μου. Δεν θα σας πω για το διαζύγιό μου. Ήταν επιλογή μου. Κράτησα ήπιους τόνους για τα παιδιά μου πάνω απ’ όλα. Έχουμε σχεδόν άριστες σχέσεις. Θα σας πω για μία σχέση που ήρθε μετά το διαζύγιο μου.

Όλα ξεκίνησαν πολύ ειδυλλιακά. Μέσω ενός γνωστού, μια βόλτα για μια μπύρα, μια βόλτα στη θάλασσα, παιχνίδια με τα μάτια και όλα άρχισαν μαγικά. 3 χρόνια μικρότερός μου. Πολύ γρήγορα με γνώρισε στους δικούς του που μας αγκάλιασαν και εμένα και τα παιδιά μου με τον καλύτερο τρόπο. Πλέον ήμουν της οικογένειας. Δεν είχαν θέμα που ήμουν χωρισμένη. Με εκτιμούσαν και με αγκάλιασαν. Εκείνος άνεργος. Μου έδειχνε πως προσπαθούσε, έκανε πρόσκαιρες δουλειές για να εξοικονομήσει χρήματα προσπαθώντας να διαθέτει και εκείνος χρήματα. Στη διάρκεια του πρώτου χρόνου απαιτούσε να μείνουμε μαζί γιατί μας χώριζαν κάποια χιλιόμετρα και δεν ήταν εύκολο να βρισκόμαστε. Αποφασίσαμε λοιπόν να μείνουμε στον τόπο μου για πολλούς λόγους, αφού πρώτον εγώ είχα δουλειά και ήταν ο πατέρας των παιδιών μου στο ίδιο μέρος. Οπότε αποφασίσαμε να μείνουμε στον τόπο μου.

Με βοήθεια από τους δικούς του και κάποια χρήματα που είχα εγώ στην άκρη φτιάξαμε το σπίτι μας από το μηδέν. Όμως όλα ήταν καλά και τέλεια για λίγο. Ξαφνικά άρχισε να ξεδιπλώνεται ένας άλλος άνθρωπος. Άρχισε να γίνεται αυταρχικός με τα παιδιά στο αν θα βγουν έξω να παίξουν, στο αν θα πάνε σε ένα πάρτυ και άλλα. Μετά το ίδιο και σε μένα. Αν θα πάω ακόμα και στους δικούς μου, αν θα μιλήσω μαζί τους στο τηλέφωνο, ακόμα και στον αν φιλοξενήσω κάποιον δικό μου σπίτι μας. Άρχισε ξαφνικά να μου επιτίθεται. Με χτυπούσε και δεν τολμούσα καν να αντιμιλήσω για να μην οξύνω τις καταστάσεις. Για όλα και για όλους έπρεπε να απολογηθώ, ακόμα και για τον αν δεν έφερνε ο πρώην σύζυγος τη διατροφή στην ώρα του ήταν λόγος για να ξεσπάσει πάνω μου. Είχε πάρει την κάρτα μου και εκείνος έκανε κουμάντο στα οικονομικά μας.

Έμεινα έγκυος και δεν δίστασε ακόμα και σε αυτή την κατάσταση να με χτυπήσει. Έφτασε στο σημείο να με απειλήσει με μαχαίρι κάποια στιγμή που του αντιμίλησα και την εικόνα αυτή να τη δει ο γιος μου. Εκεί έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Εκείνο το βράδυ δεν μίλησα. Το πρωί σηκώθηκα, πήγα στη δουλειά και πήρα τηλέφωνο τη μητέρα του και της είπα τι έχει συμβεί και πως θέλω να έρθουν χωρίς να ξέρει τίποτα ο γιος της και να τον πάρουν από το σπίτι γιατί εγώ δεν τολμούσα να του το πω. Όπως και έγινε. Αφού λοιπόν έφυγε από το σπίτι εγώ ασχολήθηκα με τα παιδιά μου, τη δουλειά μου και ένα θέμα υγείας του πατέρα μου και παράλληλα με εκείνον να με ξαναδιεκδικεί. Εγώ κρατούσα τις αποστάσεις μου μέχρι που ξαφνικά με ειδοποίησε η μητέρα του για κάτι πολύ σοβαρό. Ο γιος της είχε υποστεί σοβαρό εγκεφαλικό.

Αυτόματα όλα ήρθαν τούμπα. Έτρεξα δίπλα του. Κάθε ρεπό μου ήταν μόνο δίπλα του, κάθε μέρα παρακαλούσα να γίνει καλά. Πέρασε ένα μήνα στο νοσοκομείο. Είχε χάσει την ομιλία του από τη δεξιά πλευρά και πλήρης παράλυση. Φυσιοθεραπευτές, εξετάσεις… Έγινα το στήριγμά του αφήνοντας ό, τι μας χώριζε στην άκρη και έχοντας στο μυαλό μου μόνο να ξανασταθεί στα πόδια του. Ήρθαμε πάλι πιο κοντά, προσπάθησα να δείξω κατανόηση στις νέες καταστάσεις, όμως δυστυχώς όταν άρχισε να επανέρχεται άρχισε πάλι να βρίσκει και τον εαυτό του. Όχι βέβαια, δεν σήκωσε χέρι, αλλά ο ίδιος ήταν κριτής όλων. Αυταρχικός και σαν κακομαθημένο παιδάκι. Εκεί πλέον τελείωσε μέσα μου.

Ο άνθρωπος τελικά δεν αλλάζει κ αν αλλάξει θα ‘ναι για λίγο μέχρι να σε πείσει. Έκλεισα τη σελίδα εκεί. Σήμερα έχω έναν υπέροχο άνθρωπο δίπλα μου που με στηρίζει σε ό, τι κάνω. Δεν με έχει στεναχωρήσει ούτε για μια στιγμή. Χαίρομαι που ήρθε την κατάλληλη στιγμή.

Αφροδίτη