“Ο γιος μας ήταν 18 χρονών όταν τον υιοθετήσαμε!” Η ιστορία μίας άξιας οικογένειας

Υπήρξα κόρη ιερέα πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να παντρευτώ έναν καλό άντρα και να κάνω αρκετά παιδιά που θα τα πηγαίναμε κάθε Κυριακή πρωί στην εκκλησία και θα τρώγαμε όλοι μαζί κάθε μεσημέρι αλλά ο Θεός είχε άλλα σχέδια για μένα.

Ένα πράγμα που έχω μάθει καλά όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και πορεύεται ανάλογα με τις επιλογές του.

Ο σύζυγός μου με επέλεξε και ας είχα τη στάμπα της «διαφορετικής». Ήξερε πως κανονική ζωή δεν πρόκειται να έχει με μένα, γιατί πολύ απλά… ήταν και αυτός σαν εμένα. Λίγο μετά το γάμο μας ξεκινήσαμε τον εθελοντισμό στην εκκλησία του ιερέα πατέρα μου ως ιεραπόστολοι.

Κάθε Κυριακή πρωί η εκκλησία γέμιζε με παιδιά και νέους ανθρώπους που έρχονταν να εκκλησιαστούν. Δουλέψαμε πολύ με φοιτητές και παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών, που αντιμετώπιζαν οικονομικά προβλήματα, παιδιά τραυματισμένα, παιδιά χαμένα. Μετά από τρία χρόνια γάμου συνειδητοποιήσαμε ότι οι Κυριακές και οι Τετάρτες δεν ήταν αρκετές. Έπρεπε να είμαστε εκεί όλη την εβδομάδα. Είχαμε πολλά να δώσουμε.

Με τον καιρό μπήκε στο μυαλό μας η ιδέα της αναδοχής και της υιοθεσίας ενός μεγαλύτερου παιδιού αφού με τα παιδιά δεν «το ‘χαμε», αλλά δεν πήγε καλά. Καθημερινά συναντούσαμε δεκάδες ανθρώπους από το ποίμνιο μας που μας συμβούλευαν αναλόγως.

«Πρέπει πρώτα να κάνετε δικά σας παιδιά για να δείτε πώς είναι»

«Ο σύζυγος σου πρέπει να συνεχίσει την κληρονομιά του»

«Ποτέ δεν θα υιοθετούσα μεγάλο παιδί. Ποιος ξέρει τι θα μου βγει»

«Ο Θεός θα σας ευλογήσει με ένα δικό σας παιδί» (λες και είχαμε προβλήματα γονιμότητας).

Όταν ανακοινώσαμε ότι θα υιοθετήσουμε παιδί ηλικίας άνω των 13 ετών τα σχόλια που λαμβάναμε καθημερινά ήταν γεμάτα από ακόμα περισσότερο μίσος και αποδοκιμασία.

«Γιατί να μην υιοθετήσεις ένα πιο μικρό παιδί; Το μεγάλο μπορεί να σας σκοτώσει στον ύπνο σας»

«Γιατί να μη χαρίσεις ένα παιδί στο σύζυγό σου; Πώς θα μπορέσει να μεγαλώσει το παιδί κάποιου άλλου;»

«Σπαταλάς το μεγαλύτερο δώρο που σου έδωσε ο Θεός: Τη μήτρα σου»

«Δεν έχει νόημα να υιοθετήσεις ένα μεγάλο παιδί που θα σε δει σαν μέντορα και όχι σαν μαμά και μόλις γίνει 18 θα σε αφήσει και θα φύγει».

Αυτό κράτησε για εννιά ολόκληρους μήνες μέχρι δηλαδή να εγκριθεί η αίτησή μας. Πέρασα πολλές νύχτες στο δωμάτιο που θα φιλοξενούσε τα μελλοντικά μας παιδιά, έκλαιγα και προσευχόμουν γι’ αυτό που πηγαίναμε να κάνουμε. Προσευχόμουν γιατί ήθελα να αισθανθούν την αγάπη που είχα μέσα μου για εκείνα και ας μην είχαμε γνωριστεί ποτέ. Τελικά η αίτησή μας εγκρίθηκε και ήρθε η μεγάλη μέρα.

Όταν η κοινωνική λειτουργός ήρθε να μας επισκεφτεί βγαίνοντας από το αυτοκίνητο η πρώτη της κουβέντα ήταν «Εσείς είστε το ζευγάρι που θέλετε να υιοθετήσετε έφηβο παιδί; Είστε τελείως τρελοί;».

Της απάντησα: «Κάτι τέτοιο».

Μπήκαμε σπίτι και συζητήσαμε τις επιλογές μας και ποια παιδιά είναι διαθέσιμα για υιοθεσία. Λίγο πριν φύγει μας ρώτησε αν επιθυμούσαμε αναδοχή ή μόνο υιοθεσία. Της είπαμε ότι προτιμούσαμε να υιοθετήσουμε αφού θέλαμε να είμαστε παντοτινή οικογένεια για κάποιο παιδί αλλά αν υπήρχε κάποιο περιστατικό στο οποίο μπορούσαμε να βοηθήσουμε φυσικά και είμαστε δεκτικοί.

«Καθώς ερχόμουν να σας συναντήσω με πήραν τηλέφωνο και με ενημέρωσαν ότι υπάρχει ένα 16χρονο αγόρι που ψάχνει σπίτι για απόψε».

«Φέρτον σπίτι», της είπα. Ο άντρας μου με κοίταξε σαν να ήμουν τρελή και μου ζήτησε να προσευχηθούμε γι’ αυτό το παιδί.

Του απάντησα «Δεν χρειάζεται να προσευχόμαστε άλλο. Ο Θεός μας απάντησε ήδη».

Ξεκίνησε να προσεύχεται με τα εξής λόγια: «Θεέ μου», είπε κοιτάζοντας ψηλά και μετά έστρεψε το βλέμμα του σε μένα. «Έχει τόσο δίκιο. Φέρτον σε μας».

Μόλις η κοινωνική λειτουργός έφυγε έκλεισα την πόρτα και κοίταξα τον άντρα μου με τρόμο: «Τι κάναμε; Δεν είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο».

Ξέσπασα σε κλάματα μπαίνοντας στο δωμάτιο που θα φιλοξενούσε το παιδί αυτό. Έμεινα εκεί αρκετές ώρες και προσευχόμουν μέχρι που τα δάκρυα σταμάτησαν. Μία απίστευτη γαλήνη γέμισε την καρδιά μου και για πρώτη φορά μετά την ανακοίνωση της κοινωνικής λειτουργού ένιωσα χαρούμενη.

Τρεις ώρες αργότερα γνώρισα το γιο μου. Μπήκε σπίτι κρατώντας μόνο μία μικρή τσάντα στην οποία είχε όλα του τα υπάρχοντα. Συστηθήκαμε χωρίς αγκαλιές και φιλιά παρά μόνο με ένα γλυκό χαμόγελο και μία χειραψία.

Τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για τον πόνο αυτού του απελπισμένου παιδιού, που εμφανίστηκε στην πόρτα μου. Αμέσως ένιωσα το παιδί αυτό δικό μου και η αγάπη που αισθάνθηκα γήταν απερίγραπτη.

Κόντευε τα 17 και το μόνο που είχε μαζί του ήταν μία τσάντα μέσα στην οποία υπήρχαν δύο μικρότερες τσάντες με ρούχα σκισμένα, λερωμένα ή πολύ μικρά. Θυμάμαι να τα βάζω στο πλυντήριο και να κλαίω. Όταν γεννήθηκε η μητέρα του τον εγκατέλειψε στο μαιευτήριο χωρίς να του δώσει καν όνομα και χωρίς καν να γράψει το δικό της όνομα στο πιστοποιητικό γέννησής του. Έμεινε εκεί για μία εβδομάδα χωρίς να βρεθεί κανείς να το υιοθετήσει μέχρι που τελικά τον ανέλαβε η γιαγιά του μέχρι τα 11 του χρόνια οπότε και αρρώστησε. Για τα επόμενα πέντε χρόνια δέχτηκε απίστευτη κακοποίηση από τις ανάδοχες οικογένειες που τον ανέλαβαν μέχρι που τελικά ήρθε η δική μας σειρά να τον φροντίσουμε.

Λίγες μέρες πριν έρθει στο σπίτι μας κάλεσε τις κοινωνικές υπηρεσίες λέγοντας ότι είχε φύγει από το τελευταίο σπίτι που διέμενε, ότι ήταν άστεγος και ότι χρειαζόταν ένα μέρος για να μείνει. Είχε νιώσει την απόρριψη από κάθε οικογένεια στην οποία είχε μπει και πίστευε ότι και εμείς θα ήμασταν ίδιοι.

Από τη στιγμή που ήρθε σπίτι η αλλαγή του ήταν μεγάλη. Καθόταν στο κρεβάτι του και έκλαιγε με τις ώρες. Καθόμουν και εγώ δίπλα του και του χάιδευα την πλάτη.

Με κοίταξε μία μέρα και μου είπε «Όλη μου τη ζωή έψαχνα κάποιον να με αντιμετωπίσει όπως με αντιμετωπίζετε εσείς. Ποτέ δεν είχα πραγματικούς γονείς».

Δώσαμε το δικό μας αγώνα ενάντια σε όλες τις πιθανότητες για να γίνουμε οικογένεια. Πήραμε την επιμέλειά του σε λιγότερο από τρεις μήνες από την ημέρα που ήρθε σπίτι μας, αλλά ακόμα δεν μπορούσαμε να τον υιοθετήσουμε για γραφειοκρατικούς λόγους αλλά και γιατί το παιδί αυτό δεν είχε μάθει να ζει σε σταθερό περιβάλλον. Από τη μία μας ζητούσε να τον υιοθετήσουμε, από την άλλη μας απομάκρυνε από φόβο μήπως τον απορρίψουμε και πληγωθεί πάλι.

Μία μέρα γύρισε σπίτι και έβαλε τα κλάματα. Ήθελε να με ρωτήσει κάτι αλλά φοβόταν μήπως τον θεωρήσω εγωιστή. «Μαμά μπορώ να μείνω για πάντα κοντά σας, ακόμα κι όταν γίνω 18 χρονών; Σας υπόσχομαι θα φύγω αν σας δυσκολεύω ή αν με θεωρείτε δύσκολο χαρακτήρα». Ήταν η πιο γρήγορη και η πιο εύκολη υπόσχεση που έδωσα ποτέ μου.

«Θα είσαι δικός μας για πάντα».

Μπορεί να είχαμε την επιμέλεια αλλά δεν μας αρκούσε. Όλοι μας πλέον επιθυμούσαμε να το κάνουμε πιο επίσημο και μόνιμο. Τον υιοθετήσαμε 2 χρόνια μετά, ανήμερα των 18ων γενεθλίων του και πλέον μοιραζόμαστε το ίδιο επίθετο.

Στις 10 Ιανουαρίου του 2019 έγινε επίσημα γιος μας. Για πρώτη φορά το παιδί αυτό είχε δικό του μπαμπά και δική του μαμά.

Όσο κι αν μισούσα την αναμονή, τελικά μου άρεσε που μπορέσαμε να τον υιοθετήσουμε ως «ενήλικα».

Γίναμε τελικά γονείς με έναν πραγματικά πρωτότυπο τρόπο και τα πράγματα πήγαν πολύ καλύτερα απ’ ότι πίστευα. Στα δύο αυτά χρόνια που ο Randall είναι μαζί μας έχει μεταμορφωθεί πλήρως και συνεχίζει να αλλάζει μέρα με τη μέρα. Κάποτε είχε δηλώσει ότι το μόνο που ήθελε να κάνει είναι να τριγυρνάει στους δρόμους και να παίρνει ναρκωτικά. Σήμερα έχει γίνει άλλος άνθρωπος.

«Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα αποκτήσω οικογένεια ή θα πάω πανεπιστήμιο αλλά τώρα έχω τόση υποστήριξη και αγάπη που θέλω να καταφέρω τα πάντα», είπε ο Randall.

Τελείωσε το γυμνάσιο με άριστα και συνεχίζει. Είναι εξαιρετικός στο baseball και ελπίζει πως όταν περάσει στο πανεπιστήμιο θα μπορέσει να μπει στην πανεπιστημιακή ομάδα. Όνειρό του είναι να γίνει παίκτης του baseball ή προπονητής.

Είμαστε ευγνώμονες για τους ανθρώπους που συναντήσαμε στο ταξίδι αυτό και για την επιρροή που είχαν στη ζωή μας. Διατηρούμε σχέσεις με αρκετά μέλη της οικογένειας του παιδιού που τους θεωρούμε και δική μας οικογένεια. Συνεχίζουμε να ενθαρρύνουμε το ποίμνιό μας να υιοθετήσει έφηβα παιδιά και ελπίζουμε να ολοκληρώσουμε δύο ακόμα υιοθεσίες πριν τελειώσει το έτος.

Ζούμε με το σύνθημα «Η οικογένειά μας δεν χρειάζεται περισσότερα παιδιά. Περισσότερα παιδιά χρειάζονται την οικογένειά μας». Έτσι όταν οι γύρω μας, μας ρωτούν πόσα παιδιά σκοπεύουμε να αποκτήσουμε τους απαντάμε «Δεν προγραμματίζουμε τίποτα. Όπως μας τα φέρει ο Θεός».

Πηγή: https://thestir.cafemom.com