Ο άντρας μου όταν “έφευγε” από καρκίνο, δεν χαιρέτησε κανέναν από την οικογένειά του. Κι αυτή ήταν η δικαίωση!

Ο άντρας μου έχει πεθάνει εδώ και τρία χρόνια. Δεν ξέρω τι να πρωτοκάνω όταν σκέφτομαι τα πεθερικά μου. Να γελάσω ή να κλάψω; Να σημειώσω ότι εγώ δεν είχα απλώς ένα ζευγάρι πεθερικά αλλά και τους συντρόφους τους από τους επόμενους γάμους τους. Οπότε σκεφτείτε τραπέζι γάμου, 4 άτομα η δική μου οικογένεια, δυο εγώ και ο άντρας μου, δυο ο αδελφός του και η γυναίκα του (που ήταν και κουμπάροι μας) και δυο ζευγάρια τα πεθερικά μου. Σύνολο 12 άτομα! Αλλά το γελοίο ήταν ότι σφάζονταν μπροστά στο κόσμο.

Χωρισμένοι 20 και βάλε χρόνια! Ο κουμπάρος μας και γιος της πεθεράς μου από τον πρώτο της γάμο είχε κάτσει στη μέση για να τους χωρίζει! Κάθε φορά που τον κοίταζα μου έλεγε «πίνε πίνε να μην καταλαβαίνεις τί γίνεται!»

Ο άντρας μου ήταν το παιδί της πεθεράς μου από τον δεύτερο γάμο της. Και στον γάμο ήταν με τον τρίτο σύζυγο της. Η πεθερά ήταν η πιο κακιά γυναίκα στο κόσμο. Έχετε δει γυναίκα που έχει αποκτήσει παιδιά από διαφορετικούς γάμους να κάνει τα πάντα για να μην έρχονται κοντά τα παιδιά της; Έβαζε συνεχώς λόγια στον ένα για τον άλλον. Δεν υπήρχε αυτό. Ευτυχώς ο άντρας μου και ο αδελφός του τα είχαν βρει μεταξύ τους και έκαναν και οι δυο ότι την άκουγαν, αλλά στην πραγματικότητα την έγραφαν. Από τα πιο γελοία που έκανε ήταν όταν ο άντρας μου της ζήταγε να με βοηθήσει με τα παιδιά.

Σκεφτείτε σκηνικό: Μόνη στο σπίτι, χωρίς συγγενείς κοντά μου, να φροντίζω δυο βρέφη με διαφορά ακριβώς 12 μήνες και να κάνω τα πάντα σε ένα σπίτι. Δυο- τρεις φορές της είπε να έρθει να με βοηθήσει. Το αποτέλεσμα: να νταντεύω και την πεθερά, η οποία ήθελε να κοιτά στην τηλεόραση τηλεπωλήσεις και να της μαγειρεύω. Όταν του το είπα, την έκοψε αμέσως. Την φρόντισα όταν είχε καρκίνο και δεν μας έδωσε ούτε μια βοήθεια όσο ήμασταν μαζί με τον γιο της. Αφήστε να μην θυμηθώ, ότι του έδινε ταπεράκι με μια μερίδα φαγητό! Το άνοιγα, το κοίταγα και γέλαγα! Οπότε καταλαβαίνετε, δεν ξαναήρθε ταπεράκι στο σπίτι! Πέθανε μισό χρόνο πριν το άντρα μου. Αν δεν είχε πεθάνει νομίζω ότι θα την είχα σκοτώσει μετά εγώ η ίδια!

Να μπω στο θέμα πεθερός; Ο πεθερός μου έδειχνε ήρεμος άνθρωπος. Δεν μου άρεσε όμως κάτι στο τρόπο που κοίταγε τα παιδιά. Μετά από συζητήσεις με τον κουνιάδο μου, έμαθα πράγματα γι΄αυτόν που δεν θέλω να σκέφτομαι. Μια ζωή ήταν παρτάκιας. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ μα ποτέ, την γυναίκα του (σύζυγος από τον δεύτερο γάμο), η οποία ήρθε να δει τον άντρα μου όταν είχε βγει από το νοσοκομείο και είχαν ανακαλύψει τον καρκίνο. Ας σημειώσω εδώ, ότι ήταν μια σπάνια μορφή καρκίνου, αφού οι γιατροί έλεγαν ότι πιάσαμε λαχείο! Έκλαιγε που είχε λίπος λέει στην καρδιά. Ποτέ δεν κατάλαβα τι ήταν αυτό. Αλλά τσαντίστηκα απίστευτα! Δεν έρχεσαι σε σπίτι με καρκινοπαθή στην ηλικία των 45, με δυο μωρά ηλικίας 1 και 2, να τους κλαφτείς, ότι έχεις λίπος, ολόκληρο βουβάλι ετών 75!

Παιδιά εμένα μου γύρισε το μάτι. Είχαν συνηθίσει και έρχονταν στο σπίτι και μετά τους γυρίζαμε σπίτι τους εμείς, για να μην πάρουν ταξί! Τα έκοψα μαχαίρι όλα! Δεν ήξερα που πάταγα και που βρισκόμουν, αυτούς θα κοίταγα; Α!

Ο πεθερός μου μας είχε ζητήσει και χρήματα για την μεταφορά τους όταν είχα γεννήσει για να έρχεται να βγάζει βόλτα την μεγάλη μας κόρη. Ευτυχώς που δεν το είχα δεχτεί, είχα κάνει ένα καβγά τότε, άλλο πράγμα!

Διπλανές συνοικίες, αυτός που περπάταγε 5 χλμ την ημέρα, δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του να έρχεται δυο φορές την εβδομάδα να βγάζει μια βόλτα την εγγόνα του! Ευτυχώς που δεν έγινε αυτό, γιατί τί εστί το έμαθα αργότερα και θα το έφερνα βαρέως αν είχα αφήσει το παιδί μου με αυτόν τον άνθρωπο.

Ένα μήνα πριν τον θάνατο του άντρα μου μπήκαμε στο νοσοκομείο μόνιμα. Τα παιδιά μου τα είχαν πάρει οι γονείς μου στην επαρχία, γιατί δεν μπορούσα να τα φροντίζω πλέον. Έτρεχα σε γιατρούς και θεραπείες. Ο άντρας  μου είχε παραιτηθεί πλέον. Ο πατέρας του, μου έκανε σκηνή στο νοσοκομείο ότι δεν μπορεί να έρχεται να τον βλέπει γιατί δεν έχει μεταφορικό μέσον. Ευτυχώς που ήταν εκεί φίλοι του άντρα μου και τον άκουγαν. Γιατί θα νόμιζα ότι ακούω άλλα πράγματα.

Την ημέρα που πέθανε ο άντρας μου τσακωθήκαμε γιατί έλεγε ότι του έχω πάρει τα εγγόνια του και δεν τον άφηνα να τα δει! Αν δεν είχα τους γονείς μου πως θα μεγάλωναν την δεδομένη στιγμή τα παιδιά μου; Πάντα θα ευχαριστώ τους γονείς μου και τα αδέλφια μου για την πολύτιμη βοήθεια τους. Ο άντρας μου έφευγε και αυτοί χόρευαν μέσα στο σπίτι με τα παιδιά μου, για να μην καταλάβουν τίποτα.

Άσχετα αν όταν έβγαιναν έξω παραπάταγαν. Εμείς στο νοσοκομείο και τα αδέλφια μου οδήγαγαν 2 ώρες κάθε μέρα πήγαινε- έλα, για να έρχονται από την επαρχία για να μην είμαι μόνη μου. Την ημέρα που έφυγε ο άντρας μου, ο αδελφός μου έκανε αυτή την διαδρομή 3 φορές. 12 ώρες αγόγγυστα στο τιμόνι και με όλη την πίεση. Ο πεθερός μου ζήταγε μεταφορικό μέσο να τον φέρει, έλεγε ότι του κράταγα τα παιδιά μακρυά και με έλεγε «αυτή». Ήμουν τυχερή που όλα αυτά γίνονταν μπροστά σε φίλους μας και συγγενείς μου. Αυτοί με κράτησαν και δεν τον λίντσαρα την τελευταία μέρα. Η δικαίωση ήρθε όμως και πόνεσε πολύ. Ήταν από τον ίδιο του το γιο!

Όταν καταλάβαινε το τέλος να πλησιάζει ήθελε μόνο εμένα δίπλα του. Δεν ήθελε ούτε να βλέπει τον πατέρα του. Μόνο στην αδελφή μου δεν γκρίνιαζε. Δυο μέρες πριν τον θάνατο του είχε σταματήσει να μιλάει. Του έδιναν μορφίνη για να αντέξει τον πόνο. Την τελευταία μέρα, όλοι ήταν δίπλα του. Μίλησε με καθαρή φωνή σε εμένα και με χαιρέτησε. Η νοσοκόμα που ήταν εκείνη τη στιγμή στο δωμάτιο δεν τον πίστευε. Όταν ήρθαν τα αδέλφια μου και τους το είπα, τον φίλησαν και τα χαιρέτησε και τα δυο!

Ο άντρας μου, δεν χαιρέτησε κανένα από την οικογένειά του! Προσπαθούσε να χαμογελάσει σε φίλους μας. Αυτή ήταν η δικαίωση!  Όσο ήταν άρρωστος και τον ρώταγαν, αν προσεύχεται, τους απάνταγε, ότι προσεύχεται για εμένα και την μητέρα μου, γιατί έλεγε ότι εμείς έχουμε αγώνα μπροστά μας!

Περιττό να σας πω ότι ο πεθερός μου ότι από την στιγμή που πέθανε ο άντρα μου, βλέπει 3 φορές το χρόνο τα παιδιά, μας παίρνει τηλ κάθε Κυριακή (κάτι σαν αντιβίωση), έκανε την υπέρβαση και έδωσε φέτος στα παιδιά 50  Ευρώ στο καθένα, γιατί τον ξέχεσα εντελώς, όταν άρχισε να μου λέει με τι δυσκολίες μεγάλωσε τον γιο του, ενώ εγώ με σύνταξη 360 Ευρώ μπορώ και τα καταφέρνω. Εννοείται ότι δεν έχει έρθει σε μνημόσυνα! Δεν υπάρχει μεταφορικό μέσον, γιατί επέλεξα μετά τον θάνατο του άντρα μου να μετακομίσω στην επαρχία.

Αυτή ήταν η μικρή ιστορία με τα πεθερικά μου!Λέω να σταματήσω γιατί θα βαρεθείτε.

Ελευθερία

Η παραπάνω ιστορία έχει αναρτηθεί από μέλος του φόρουμ μας, στο Social.singleparent.gr 
Μπορείς να γίνεις κι εσύ μέλος, να μιλήσεις με άλλους μονογονείς και όχι μόνο και να μοιραστείτε κοινά βιώματα και εμπειρίες, κάνοντας εγγραφή εδώ