Ο άντρας μου είναι καλός πατέρας, αλλά απαίσιος σύζυγος

Ο άντρας μου εργάζεται πάνω από 50 ώρες την εβδομάδα για να μπορώ να μείνω σπίτι να μεγαλώνω τα παιδιά μας. Όταν βρει χρόνο, δηλαδή πολύ σπάνια, θα πάρει τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μας να πάνε βόλτα ή στο σινεμά, για να έχω λίγο παραπάνω χρόνο με τα δίδυμα, αλλά και για να δει και εκείνος λίγο τα παιδιά του που μέσα στη μέρα δεν τα βλέπει σχεδόν καθόλου. Τουλάχιστον με βοηθάει πολύ με τα ψώνια γιατί εγώ πολλά βάρη δεν κάνει να σηκώνω λόγω προβλήματος υγείας.

Είναι φανταστικός μπαμπάς απ’ όλες τις απόψεις, αλλά δεν είναι καλός σύζυγος. Με κακοποιεί συναισθηματικά και πολλές φορές όταν τον κοιτάζω, δεν τον αναγνωρίζω. Είναι σαν να έχει δύο εαυτούς χωρίς να μπορώ να καταλάβω με ποιο τρόπο μπορώ να ξυπνήσω τον καλό και να «κοιμίσω» για πάντα τον κακό.

Για όσους σκέφτεστε «Γιατί δεν επισκέπτονται έναν ειδικό, ένα σύμβουλο γάμου να τους βοηθήσει να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους και να γίνουν καλύτεροι σαν ζευγάρι και γονείς», σας ευχαριστώ πολύ, αλλά λέτε να μην το σκέφτηκα; Όταν κατάλαβα ότι έχουμε σοβαρά προβλήματα, η συμβουλευτική ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό, αλλά είτε με πιστεύετε είτε όχι, ο άντρας μου δεν είναι άνθρωπος που θα δεχόταν να έρθει.

Όταν του το είπα, ξέρετε τι μου απάντησε; Ότι εγώ χρειάζομαι βοήθεια γιατί αν άλλαζα πέντε πράγματα πάνω μου, η σχέση μας θα ήταν πολύ καλύτερη. Εγώ χρειάζομαι βοήθεια ή εκείνος που όταν τα παιδιά δεν είναι μπροστά με αποκαλεί σκύλ@, π@τσαβούρα, χοντρή και άσχημη;

Όταν αντιδρώ στο χυδαίο λεξιλόγιό του, πάλι ρίχνει το φταίξιμο πάνω μου λέγοντας ότι εγώ ξεκίνησα τον καβγά και όχι εκείνος. Οπότε ναι, αφού ξεκίνησα εγώ τον καυγά, έχει κάθε δικαίωμα να με βρίζει έτσι.

Απελπίζομαι και νιώθω ότι δεν θα αλλάξει ποτέ η κατάσταση όταν, αντί για τον άντρα που ερωτεύτηκα, αγάπησα και παντρεύτηκα, συναντώ αυτό το τέρας. Συνέχεια τα ίδια και τα ίδια: Σε παρακαλώ πρόσεχε πως μιλάς, σε παρακαλώ να μου συμπεριφέρεσαι καλύτερα, σε παρακαλώ… Φτάνει πια…

Οι Κυριακές είναι οι χειρότερές μου γιατί δεν δουλεύει. Παρακαλώ να έρθει η Δευτέρα για να πάει στη δουλειά και να σταματήσω να είμαι τόσο αγχωμένη. Όσο είναι στο σπίτι δεν μπορώ να λειτουργήσω.

Δεν είναι ευχαριστημένος με τίποτα. Για εκείνον ποτέ δεν είμαι αρκετά καλή, το σπίτι ποτέ δεν είναι επαρκώς καθαρό, ακόμα και ο τόνος της φωνής μου δεν τον ικανοποιεί. Όλο μου λέει «Κατέβασε τον τόνο της φωνής σου ή μίλα πιο δυνατά να σε ακούω». Ό, τι κι αν κάνω ποτέ δεν είναι με τίποτα ευχαριστημένος.

Σαν παιδιά μεγαλώσαμε τελείως διαφορετικά. Στην οικογένειά μου υπήρχε ανιδιοτελής αγάπη, όρος που για εκείνον είναι άγνωστος. Ήμασταν μαζί 6 χρόνια πριν παντρευτούμε και είμαστε άλλα 7 παντρεμένοι.

Μέχρι και το καλοκαίρι που μας πέρασε τα πράγματα ήταν πιο καλά όπως επίσης καλή ήταν και η υγεία μου. Μέχρι τότε δεν είχε χρειαστεί να επισκεφτώ γιατρό ή νοσοκομείο παρά μόνο για να γεννήσω. Αν δεν ένιωθα πως πεθαίνω, δεν υπήρχε περίπτωση να επισκεφτώ γιατρό.

Μία Τετάρτη ξύπνησα χωρίς να μπορώ να κουνήσω το δεξί μου χέρι εξαιτίας ενός δυνατού πόνου στην πλάτη που απλωνόταν μέχρι και τα δάχτυλα, τα οποία ήταν εντελώς μουδιασμένα. Δεν μπορούσα ούτε να σηκωθώ από το κρεβάτι από τον πόνο. Έκατσα στην άκρη του κρεβατιού κλαίγοντας, τόσο πολύ πονούσα. Τα παιδιά κοιμόντουσαν ακόμη και ο άντρας μου που είχε σηκωθεί από τα χαράματα, ετοιμαζόταν να πάει στη δουλειά του. Για να μην φωνάξω και ξυπνήσω τα παιδιά του έστειλα μήνυμα και του είπα να έρθει στο δωμάτιο. Μόνο που δεν με έβρισε που του χάλασα το πρόγραμμα όταν του είπα ότι πρέπει να πάω στο νοσοκομείο. Έκανε λες και είχε ραντεβού με τον Πρωθυπουργό και του έκανα χαλάστρα. Πάνω στην ώρα το ένα από τα δίδυμα ξύπνησε και άρχισε να κλαίει και εκείνος αντί να με βοηθήσει που δεν μπορούσα να κουνηθώ άρχισε να ουρλιάζει και να με κατηγορεί για τη «φανταστική» μου ασθένεια. «Έλεος πια σαν μωρό κάνεις. Δεν έχεις ιδέα από πόνο».

Τα γέλια του κόπηκαν όταν ο γιατρός μας ανακοίνωσε τη διάγνωση του: Ένας από τους μεσοσπονδύλιους δίσκους μου στο πάνω μέρος της σπονδυλικής στήλης είχε κήλη και πίεζε το νωτιαίο μυελό. Παρήγαγε ένα υγρό, το οποίο ήταν υπεύθυνο για τους έντονους πόνους στην πλάτη και το δεξί μου χέρι.

Ο γιατρός ήταν κάθετος. Αν ήθελα να γιατρευτώ, έπρεπε εκτός από μία ολόκληρη τσάντα φάρμακα, να πάρω και ένα διάλειμμα. Ακινησία και πάλι ακινησία. Μπορούσα; Ήταν αυτός άνθρωπος να με βοηθήσει; Σε καμία περίπτωση. Συμπόνια μηδέν. Δεν μπορούσα να κουνηθώ από τους πόνους και εκείνος αντί να μου συμπαρασταθεί και να κάνει ό, τι μπορεί για να ξεπεράσω το πρόβλημά μου γκρίνιαζε κάθε φορά που γυρνούσε σπίτι και δεν ήταν τακτοποιημένο ή δεν είχα μαγειρέψει.

Όταν κάποιο από τα παιδιά μας πέσει και χτυπήσει, αμέσως τρέχει να το πάρει αγκαλιά να το φιλήσει. Είναι σαν να βλέπω έναν άλλο άνθρωπο. Τα παίρνει αγκαλιά τη νύχτα, τα σκεπάζει και τους διαβάζει παραμύθια. Τέτοιες στιγμές είμαι τόσο ευτυχισμένη που τα παιδιά μου έχουν το μπαμπά τους, αλλά συνάμα δυστυχισμένη για τη δική μου κατάντια. Αξίζω κάτι καλύτερο απ’ αυτό που μου προσφέρει. Αντί να κάνω κάτι να διορθώσω την κατάσταση, ξοδεύω το χρόνο μου υποχωρώντας και σκεπτόμενη αν αξίζει τον κόπο να φύγω ή πρέπει τελικά να μείνω.

Στην παρούσα φάση η σκληρή αλήθεια είναι ότι όσο κι αν θέλω δεν μπορώ να φύγω. Στη φάση που είμαι, δεν θα τα καταφέρω μόνη μου οικονομικά και είναι και τα προβλήματα της υγείας μου που όσο κι αν θέλω, δεν με αφήνουν να πάρω πρωτοβουλίες. Πώς θα εργαστώ; Πώς θα μεγαλώσω 4 παιδιά τη στιγμή που ούτε να κουνηθώ δεν μπορώ; Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Μένω και υπομένω.

Ξέρω ότι υπάρχουν πολλές άλλες γυναίκες σε χειρότερη μοίρα από μένα, αλλά το θέμα μου δεν είναι αυτές οι γυναίκες, αλλά εγώ. Δεν κάνει καταχρήσεις, δεν με χτυπά, δεν με απατά, ούτε και εγώ όμως τον απατώ, αλλά η σχέση μας δεν είναι αυτή που θα έπρεπε να είναι. Μου συμπεριφέρεται άσχημα, δεν είναι δίπλα μου όταν τον χρειάζομαι και δεν αισθάνομαι καλά όταν είμαι μαζί του. Είναι φανερό ότι ο έρωτας έχει φύγει από καιρό και στη θέση του έχουν μπει η ρουτίνα, τα νεύρα και η μιζέρια.

Το ότι είναι καλός πατέρας δεν τον κάνει αυτόματα και καλό σύζυγο. Δεν λέω ότι είμαι η τέλεια. Έχω και εγώ τις αδυναμίες μου: Είμαι ισχυρογνώμων, πεισματάρα και έχω μάθει να έχω εγώ τον τελευταίο λόγο όταν τσακωνόμαστε. Είμαι όμως και αδύναμη γιατί δεν παίρνω δραστικά μέτρα να αλλάξω αυτή την κατάσταση που είναι πραγματικά ψυχοφθόρα.

Μου αξίζει κάτι καλύτερο και στα παιδιά μου αξίζει κάτι περισσότερο. Ανεξάρτητα από το πόσο καλός είναι με τα παιδιά, από τη στιγμή που μεταχειρίζεται έτσι τη μάνα των παιδιών τους δεν μπορεί να θεωρηθεί καλός πατέρας αφού δεν σέβεται ούτε τα παιδιά του, ούτε τον εαυτό του, ούτε εμένα.

Πηγή: scarymommy.com