Ο άντρας μου με παράτησε και συζεί με μια άλλη και όλοι με κοιτούν με οίκτο

Πριν από μερικούς μήνες ο σύζυγός μου, μου είπε ότι δεν με θέλει πια να είμαστε μαζί. Έτσι ξαφνικά. Χωρίς να έχει προηγηθεί κάτι ή έτσι τουλάχιστον νόμιζα. Ένιωθε ότι η σχέση μας είχε τελειώσει, ότι δεν υπήρχε πια μέλλον για εμάς τους δύο.

Μου ήρθε εντελώς ξαφνικό από την άποψη ότι πίστευα πως τα πράγματα ήταν καλά ανάμεσά μας. Προσπάθησα να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Σκέφτηκα πως αν έφευγε για λίγο από το σπίτι, αν του έδινα το χρόνο που ήθελε για να σκεφτεί θα το μετάνιωνε και θα επέστρεφε σε μένα, πόσο λάθος όμως έκανα…

Λίγες εβδομάδες μετά την αποχώρησή του μετακόμισε στο σπίτι μιας άλλης γυναίκας που όπως αποδείχθηκε την είχε από τότε που ήμασταν παντρεμένοι. Ακόμα και τότε προσπάθησα να συγκρατηθώ γιατί έχουμε και ένα παιδί. Έπρεπε να παραμείνουμε φίλοι για χάρη του όσο δύσκολο και αν μου ήταν.

Η μεγαλύτερη δυσκολία σε όλο αυτό εκτός από το γεγονός ότι ο γιος μου είναι μπερδεμένος και αναστατωμένος είναι τα σχόλια των γύρω μου και ο οίκτος με τον οποίο με κοιτούν. Ζούμε σε μία μικρή κοινωνία κάτι που σημαίνει πως δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί κάτι σε ένα σπίτι χωρίς να το μάθουν όλα τα άλλα. Περπατάω στο δρόμο και νιώθω τα βλέμματα και τα κουτσομπολιά τους. Με κοιτάζουν με λύπηση λες και πέθανε κάποιος κάτι που με ενοχλεί απίστευτα. Δεν το αντέχω άλλο να με αποφεύγουν επειδή δεν ξέρουν τι να μου πουν, ούτε να μου χαϊδεύουν τον ώμο ή το χέρι λέγοντάς μου ότι όλα θα πάνε καλά και να μη στεναχωριέμαι. Στην τελική δεν είμαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. Δεν λέω, είναι τραγικό αυτό που συνέβη αλλά δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου ούτε είναι αυτός λόγος να με λυπούνται.

Είμαι 38 χρονών αλλά δεν έχω ιδέα πώς να ξαναρχίσω τη ζωή μου από την αρχή. Θέλω να τους δώσω να καταλάβουν ότι τα έχω βρει και με τον εαυτό μου και με τον πρώην άντρα μου και ότι δεν υπάρχει λόγος να με οικτίρουν κάθε φορά που με βλέπουν στο δρόμο. Πώς να το διαχειριστώ όλο αυτό;

Θεοδώρα